Başlangıç tarihi: 19.03.2015
En yüksek sıralama #Korku: 39 (01.05.2017)
Cryaotic'in seçip youtube kanalında sesli yorumladığı Creepypastaları sizlere sunacağım. İngilizce olan bu hikayeleri elimden geldiğince düzgün bir şekilde çevirip sizleri Cry i...
Bütün hikayeleri videoyla birlikte okumanız tavsiye edilir.
----------------------
Her şey kararmadan öncesini pek hatırlamıyorum. Sanırım arabadaydım? Tek hatırlayabildiğim, yüksek bir ses, iki metalin birbirine girmesi ve sonra hiç bir şey. Bip sesli bir yerde uyandım. Nerede olduğumu kestiremiyordum çünkü gözlerimi açamıyordum. Aptalca, değil mi? Üstümde ki battaniyeyi yanımda ki bip bip sesini duyabiliyordum fakat ne yürüyebiliyor, ne konuşabiliyor ne de gözlerimi açabiliyordum.
İnsanlar her seferinde beni dürtmeye geliyor ve bende onlarla konuşmayı deniyorum.
''Birileri bana gözlerime ne olduğunu söyleyebilir mi? Açamıyorum da?'' demeye çalıştım fakat sanırım ses tellerim koordine olamadığı için her hangi bir kelime dökülmedi ağzımdan. Bekleyecektim artık. Bu insanlar ne yaptığını biliyor gibiydi. Her seferinde aynı yerleri dürtüyor, bazen parmaklarıyla bazen de o adını bilmediğim keskin bir cisimle. Çok fazla konuşmuyorlardı. Sadece geliyorlar, dürtüyorlar ve iç geçirip gidiyorlardı.
Birisi bugün gözümü açtı ve ışık tuttu. Acıyordu durmalarını söylemedim çünkü gözümün hareket edişi harika hissettiriyordu. Biliyor muydunuz? Gözünüzü uzun süre açmazsanız göz kapaklarınız yapışırmış. Bilmiyordum. Şimdi öğrendim. Çok fazla acıtmadı ama, en azından çözülmüş olması hoşuma gitti.
Biri elimi tutuyor ve bana hikaye okuyordu. Harry Potter'ın 7. serisini okuyordu. Ona çoktan okuduğumu söylemek istiyordum fakat yapamıyordum. Bazen sadece elimi tutar ve otururdu. Ben o ve bip bip sesleri. Sanırım annemdi.
Ağlıyordu. Onu mutlu etmek istiyordum üzülmemesini söylemek istiyordum ona daha fazla sarılmak istiyordum fakat yapamıyordum. Kollarımda bir sorun vardı, güçsüz hissediyordum. Ona yardım etmek istediğimi söylemek zorundaydım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Annem ağlarken odaya birileri girdi ve bunları söylediler, ''lütfen dışarı çıkın.'' ''bunu burada yapamazsınız.'' sesi tanıyamamıştım fakat annemin gitmesini istemiyordum. Korkmuştum. Daha sesli ağlamaya başladı. ''Hayır, o hala burada!'' ben de bağırmak istedim ''Tabii ki buradayım, nerede olacaktım ki?'' herkes gitti.
Annem bir süre sonra geri geldi, hıçkırıyordu. Oturdu ve daha fazla ağlamaya başladı. İyice yükseldi, taa ki çığlık atana kadar. Sonra bana vurdu. Tam suratımın ortasına. Neyi yanlış yaptığımı bilmiyordum, neden vurduğunu soramadan bir kez daha vurdu ve bir kez daha. Özür dileyemiyordum ya da durmasını söyleyemiyordum. Bir adam gelip onu alana kadar sadece bekledim. Adamlardan biri koma da diyene kadar ne olduğunu anlamamıştım.
Çığlık atmak istedim. Titriyordum, kalkıp adamın ağzının ortasına vurasım vardı.
Ama yapamıyordum. ''Durun'' diyemiyordum. ''Lütfen, ben buradayım, sizi duyabiliyorum, lütfen yapmayın.'' diyemiyordum. Hiç bir şey yapamıyordum. Birisi beni tekrar o adını bilmediğim şeyle dürtene kadar bekledim. Bip-bip-bip artık bip-bip olmuştu ve kendimi yorgun hissetmeye başlamıştım. Ne yaptıklarını sormak istiyordum fakat soramıyordum. İyice yavaşlamaya başlamıştım.
Bağdemciklerim çıkana kadar bağırıyordum fakat işe yaramıyordu. Ölmek istemiyordum, göçmek istemiyordum. Anneme sarılmak istiyordum, her şeyin yolunda olduğunu burada olduğumu söylemek istiyordum. Fakat artık böyle bir şansım olduğunu sanmıyorum.
Pek CP diyemeyiz ama biliyorsunuz cry okuyor ve ben çeviriyorum. Fakat şunu diyebilirim ki hikayeyi okurken ve çevirirken aşırı zevk aldım. Okurken sizi içine çekiyor. Öyle bir derinlik var hikayede. Korku var, çaresizlik var. Her şey var.
