Words hurt more than you think.

10. Flashback

Pov. Caithlin

Ugh zó voorspelbaar, een plek naast Pendery. "Hallo madame. Aangezien je al vijf minuten te laat bent voor de les, wil je dan op zn minst even snel op je plek zitten?" vraagt de leerkracht waarvan ik de naam niet weet. Ik kijk hem vragend aan en ga snel achteraan naast Cole zitten. Goed begin van de dag. "Ahum we waren dus bezig met elkaar voorstellen, ik ben nieuw hier op school en ik ben meneer van Rossum, Bart van Rossum." Zei de leerkracht, die blijkbaar Bart van Rossum heet, tegen mij. Ik knik vriendelijk en hij gaat verder. Terwijl iedereen zijn of haar naam zegt tegen van Rossum kijk ik in mijn klas.

Ik zie alleen van die rare mensen die ik niet ken. Als ik rechts voorin kijk, zie ik Austin en Jessica. Sorry waat? Austin Lynch naast Jessica Foster? Haha zo onvolspelbaar. Jessica zou eigenlijk naast Cole moeten, want zij zijn de enige twee "populairen" samen met Austin van deze klas. Ik bekijk Austin aandachtig. Hij is opzich zo lelijk niet... "Ey Road jij moet nu je naam zeggen." Cole port mij aan. "Huh?" Ik kijk hem vragend aan. Opeens dringt het me door. Alle ogen kijken me nu. En bevalt jullie uitzicht jullie? "Ben je je tong verloren ofzo?" Vraagt van Rossum geïrriteert. "Het is Caithlin, Caithlin Road." Zeg ik bot. "Madame Road wilt u niet brutaal doen op mijn eerste werkdag voor deze school?" "Misschien," zeg ik kattig. Van Rossum zucht en gaat verder. Ik kijk Austin aan en hij kijkt miij ook aan. Hij glimlacht naar me en draait zich weer om.

"Ben je op Austin ofzo," vraagt Cole opeens door de klas. Ik werd rood en o my god nee het is té schaamend. Alweer? Ja hoor die lelijke tig ogen weer op mij gericht, bedankt Pendery, thank you bitch. Austin kijkt me vragend aan en die rare mensen gaan dom lachen. Jessica kijkt mij nijdig aan alsof ze me dood wilt hebben. Geloof me, als blikken kunnen doden was ik nu acht keer dood gegaan. Ik kijk nu naar Cole die me raar aan kijkt. "En jij? Heb je nog verkering met Jessica Foster?" Vraag ik gemeen. Coles grijns is nu weg, zijn ogen staan op vuur en vlammen. "This boy is on fireeeee." Zing ik. Eigenlijk kan ik best goed zingen, al zeg ik het zelf. Maar het kan ook aan mijn arrogantheid liggen, die ik niet heb. Iedereen lacht nu twee keer harder. Ik werp een blik op van Rossum. Hij kijkt mij nu erg boos aan. Ik kijk snel naar Austin, en zie dat hij grijnst.

"Nou?" Vraag ik. Iedereen is op slag stil en geniet mee, zelfs van Rossum kijkt nu nieuwsgierig. "Ehm nee." antwoordt Cole nonchalant. "En jij, vind jij Austin leuk? Je zit de hele tijd naar hem te staren als Winnie the Pooh die naar zijn honing pot kijkt." Zegt hij met zijn hoofd schuin. Woah hij is best schatti... Nee zeg dat niet Caith. Ik kijk hem vals aan en zeg dan: "En dan?" "Dan kan ik het tegen heel de school vertellen." En hij doet zijn armen over elkaar. Oke oke wat nu. Voordat ik iets kan zeggen gaat de bel. Ik kijk blij en steek mijn tong uit. Cole rolt met zijn ogen.
"Jongens, wacht, voor dat jullie gaan moet ik nog zeggen dat dit jullie vaste plek voor economie word dit jaar." Zegt van Rossum. Ah nee nog dikke 4 maanden naast Cole. Leuke vak nu, economie.

Bij Frans zit ik gelukkig niet bij Cole. Maar helaas bij Austin. Ik ga, zoals gewoonlijk, achterin zitten. Austin komt tot mijn grote verbazing naast mij zitten. "Hey, wat was dat nou net?" Vraagt Austin terwijl hij met zijn hand zijn haren warrig maakt. Awkward. "Hi..hi..hi," lach ik schaapachtig. Hij kijkt me vragend aan en fronst zijn wenkbrauwen. "Oh uhm." Zeg ik nerveus. "Vind je me leuk?" Vraagt hij. Hmm vind ik hem leuk? Nee, eerlijkwaar hij is knap dat geef ik toe maar leuk vinden? Neuh. "Nee, ik vind je niet leuk." Zeg ik eerlijk. "O, oke." Zegt hij teleurgesteld. Wow wacht teleurgesteld?

Pov. Cole

Tijdens de les denk ik aan Caithlin en de droom. Ze ziet er altijd op school zo blij en dapper uit. Maar is ze dat ook thuis? "Let meneer Pendery ook een keer op?" Vraagt meneer Bulckum. "Waarom zou hij, het is een saaie les. Je hier verspilt je tijd." Zeg ik op een brutale toon. Ik zie dat Bulckum rood van woede aan loopt. "Cole Pendery, nu naar de.." "Jaja, naar de directeur." Maak ik zijn zin af. Het kan me niks schelen of ik naar de directeur moet, eindelijk weg uit de les van Bulckum, aardrijkskunde. Ik pak doe mijn boeken in mijn rugzak. En nog wat over Caithlin, ze heeft een rugzak. De meeste meiden hier op school hebben zo een domme handtas of schoudertas.

Ik ga naar lokaal 210, de directeurs kamer. Ik zucht en klop aan. "Kom binnen," zegt er een stem. Ik maak de deur open en loop naar binnen. "Pendery," zegt de directeur. "Meneer Brooks," zeg ik. "Ga zitten." Ik gehoorzaam hem en ga tegenover hem zitten. "Vertel het is," zegt Brooks en hij doet zijn armen over elkaar. "Meneer Bulckum heeft me eruit gestuurd." zeg ik droog. "Oja? En waarom dit keer?" Ja, dit keer. Ik ben al meerdere keren uit de lessen gestuurd. "Ik vond zijn lessen niet interressant." Brooks zucht diep en zegt dan: "Het heeft eigenlijk geen zin om jouw ouders te bellen en je taakstraf te geven hè?" "Nope," antwoord ik triomfantelijk. "Goed dan, ga maar. En de volgende keer als je weer eruit wordt gestuurd, mag je gelijk naar de aula."zegt Brooks nors. Ik knik en loop dan weg.

Als ik in de aula ben kijk ik op mijn mobiel hoelaat het is. 12:50 zie ik. Ik zucht, nog maar 15 minuten tot dat het pauze is. Ik verveel me kapot. Ik kijk rond de aula en kijk in haar ogen.

Pov. Caithlin

"Ga je maar melden bij de directeur Caithlin!" Roept mevrouw Bruxelles. "Eindelijk weg van deze saaie les, thanks God." Zeg ik en ik loop weg. Ik mag van de directeur gelijk naar de aula omdat het geen nut heeft om mij een taakstraf, wat ik nooit doe, te geven en mijn ouders te bellen, het boeit hun niks. Ook als ik met mijn rapport thuis kom, het boeit hun niks. Wat hun boeien is dat ik na volgend jaar uit huis ben. Nou, ik ben ook godzijdank blij dat ik volgend jaar eindexamen doe en op kamers ga.

Ik loop naar de aula, maar dan kruizen onze blikken elkaar, alweer. Ik kijk in zijn mooie bruine ogen, vol met gelukkigheid en warmte. Ik zie vrolijkheid en geliefdheid. Not again.

Pov. Cole

Ik kijk in haar blauw groene ogen, vol met ongelukkigheid en koudte. Ik zie verdriet en pijn. Ik zie dat ze schrikt, ik loop naar haar toe en zie dat haar ogen tranen. "Hé, wat is er?" Vraag ik bezorgd. Ik houd haar vast, ze is koud. "N-nee laat me l-los." Zegt ze en ze probeert me los te laten. "Sst stil maar er is niks. Waarom huil je opeens?" Vraag ik voorzichtig. "I-ik haat m-mijn ouders h-het is niet mijn schuld." Zegt ze en ze huilt het uit. Ik begrijp er niks van. Haar ouders? Haar schuld? Wat bedoelt ze.. Ik wil haar helpen.

Pov. Caithlin

*Flashback 3 jaar geleden*

"Je zag dit niet oke, als je er met iemand over praat ben je dood. HOOR JE ME? DOOD." Roept mijn vader. Ik kan niet uitbrengen. Ik sta daar te huilen, nog nooit van me leven haat ik mijn ouders. Ik haat ze. Ik HAAT ze. "W-waarom doe je dat.." Zeg ik voorzichtig. "IK ZEI BEK HOUDEN." Roept mijn vader. Hij pakt een mes uit de keukenla en houdt mij stevig vast bij mijn schouders. Hij houdt het scherpe mes tegen mijn nek aan. "Je praat er met niemand over, begrepen." Sist hij. "Anders gebeurdt er dit.." En hij duwt de mes tegen mijn nek dat er bloed uit komt. Ik krijg nauwelijks adem. Hij duwt me van zich af en stompt me. "Ga nu weg, verdwijn." Zegt hij. Ik val op de grond en het enige wat ik nog zie is dat hij weg loopt.

*einde flashback*

Ik kan geen adem meer krijgen. Cole houdt me stevig vast hij kijkt me bezorgd aan. "I-ik stik." Piep ik. Er komen meer nare gebeurtenissen op. Ik haat het. Ik háát het.

Ik ben weer bewust en zie Cole. Hij kijkt me aan. "Waar.." Fluister ik, zachter dan wat de bedoeling was. "Sst, nee je hoeft niks te zeggen rust uit. Je bent bij de schooldokter." Sust hij. Ik knik en val dan in slaap.

<Dit hoofdstuk was moeilijk te schrijven, eerlijk. Comment&vote for a happy me 😁👍>