Cry Okuyor - En iyi CreepyPasta Hikayeleri

-Bölüm 19- ''Neden altılılar olarak çağırılıyorlar (Why They're Called Sixes)''

Sizlere hayatımı ve yaşadığım değişik olayları anlatmak istiyorum fakat anlatmadan önce, hikayenin sonunda ki davranışlarımın bir sebebi olduğunu bilmenizi istiyorum.

Bekar bir annenin çocuğuyum. Ben doğduğumda 15 yaşındaymış ve anne olmaya henüz hazır değilmiş. Doğal olarak, babamda hazır değildi çünkü ailesi onu yatılı okula gönderiyordu ve babam da annemle bana bakma sorumluluğunu üstlenmek istemiyordu. Daha çok annemin ailesi tarafından desteklenmiştik ama çoğu zaman yalnızdık.

''Hediyemi'' keşfetmeye 5 yaşında başlamıştım. Babaannem ölmüştü. Odaya girdiğimde kendimi çok garip hissetmiştim.Babaannem kendi tabutunun yanın da ki sandalyede oturuyordu.O an onun ölümünü kabul ettiğim halde onu orada görebiliyordum.

Kafa karışıklığım bütün vücudumu ele geçirmişti. Ona yaklaştım, daha farklı gözüküyordu. Oradaydı fakat aynı değildi. Bu olayı kafanızda resmettiğinizi hayal edin.Gözleriniz açık ve neredeyse odada ki her şeyi görüyorsunuz fakat aynı zaman da bir şeyler farklı. Kulağıma bir şeyler fısıldadı, alnımı öptü ve kayboldu. Ninemin verdiği emirle anneme doğru yürüdüm ve İtalya'da ki gülleri sordum. Bugüne kadar, hala anlamını bilmiyorum fakat annemi dizlerinin üzerine çöktürecek kadar üzücü bir şeydi. Bana tutunduğunda onun beni cidden sevdiğini anlamıştım.

Büyüdükçe, hediyem daha belirgin bir hal almaya başlamıştı. Görmemem gereken insanları görüyordum. Birkaçı beni tanır ve evime kadar takip ederdi. Aldırmazdım. Hiçbiri bana zarar vermeye çalışmadı. Sadece birlikte kalmak istiyorlardı ya da etraftaki ilginç insanlara bulaşmak... Bu yaşananlar normal olsaydı inanın konuşmak isterdim. Annem bu yaşananların önüne geçmek için hiçbir çaba uygulamadı fakat ne zaman insanların önünde yapsam utanıyormuş gibi yapıyordu. Kimse annemin ciddiye aldığı kadar almıyordu. Açıkçası, bir ara benim için korktuğunu düşündüğüm bile oldu.

8 yaşıma geldiğim de annemin Mike adında bir adamla tanışmasıyla her şey değişmişti. Tıknaz, kötü kokan ve bağırarak konuşan bir adamdı. Nede olsa annemin işinden daha istikrarlı bir işi vardı ve annemde doğruca adamın kucağına düştü. İlk başlarda kötü biri gibi gelmiyordu bana. Birazcık aç gözlüydü. Annem ''hediyemi'' ona anlattığı zaman delice planlar yapıp beni domuz gibi kullanmaya başlamıştı. Beni rehberine "dünyanın en genç psişiği" diye kaydetmişti. Hediyeme gerçekten inandığını başlarda düşünmemiştim fakat diğer türlü bakarsak her türlü inanacaktı. Daha henüz çarpma işlemi öğrenirken ölülerle konuşmama başlamamın sebebi tam olarak buydu. Başlarda eğlenceliydi, fakat eskisi gibi olmadığını "anneme onu sevdiğimi söyle." saçmalığından sonra anladım. (Bu kısmı çevirirken baya zorlandım, kopukluklar olabilir kusuruma bakmayın.)

13 yaşımdayken bir olaya tanık olmuştum, evlerine 4 yaşında bir kızın ruhunun musallat olduğunu söyleyen bir aile vardı. Musallat olan kızın evden ayrılmasını istemiyorlardı, sadece onu nasıl rahat ettirebileceklerini bilmek istiyorlardı. Eve girdiğim de, ortalıkta küçük bir kız yoktu. 17 yaşında ki oğullarının sırtına yaslanan gri, biçimsiz bir şey vardı. Teni kağıt gibiydi ve gözleri kıpkırmızıydı. İnsana benzer bir şekli vardı fakat insanlıktan çok uzaktı.

Bu insana benzemeyen şeylere sixes adını takmıştım. Sixes ruhları asla insan olamayanlardı . Saf üzüntü ve nefretten yaratılmışlardı. Onlar kötü duyguların temsili olan şeytanla bağdaşıyordu. Kendi yerlerini işgal eden insan ruhlarından korunabiliyorlardı. Onları normal bir musallat mağdurları olduklarını düşündürün. Eğer çok tehlikeli değilseler insan ruhları sana bir şey yapamaz. (şeytani kötülük gibi). Sixes, ancak, (diğer bir çok insan olmayan şeylere) zarar verirler. İçinizde ki bütün duyguları sömürür, sizi intihara kadar sürükleyebilirler. En sonunda içinizde nefret ve üzüntü kalır. Genellikle şeytanı takip eder, aç ve sefil insanların peşinden giderler.

Onları Sixes diye çağırıyorum çünkü işleri en fazla 6 aydan sonra bitiyor.

Sanırım 16 yaşlarımdayken anneme kızmaya başlamıştım. İşim beni yormaya başlamıştı. Şehirde ki herkes beni tanıyordu. Bütün çocuklar beni kaçık sanıyordu. Bu sıralarda , Mike insanların bana ödediği paralarla her gün içiyor onlara annelerinin, çocuklarının huzur içinde olduğunu söylüyordu. Sinirli bir hale gelmişti. Anneme şiddet uygulamaya başlamıştı ve bir süre böyle devam etti. Sonra, beni suçlamaya başladı. "Casper gibi konuşmaya başlamasaydın belki de bu durumda olmazdık." Annemin erkek arkadaşı olduğunu tamamen unutmuştu. Çok uzun değil, bir süre sonra anneme vurmayı bıraktı ve bana vurmaya başladı. Sonrasın da annem de bana vurmaya başlamıştı.

Sadece 6 ay sonra Sixes'ların annem ve üvey babamın etrafında dolaştığını fark ettim. Hiç bir şey söylemeden olan biteni izledim. Hala iş başındayken onları izlememe izin veriyorlardı. İlk zamanlar, Sixes'lar biraz uzak durmayı tercih etti. Onları camdan bakarken görebiliyordum, sokağın karşısında duruyorlardı. Zaman geçtikçe daha yakına gelmeye başladılar. Yavaşça. Aslında biraz endişeliydim, onları insanların omuzları dışında bu kadar yakından görmemiştim. Ertesi gün annemin omzunda ağzı açık bir şekilde duran Sixes'ı gördüğüm halde anneme bir şey söylememiştim. Aynı gün için de Mike'ın da omzunda Sixes'ı gördüğüme hiç şaşırmamıştım.

Bir ara annemle mike'a söylemeyi düşündüm. Sixes'lardan kurtulmak için bir uzman çağırmayı bile düşünmüştüm. Sonra, yalnız kalmak hakkında biraz daha düşündüm. Bana verilen görevleri yapmak zorunda kalmayacaktım. Hiç bir zaman "sorumluluk" , "aileye destek" gibi terimlerle uğraşmayacaktım. Sorunlarımı hiç bir zaman öğretmenlerime açıklamak zorunda kalmayacaktım.

Yani, onlara hiç bir şey söylemedim. Arkama yaslandım ve şovun tadını çıkardım.

----------------------------------------------------------------------------

Çeviriler şahsıma aittir.İzin alınmadan yayınlanması durumunda yasal işlem uygulanacaktır.

''Hikaye sahibi: Rydenanne

https://www.reddit.com/r/nosleep/comments/2pvbh7/why_theyre_called_sixes/''