Cry Okuyor - En iyi CreepyPasta Hikayeleri

-Bölüm 37- ''Kalp Pili (Pacemaker)''

Bütün hikayeleri videoyla birlikte okumanız tavsiye edilir.

----------------------

16 yaşımdayken başlamıştı. Annem ve babamla yaşayan tek çocuktum. Her gece tam olarak 2: 16'da uyanırdım. Sersemlik, yorgunluk, hiçbir şey yoktu. Benim için bilinmeyen bir nedenden dolayı dimdik dururdum ve dinlerdim. Odamın siyah perdesinden dolayı hiçbir şey görmezdim,  evde sessizlikten başka hiçbir şey duymazdım. Beş dakika boyunca, saat 2: 21'e kadar dikkatlice dinlerdim. İlk başta, tek bir ses duymuyordum genel olarak her şeyi duyuyordum. Fakat yorgunluk bastırdığında uyarıcı hızlanıyor ve bende uykuya dalıyordum.

Bu birkaç hafta boyunca devam etti, her gece, aynı. Pek düşünmedim. Kolay kolay korkan biri değildim; bu şey daha farklıydı. Uyanışlarla geçen bir ay sonunda, ilk sesi duydum. Duyulmamaya çok yakındı, neredeyse hayal ettiğimi düşünmüştüm. Tavan odasına giden merdivenlerde, kapımın dışında yumuşak bir düşüş.

Ertesi gece, başka bir adım daha atıldı, ama yine de inanılmaz derecede sessiz, sanki parmak ucunda yürüyor gibi. Yine de, korkmaktan daha çok şaşkındım fakat biraz garip olmaya başlamıştı. Bu her gece ilerledi, ayak sesleri daha da yaklaşmaya başlamıştı.

Beşinci gece, uyandığım sırada ne olduğunu araştırmak için yatağımdan çıkmaya çalıştım. Ama hareket edemedim. Felç gibi hissetmiyordum ama vücudum kendinde değildi, sanki kontrolüm yokmuş gibi hissediyordum; sahip olduğum tek şey bilincimdi, fiziksel olarak bir şey yapamıyordum. Korkmaya başlamıştım.

Ertesi gün okuldan ''hasta'' bahanesiyle izin aldım. O gece korkudan uyuyamıyordum. Sonunda saat 2'de uyuya kaldım.

Ertesi gün hiçbir şey olmamış gibi uyandım. Uykum sırasında uyanmamıştım. Haftalardır olduğundan daha fazla tazelenmiş hissettim. Ertesi gece yine düzgün bir şekilde uyudum.

Gelecek ay muhtemelen hayatımın en iyisiydi. Tüm derslerden geçtim, şanslıyım, bir kız arkadaşım vardı ve çok iyi vakit geçirmiştik.

Kız arkadaşımla geçirdiğim iyi bir cumartesi gününden sonra, en mutlu adam olarak yatağa gitmiştim. Ertesi gün bekleyemiyordum.

O gece 2: 16'da uyandığımda, dik otururken, hareket edemediğim, körü körüne boşluğa bakarken, dinlerken hissettiğim gibi aynı titremeyi hissetmedim. Tam bir sessizlik içinde dört dakika geçti; her saniye, daha güçlü bir ürperti sırtımdan aşağı sürüklendi. Her saniyede, boynuma kayan başka bir soğuk ter boncuğu oldu.

2: 20'de, gürültülü seste, kapımın menteşelerinden söküldüğünü ve uzak duvara çarptığını duydum. Durdurulamaz bir niyetle bana doğru titreyen ayak sesleri, muhtemelen hayal edebileceğinizden daha yüksek, ölmeyi bırakana kadar yakın ve daha yakın. Hava soğuktu ve soğuk tüm bedenimi kaplamıştı, iliklerime kadar ürpermiştim. Göz kapaklarım sonuna kadar açılmış odada fokuslanmak için bir şeyler arıyordu. Birkaç saniye boyunca hiçbir şey olmadı. Sonra aniden, beyaz, kazınmış, şimdiye kadar duyduğum en korkunç ses ile birlikte "Ben geldim." kelimeleri yankılandı. Geceleri hiç tilki sesi duymuş muydunuz? Eğer duyduysanız, onun bir tık altını hayal edin! İnsanlık dışı, değişik bir çığlık, acı çeken, işkence gören bir ruhun çığlığı. O sesi hala hatırlıyorum.

Hiçbir şey olmadı. 2:21'de uyuyakaldım ve ertesi gün bir şey yapmak için çok korktum. Yatağımda kaldım. Tüm gün. Hareketsiz. Gece geldiğinde, tamamen uyanıktım. Bir daha asla uyumak istemedim. Saat ilerliyordu... 1: 30... 1: 45... 2: 00... 2: 10... 2: 15... Sonra uykuya daldım. O gece olan hiçbir şeyi hatırlamıyorum.

Uyandığımda kendimi ailemin odasında ayakta buldum. Sadece orada duruyor, çok rahat bir şekilde onları izliyordum. Oraya nasıl geldiğime dair hiçbir fikrim yoktu, ki bu da kendim için biraz endişe vericiydi, çünkü uyurgezerlik yapmaya hiç eğilimli olmamıştım. Ama rahatsız edici olan şey garip hissetmememdi. Kendimi yersiz hissetmedim, uyuyan ebeveynlerimin yüzlerine boş bakıyordum. Yardım edemedim ama ne kadar savunmasız göründüklerini fark ettim.