Words hurt more than you think.

4. Why

Pov. Caithlin

Mijn blik kruist die van hem. Opeens komt er een pijnlijke steek in me buik. Ik schreeuw het uit. Er komen meer tranen. De pijn wordt erger. Ik zie dat Cole naar me toe is gerend, en hij belt de ambulance. Sophie probeert me te kalmeren, maar het lukt niet. Ik ben nog altijd aan het schreeuwen van de pijnte. Het doet zo'n pijn. Waarom ik, denk ik nog. Ik val voorover en ik zie niks meer..

Pov. Cole

''Caithlin!? Caith! Alsjeblieft word wakker.'' roep ik. ''Nee! Nee Caith alsjeblieft!'' roept Sophie histerisch. Ik hoor de ambulance en ik til in één greep Caithlin op. Ik ren naar de ambulance auto, die er net aan komt.

Pov. Caithlin

~''Caithlin, je kunt het. Blijf volhouden.'' galmt er een stem. Ik ren door het bos. Het is erg donker. Ik kom uit op een mooi plek met een vijvertje. Ik ga zitten op het gras en zie verderop een fles in het water. Ik sta op en probeer het flesje te pakken. Als ik het in mijn handen heb kijk ik er triomfantelijk naar. Ik open de dop en haal het briefje eruit. Hij kan je helpen. Hij beschermt je. Hij is er voor je. Hij wordt jouw eerste liefde. Hij geeft je veiligheid. Hij is meer dan je denkt. Hij is bijzonder, zoals jij. Hij houdt van je. Hij laat je niet in de steek. Zoek naar hem, en je weet het antwoord van het levenscirkel. Ik snap er niks van, ik lees het nog 3 keer. Er spoken vragen in mijn hoofd waar ik de antwoord niet van weet. Ik ben moe en ga op mijn rug liggen. Ik kijk naar de wolken. Hé wat gek. Ik zie een bekende jongen in een van de wolk. Is hij hem? Ik doe me ogen dicht en ga slapen. 

Ik hoor voetstappen die richting mij aan komen lopen. Waar ben ik? ''Caithlin, word alsjeblieft wakker.'' Die stem komt me bekend voor.. Een hand pakt mijn linker hand vast. Caithlin, je moet een teken geven. Ik knijp zachtjes in degene zijn hand. ''Caithlin! Caithlin hoor je me? Caithlin!'' roept een stem blij. Wie is dat toch.. 

Pov. Cole

''Hé man waar ben je!'' roept Dave door de telefoon. ''Gast niet zo schreeuwen ik ben in het ziekenhuis.'' zeg ik kalm. ''WAT!? Ziekenhuis!? Waarom?'' Schreeuwt Dave, nu nog harder. ''Ik zei niet zo schreeuwen.'' zeg ik boos. ''Oké dude sorry. Waarom in het ziekenhuis?'' vraagt Dave nu iets zachter. Ik vertel het verhaal aan Dave. ''Caithlin? Dat ene ontzichtabere meisje?'' vraagt Dave verbaasd. ''Ja, zij. En noem haar gewoon Caithlin oke?'' zeg ik geergerd. ''Sorry ik wist niet dat je iets voor haar voelde!'' Met die zin beeindigt hij het gesprek. Voel ik iets voor Caithlin? Nee, ze heeft gewoon iets speciaals.

Ik loop naar de kamer waar Caithlin ligt. Onderweg zie ik de dokter uit de kamer komen. ''Hallo dokter hoe is het met Caithlin?'' vraag ik en ik wijs naar de kamer. ''Hallo jonge man, met Caithlin gaat alles goed. Alleen ze heeft een beetje geheugenverlies, ze is nogal hard gevallen en heeft een bult op haar hoofd. Over een week heeft  ze als het goed is haar geheugen terug. En zeg geen dingen die niet waar zijn, want daardoor kan ze door de war raken.'' zegt de dokter. Ik knik en loop naar binnen. Ik zie dat Sophie er is. ''Hé Sophie. Is Caitlin wakker geworden?'' vraag ik. ''Uhm.. Nee ze kneep alleen zachtjes in mijn hand..'' zegt Sophie verlegen. ''Oh, oke.'' ''Bedankt voor het helpen enzo..'' zegt Sophie opeens verlegen. ''Oh, geeft niet hoor. Ik help graag mensen.'' zeg ik met een knipoog. Ik zie dat Sophie bloost. ''Ik vind het echt zo klote dat ze geheugenverlies heeft.. Straks kent ze mij niet meer, me beste vriendin.'' zegt Sophie zachtjes. ''De dokter zei dat als Caithlin goed uitrust dat ze over een week haar geheugen, als het goed is, weer terug heeft.'' zeg ik vriendelijk en ik knipoog naar haar. ''Maar, ik snap het niet. De meeste populaire jongens zouden niet helpen.. Maar jij bent dé populairste van de school. Je bent anders, aardiger ofzo.'' zegt Sophie en ze kijkt me vragend aan. Mensen denken dat ik arrogant en egoistisch ben, maar ik ben het tegenovergstelde.. Ik haat het als mensen zo over me denken. ''Uh ja.. I-ik ga ik moet naar huis. Blijf je hier?'' vraag ik, bijna fluisterend. ''Ja, ik ga morgen niet naar school. Als ze naar mij en Caithlin vragen wil je dan geen antwoord geven, alsjeblieft?'' ''Ja uh is goed, ik zie je weer.'' Met die woorden loop ik weg. 

Pov. Sophie

Hij is aardiger dan ik dacht. Zou hij Caithlin leuk vinden? Even kwam er jarloezie in me op. Nee ik mag niet zo denken, als hij Caithlin leuk vind, ben ik blij voor haar. Maar vind ik Cole leuk?....

Bliep bliep. Bliep bliep. Ik schrik wakker en ik kijk op mijn mobiel, ik zie dat Dylan mij belt. Dylan is de beste vriend van Caithlin. Ik neem op. ''Hallo?'' vraag ik. ''Hey met Dylan, Soof waarom neemt Caith niet op?'' vraagt Dylan ongerust. ''Oh uh, ze ligt in het ziekenhuis. Ik zit naast haar.'' zeg ik. ''Ze ligt WAT? Had je dat niet eerder kunnen zeggen? Ik ben haar beste vriend waarom belde je me niet !?'' Ik hoor woede en bezorgheid in zijn stem. ''H-het spijt me.'' ''Geeft al niet, welk ziekenhuis ligt ze?'' ''Amphia Noord.'' ''Ik kom eraan, jij blijft daar oké!?'' En zo beeindigt Dylan het gesprek. Ik zucht en kijk naar Caithlin. Waarom ben ik niet zoals haar?