Başlangıç tarihi: 19.03.2015
En yüksek sıralama #Korku: 39 (01.05.2017)
Cryaotic'in seçip youtube kanalında sesli yorumladığı Creepypastaları sizlere sunacağım. İngilizce olan bu hikayeleri elimden geldiğince düzgün bir şekilde çevirip sizleri Cry i...
Bütün hikayeleri videoyla birlikte okumanız tavsiye edilir.
----------------------
Çocukken ailem beni bazı hafta sonları teyzemlere bırakırdı. Genel de zamanı iki kuzenimle oynayarak geçirirdim ya da yaşıtım kim varsa işte. Geniş arazili bir çiftlikte yaşıyorlardı, bizde oradan oraya koşturup dururduk.
Arazinin dışarısında terk edilmiş bir köy vardı. Sanki yıllardır artık beni keşfedin diye bağırıyormuş gibi orada öylece duruyordu. Tabii bizim yaşımızdaki çocuklar için keşif yapmak eğlenceli ve gizemli bir şeydi. Tabii her terk edilen yerin olduğu gibi buranın da başkaları tarafından anlatılan kulaktan kulağa yayılmış bir hikayesi vardı.
Kuzenlerimin anlattığına göre klasik bir hikaye, bir adam var kafayı yiyor ve bir gecede bütün ailesini katlediyor. Sonra da kendini asıyor. Ruhu her gece yeni kurban aramak için köye geri dönüyor. Değişik şeyler..
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Öğleden sonra saklambaç oynamaya kararı aldık. Saklanma sırası bana geldiğinde kendime terk edilmiş köyden bir ahır seçtim. Beni bulmaları çok zor olacaktı. Ahırın yukarı katında ev bulunuyordu. Bulunmamı daha da zorlaştırmak için merdivenlerden yukarı çıktım. Evin içi çok dağınıktı. Her yer küf ve pislik doluydu. İçeriyi iğrenç bir koku kaplamış, yırtık koltuklar, kıyafetler ve kırık camlar her yerdeydi.
Biraz daha ilerledikten sonra ilerde ki yatak odasına doğru girdim. Yatak bir de gardolap vardı. İçi siyah ve uzun elbiselerle doluydu. Bingo. Dolabın içine girip kıyafetlerin arkasına saklandım. Tek ışığım odanın camından gelen güneş ışığının yarıktan içeriye giren kısmıydı, onun dışında hiç bir şey göremiyordum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Dizlerime çömelip bekledim. Biraz zaman geçti fakat hala kuzenlerimden ses yoktu. 1 saat geçti ve ben artık sıkılmaya başlamıştım. Uykuya daldım.
Sersem gibi uyandım. Çok karanlıktı, kafam çok karışıktı. Ne yaptığım ya da nerede olduğum hakkında bir fikrim yoktu. Yavaş yavaş kendime gelmeye başlamıştım. Gece olduğunu fark ettim, burada terk edilmiştim. Karnıma ağrı girmeye başlamıştı. Kalkmaya çalıştım fakat karnıma bir kramp saplandı. Kıvrınarak dolaptan çıkmaya çalışırken bir anda adım sesleri duydum ve dondum. Kuzenlerimin sesleri? Kısa süreli bir sessizlik oldu ve adım sesleri devam etti. Sadece adım da değil pat sesi de geliyordu. Her 2 adımdan sonra bir de pat..
Bunlar çocuk adımlarına benzemiyordu. Yavaş, sert ve aralıklıydılar. Nefesimi tuttum ve uzaklaşması için yalvardım. Uzaklaşmadılar, sesler gelmeye devam etti.
Adım...adım...güm.
Adım...adım...güm.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Adım sesleri merdivenin tepesine ulaşmıştı. Kısa bir süre sessizlikten sonra adım sesleri devam etti. Sanki arkasında kendisiyle birlikte ağır bir şeyi döşemelere sürterek sürüklüyor gibiydi. Adım sesleri yön değiştirip bütün odalara girip çıkıyordu. Burnuma hafiften çürük kokular gelmeye başlamıştı. Omzundan aşağı büyük bir ürperme geldi.
En büyük korkum adım seslerinin yatak odasında yankılanmasını fark etmekti.
Yaklaşmaya devam ettiler ve en sonunda dolabın kapısının önünde durdu. Hiç bir şey göremiyordum. Kısa bir süre durduktan sonra tekrar hareket edip odanın diğer tarafına doğru gittiler sonra tekrardan kapıya doğru yöneldiler. Sesler tekrardan koridora doğru kaymaya başlamıştı.
Sürtüüüüüüüüüüüüüüüüün.
Sanki hiç bitmeyecekmiş gibi bekledim. Şuan ses yoktu ve benimde dolabın kapısını aralamak için cesaret toplamam lazımdı. 3 şey aynı anda oldu: bir anda burnuma gelen yeni ölmüş bir hayvan kokusu, arkamdan gelen bir hırıltı ve ensemde hissettiğim sıcak nefes.
Bunların hepsi kendimi dışarıya savurmam için yeterliydi. Evin içinde koştuğumdan başka hiç bir şey hatırlamıyordum, kafamda sadece kapının ve dışarının görüntüsü kalmıştı ve arkamdan gelen hızlı adım sesleri.
Adım adım, adım adım, adım adım adım adım!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sakar, dolambaçlı, tökezlemeli berbat bir kaçıştı.
Teyzemlerin çiftliğinin kapısını görene kadar koşmaya devam ettim, dönüp arkamı bakmadım bile. Arkamı döndüğümde.. hiç bir şey yoktu. Ayak izi, beni kovalayan biri. Bunlar yine de teyzemlerin evine koşuşumu yavaşlatmadı.
Döndüğümde evin önünde polis arabası vardı. Herkes oradaydı ve beni arıyorlardı. Anlaşılan kuzenlerim gece boyunca beni aramış fakat bulamamış ve ailesine anlatmaya karar vermişlerdi. Nerede olduğumu sordukların da ise yalan söylemeyi tercih etmiştim. Ailem yalan söylediğimi anlasa da fazla üstüme gitmemişlerdi.
Hikaye aslında burada bitmedi. Yıllar sonra tekrar kuzenlerimle bir araya geldiğimde bana söylemedikleri şeyi anlattılar. Aslında o gün beni yatak odasına saklanırken camdan görmüşlerdi fakat cama yaklaştıklarında benim olmadığımı fark etmişlerdi. Genç bir çocuğun onlara gülerek el salladığını ve yukarı kata gelmelerini işaret ettiğini söylediler ve bundan sonra doğruca eve koşmuşlar.
