Words hurt more than you think.

12. De waarheid is hard.

Pov. Caithlin

Hoe durft Austin het tegen Cole te zeggen! Straks vertelt Cole het tegen de school en gaan die mensen naar me toe om vragen te stellen. Argh. ''Caithlin, waar zit je bij je hoofd?'' vraagt Sophie. ''Ja.'' zeg ik. Wacht waarom zeg ik ja? ''Caithlin, normaal antwoorden a u b.'' zegt Sophie geirriteerd. ''Oh sorry. Ehm, ik dacht aan iets.'' zeg ik.

''Oja? Wat dan?'' vraagt Sophie nieuwsgierig. Ik zucht en kijk rond of er iemand is. ''Gisteren was ik een soort van flauwgevallen en..'' begin ik. ''WAT je bent WAT?'' ''Flauwgevallen, maar goed en toen..'' ''Nee niks toen, waarom ben je in hemels naam flauwgevallen, en heb je niks tegen mij vertelt?'' vraagt Sophie boos.

''Eh was ik even vergeten.'' zeg ik en ik vertel haar wat er is gebeurd. ''Dus je bent bang dat Cole dat tegen iedereen vertelt?'' ''Ja.'' ''Nou, ik denk het niet hoor... Vanochtend kwam hij naar mij toe om te vragen wat er speelde tussen jou en jouw ouders thuis. Hij klonk nogal bezorgd.'' zegt Sophie. Bezorgd en Cole? Hahaha wat grappig.

"Zeg, Sophie vind je Cole nog leuk?" Vraag ik opeens. "Hmm, nu je het zegt... Ik denk het niet. Ik heb een andere jongen gespot." Sophie knipoogt. "Oja? Wie is nu de slachtoffer?" Vraag ik lachend. Sophie geeft me een duwtje. "Haha sorry, maar wie is het nu?" "Hij zit in klas 5B. Hij heet Nathan Rose." zegt ze en ze begint te blozen. Ik begint te lachen. "Hahaha .. Ha o my ... Hahaha.. Dé Nathan Rose?" Lach ik. "Ja waarom lach je zo?"vraagt Sophie. Ja waarom lach ik, zo slecht is Nathan niet. "Weet ik eerlijk gezegd ook niet. Maar hoe oud is hij?" Vraag ik weer serieus.

"Achttien," zegt Sophie. "Maar twee jaartjes ouder! Nouen, ik word bijna zeventien!" Zegt ze er snel achteraan. "Hmm, succes." Zeg ik kortaf.

Pov. Dylan (^-^he's back.)

Het is eind maart. Caithlin is in mei jarig, 16 mei. Ik wil dat het haar beste verjaardag word, met mij. Haar ouders zijn allang vergeten wanneer ze jarig is. Het boeit hun niks. Ik haat haar ouders, niks persoonlijks bedoelt. Ik bedoel, ik ben blij dat mijn ouders vrienden zijn met haar ouders, anders zouden Caithlin en ik elkaar niet kennen en waren we nu geen beste vrienden.
Maar wat ze allemaal bij Caithlin hebben gedaan, vergeef ik hun nooit.

Ik sta op het vliegveld om op mijn ouders te wachten. Als ik mijn ouders zie ga ik naar ze toe. "Hee jongen hoe was het thuis?" vraagt mijn vader gelijk. "Niks gebeurd. Alleen ik bleef wel een paar dagen in het ziekenhuis omdat Caithlin een steek in haar buik ofzo iets had." zeg ik. "Caithlin? Arme meid hoe is het nu met haar?" vraagt mijn moeder uit medelijden. "Nu gaat het beter met haar, gelukkig."

Als we thuis zijn wilt mijn ouders mij spreken. We zitten in de woonkamer. "Eh Dylan we willen niet dat je bij Sarah en Ben meer bent. Je weet wat ze 3 jaar geleden deden..." zegt mijn moeder. "Ja dat begrijp ik mam, maar ik mag toch nog wel met Caithlin om gaan?" vraag ik. "Ehm ja tuurlijk maar als je maar niet bij haar huis bent ofzo."
"Oke mam, dankje. Ik moet nog dingen doen voor school." zeg ik en ik loop naar mijn kamer.

Pov. Caithlin

Als ik thuis ben haal ik opgelucht adem. Niemand is thuis. Ik ga gelijk naar mijn kamer en vegrendel mijn mobiel. Ik zie dat ik een tweet heb van.. Dylan.

@Dylan_Fox ; Snel afspreken! @Caithlinn_x

Ik glimlach en tweet dan wat terug.

"@Dylan_Fox ; Snel afspreken! @Caithlinn_x" Ja! Leuk wanneer kan je :) x Caith.

Nog geen vijf minuten later heb ik weer een tweet.

@Dylan_Fox ; Ehm kan je nu? Dan kan je gelijk bij mij logeren ^-^

Tja het is toch weekend dus waarom niet.. En ik wil weg van dit huis.

@Caithlinn_x ; Ja is goed ik ben er over tien minuten.

Ik pak mijn spullen in en vertrek. Gelukkig woont Dylan niet zo ver, minstens 10 minuten fietsen.

Als ik er bijna ben, en naar rechts wil bots ik tegen iemand aan op de fiets. "Verdomme kijk eens goed uit!" roep ik. Ik sta op en kijk tegen wie ik ben op gebotst. "Cole!?" roep ik. "Jeez, wat doe jij hier." vraagt hij boos. "Eh, mijn vriend woont hier." zeg ik. "Heb jij een vriend?" Vraagt hij verbaast. "Nee, een beste vriend."

"En wat doe jij hier?" vraag ik. "Mijn ouders restaurant is hier om de hoek, en ik woon hier." "Heb jij een restaurant!?" Roep ik. "Eh ja.. Als je wilt kan je wel een keer komen." zegt hij terwijl hij zijn fiets op pakt. "Jaa wat cool!" roep ik enthousiast. Cole begint te lachen. "Eh maar ik ga." zeg ik en ik zie dat hij teleurgesteld kijkt. "Eh ja is goed, ik zie je wel op school." Ik glimlach en ga weg fietsen.

Pov. Dylan

"Mam, pap Caithlin komt zo hier slapen is dat goed?" vraag ik aan mijn ouders. "Eh ja hoor. Ze mag wel in jouw kamer slapen, als ze wilt." antwoord mijn moeder. "Eh mam.. We zijn nu geen elf meer. Ik denk dat Caith het fijner vindt als ze privacy heeft." zeg ik. En dat zeg ik niet zomaar, nee. Caithlin weet nu dat ik haar leuk vind. En als ze dan ook nog bij mij op kamer slaapt word het meer awkward voor ons.

Ik wacht en wacht op Caithlin. Als ik uit het raam kijk zie ik Caithlin.. Vallend? Ik kijk nog eens goed en zie dat ze tegen een jongen praat, die blijkbaar opgebotst is tegen haar. Ik herken die jongen... Was hij niet van het ziekenhuis? Ik bekijk hem aandachtig. Ja hij is die jongen...Ik voel een steek van jaloezie. Als ik weer op mijn mobiel kijk hoor ik de bel.

Ik ren naar beneden en doe de deur open. Ik geef Caithlin meteen een knuffel. Maar ik besef nu pas dat ik heb gezegt dat ik haar leuk vind. Awkward. "Eh hey Caith." Zeg ik. "Eh heey Dyl,"zegt ze ongemakkelijk. "Ik ga even Sven en Mascha begroeten." zegt ze. Sven en Mascha zijn mijn ouders. Ik knik en loop haar achterna.

"Hallo lieverd, lang niet gezien." Zegt mijn moeder en ze knuffelt Caithlin. Ik glimlach. "Dylan wil je even Caith's tas naar boven nemen en gelijk het luchtbed doen?" vraagt mijn vader. Ik knik en pak haar tas.

Pov. Caithlin

Zodra Dylan weg is vraagt Sven hoe het met mijn ouders is. Ik kijk verdrietig en schudt mijn hoofd. "Het gaat echt slecht, ze worden alsmaar erger en erger. Ik haat hun." Zeg ik. Sven en Mascha kijken me medelijdend aan. Na nog wat vragen hoe het is enzo ga ik naar boven.

"Dyl,waar ben je?" Vraag ik. "Logeerkamer." antwoord hij kort. Ik ga naar de logeerkamer, de kamer naast die van Dylan. Nu ik weet dat hij op mij is, word het super gênant. Ik probeer gewoon normaal te doen, en hoop dat hij dat ook doet.

Ik doe de deur open en zie dat hij het luchtbed aan het pompen is. Het ziet er erg idioot uit en ik lach hem uit. "Wat nou,"zegt hij quasi beledigd.

Even later zitten we in zijn kamer, we doen "truth or dare".

"Caithlin, truth or dare." vraagt Dylan.
"Truth."
"Vind je Cole leuk?" Serieus?
"Ehm.."

Vote/comment 💕👍