Words hurt more than you think.

6. Ben jij HEM?

Pov. Sophie

Nee... mijn beste vriendin waarvan ik haar al sinds de brugklas ken. Mijn allerbeste vriendin is me vergeten. Hoe kan het dat Caithlin Dylan, waarvan zij hem alleen maar een keer per maand ziet, wél nog kan herinneren en mij, haar beste vriendin dat ze elke dag ziet, niet kan herinneren?! Ik weet dat Dylan al 16 jaar haar beste vriend is, maar met mij had ze ook veel herinneringen... Al 4 jaar. Volgend jaar doen we eindexamen, en dan gaan we allebei een andere pad volgen... Ik loop naar buiten, het is inmiddels al een uur of zes. Het is gelukkig niet donker, omdat het zomer is. Ik woon vlakbij het ziekenhuis, dus dat is wel makkelijk om naar huis te kunnen komen. Ik zucht en draai me nog één keer om. Ik kijk naar de derde verdieping om de kamer van Caithlin te zoeken. Mijn ogen vallen op Dylan. Hij ziet me gelukkig niet. Hij kijkt bezorgd en lief naar Caithlin. Was ik maar zo'n goede vriendin van Caithlin. Mijn ogen beginnen te prikken, ik draai me om en loop naar huis.

Pov. Cole

Ik ben al een uur of twee thuis en ik verveel me dood. Ik ben alweer home alone. Ik loop naar de koelkast om te kijken of er wat te eten is. Ik zie alleen een bevroren pizza in de diepvries. Dan maar weer pizza eten. Ik haal de pizza uit de diepvries en ze hem in de oven. Ik loop naar de woonkamer en zet de tv aan. Pff niks leuks op tv. Hoe zou het met Caithlin gaan? Ik pak me mobiel en kijk of ik nog berichten heb. Nopes, niks, nada. Ting, ting. De pizza is klaar. Ik loop naar de keuken en haal de pizza uit de oven. Ik pak een bord en een pizza-snijder ( ik weet niet hoe zo'n ding heet ). Ik snijd de pizza in stukjes en loop naar mijn kamer. Als ik de kamer binnen loop zie ik een briefje op mijn bed. Ik zet het bord op m'n bureau en pak het briefje. ''Lieve Cole, pap en ik blijven tot morgen nog even in Sephoria. We houden een vergadering over wat we nog meer moeten gaan maken voor de klanten en wat voor welk prijs etc. Over een week komen de mensen van de Vijfde Ster. Zoals je weet hebben we nu vier sterren, en we willen een vijf sterren restaurant. Dus we moeten nog veel dingen doen. Kus, mama." Ik zucht. Sephoria is ons restaurant, of naja die van mijn ouders dan. Sephoria is één van de bekendste restauranten. Mensen over de hele wereld komen hier heen om in ons restaurant te eten. Door het restaurant zie ik mijn ouders niet zo vaak. Ik eet alleen in het restaurant voor speciale gelegenheden, zoals kerst. Ik loop naar mijn bureau en zet de tv aan terwijl ik mijn pizza opeet.

Pov. Sophie

''Hé Soof! Waar waren Caithlin en jij gisteren?'' ''Sophie waar is Caithlin?'' ''Wat is er Soof?'' Die vragen heb ik al voor de zoveelste keer vandaag gehoord. ''Soof, zag ik jou nou gisteren samen met Caithlin en Cole weg gaan?'' ''Waarom was er een ambulance?'' Mijn klasgenoten staan rondom me. Ik word stik chagrijnig, nog één vraag en dan... ''Hey Sophie, hebben Cole en Caithlin?'' ''HOUD JULLIE BEKKEN DICHT, NU!'' schreeuw ik. Het is opslag stil, en gelukkig kwam mevrouw Rodges binnen. Iedereen keek me arrogant aan, maar het boeit me niks. ''Zo mevrouw Rickhall. Waar waren jij en Caithlin gister?'' vraagt Rodges. Ik zucht en zegt dat ik het niet in het openbaar wil zeggen. ''Oké ik begrijp het,'' zegt ze begripvol. ''Pak jullie boeken maar op tafel we beginnen met een nieuw hoofdstuk.'' Nog twee dagen en dan is het eindelijk weekend.

De bel gaat, het is half één, dus lunch tijd. Ik heb geen zin om bij de meisjes van mijn klas te zitten, en Caithlin is er ook niet. Ik zucht en ga naar mijn kluisje. Terwijl ik loop kijk in naar de vloer. Mooie vloer, maar niet heus. Opeens botst er iemand tegen me aan. ''Hé kijk uit!'' roep ik boos. Ik kijk op om te zien wie het is. Cole Pendery. ''Oh sorry Cole.'' ''Geeft niet, hoe is het met Caithlin?'' vraagt hij aardig. ''Ze was gisteren bijgekomen.'' antwoord ik droog. ''Echt? En herkende ze je?'' vraagt Cole enthousiast. ''Nee.. Ze herkende wel Dylan.'' zeg ik en ik probeer niet te huilen.

Pov. Cole

Dylan? Wie is dat? Ik voel een steek van jaloezie. ''Uhm Dylan?'' vraag ik. ''Ja, dat is haar beste vriend. Ze kent hem al 16 jaar, dus vanaf haar geboorte.'' ''Was hij gisteren ook naar Caithlin gekomen dan?'' ''Ja..'' ''Oh, oke..'' ''Ik ga maar weer eens. Dag,'' zegt ze zachtjes en loopt weg. Nog een lesuur en dan ga ik naar Caithlin.

''Hey Cole, kan je vanmiddag basketbal training?'' vraagt Dave tijdens de les. ''Uh nee sorry ik heb een afspraak.'' zeg ik. ''Oh en met wie?'' Dave trekt z'n wenkbrauw op. ''Gaat je niks aan.'' zeg ik droog. ''Oelalah, met mejuffrouw Foster?'' Ew Jessica. ''Ehm. Nee.''

De bel gaat, ik doe mijn boeken gelijk in mijn rugzak en ga dan naar buiten. Het is erg warm, minstens 20 graden. Dat is zo fijn aan de zomer, dan hoef je niet zo'n dikke winterjas in je kluisje te proppen als in de winter. Ik pak mijn fiets en fiets naar Amphia Noord. Het is zo'n 10 minuten van school.

Aangekomen bij Amphia Noord ga ik, zonder naar de balie te gaan, gelijk naar de kamer van Caithlin. Ik klop op de deur. ''Wie is dat?'' vraagt er een jongensstem. Ik wed dat dat Dylan is. ''Cole een vriend van Caithlin.'' antwoord ik. De deur gaat gelukkig open en ik storm naar binnen. Ik zie dat Caithlin wakker is en me vragend aan kijkt. ''Hey Caith. Herken je mij nog?'' vraag ik zenuwachtig. Ze zegt niks en trekt haar wenkbrauw omhoog. ''Cole, Cole Pendery.'' Ze maakt haar ogen klein en kijkt me nog steeds zonder iets te zeggen aan. ''Cole..'' fluistert ze. Haar stem .. Er is iets met haar stem.

Pov. Caithlin

''Cole...'' fluister ik. Ik schrik van mijn eigen stem. Was ik dat? Ik zie ook dat de jongens schrikken. ''Ahum sorry,'' zeg ik. ''Dus, eh Cole Pendery?'' vraag ik. ''Ehm ja.'' zegt hij. Ik denk na over een Cole Pendery. Ik herinner me over zijn ogen, zijn warme blik. ''Was jij niet die jongen die me een keer heel lang aan keek in een gebouw?'' vraag ik. ''Uhm school?'' vraagt hij droog. ''Ja dat.'' zeg ik terwijl ik met mijn ogen rol. ''Ja. Ik was hem.'' Hem. Zijn blik, gevoel...Ik herinner hem weer. ''Cole?'' vraag ik. ''Ja?'' zegt hij en hij komt dichter naar me toe. Ik weet niet waarom, maar ik gaf hem spontaan een knuffel. Klootzak, popu... Dan weet ik het weer. Hij is die arrogante klootzak bij de kluisjes. Die jongen die mijn naam vroeg. De populairste van de klas. Zijn geur. Zijn vertrouwde geur. Waarom denk ik dit? Ik háát hem! Ik trek me los uit zijn omhelzing. ''Uh sorry ik moet verder gaan rusten. Ik zie je wel een keer op school. Wil je weg gaan?'' zeg ik een beetje té bot. ''Uh j-ja.'' zegt hij stamelend en hij loopt teleurgesteld weg. Ik heb opeens spijt dat ik zo naar deed.

Pov. Dylan

Ik voel jaloezie opkomen. Ik loop achter Cole aan en doe de deur dicht. Zou Caithlin hem leuk vinden? ''Caithlin?'' zeg ik zenuwachtig. ''Hmm?'' is haar antwoord. ''Vind je die ene Cole leuk?'' ''Nee hoe kom je daarbij!'' ''Nou.. Je knuffelde hem spontaan.'' ''Ja ik weet ook niet waarom.'' Damn, ik moet echt zeggen dat ik haar al heel lang leuk vind. Ik moet dat NU doen.''Caith?'' ''Jaa?'' ''Ik moet je wat vertellen.'' Ze kijkt verrast en zegt dat ik naast haar op bed moet gaan zitten. Ik doe wat ze zegt en ga zitten. ''Wat is er Dyl?'' Ik glimlach, Dyl zo noem ze me altijd. ''Nou?'' vraagt ze ongeduldig. Ik zucht en begin met vertellen... ''Caith ik..''