Words hurt more than you think.

11. Met mijn eigen ogen.

Pov. Caithlin

*~Flashbacks in een droom*~

"Hallo Caithlin, herinner je wat er gebeurde gisteren?" Vraagt mijn vader met een nep glimlach. Ik denk aan gisteren en ik weet precies wat er is gebeurt. "Nee," lieg ik. "Mooizo, SARAH DAT PILLETJE HIELP!" roept mijn vader naar mijn moeder. Pilletje? Welk pilletje? "Oh echt, wat geweldig dat ze nu niks meer weet. Nu kan ze ons niet meer veraden." zegt mijn moeder blij. Oh echt wel, dat kan ik. Ik ga dat ooit doen... Ooit.

*~einde fb droom.*~

"Hey Caith, gaat het?" vraagt er een stem. Ik open mijn ogen en zie dat het Austin is. Austin? Wat doet hij hier? Ik kijk hem vragend aan. "Je vraagt je vast af wat ik hier doe, hè?" Ik knik. "Nou.." Begint hij. "Wacht, hoelaat is het?" onderbreek ik hem. Hij kijkt op zijn horloge en zegt dan: "tien over vier." Tien over vier.. ''Ehm ik ga maar is naar huis.'' zeg ik. Ik zie teleurstelling in zijn ogen. ''Moet ik jou naar huis brengen?'' vraagt hij. ''Ehm nee, ik kan denk ik wel gewoon zelf naar huis.'' Ik sta op maar ga meteen weer liggen. ''Gaat het?'' vraagt hij bezorgd. ''Ehm nee.. Wil je me toch naar huis brengen?'' vraag ik, en ik voel dat ik bloos. ''Ja is goed, ehm vind je het erg als je achterop mijn fiets moet?'' vraagt hij.

''Nee hoor.'' zeg ik en ik glimlach.

Als we bijna bij mijn huis zijn, zeg ik dat hij moet stoppen. ''Huh waarom? Je woont hier toch nog een straat verder?'' vraagt hij verwarrend. ''Ehm, ja maar ik wil lopen.'' Hij mag mijn huis niet zien, inclusief mijn ouders. ''Weet je het zeker?'' vraagt hij. ''Ja, héél zeker. Ga nou maar, ik zie je morgen.'' zeg ik haastig. Ik ga van zijn fiets af en begin te lopen. Ik draai om en zie dat hij verbaast kijkt. Ik negeer hem en loop verder.

Alsjeblieft, laat hem weg zijn.

Als ik  aanbel, ja ik heb met sleutels in mijn kluisje vergeten, doet helaas mijn vader de deur open. Hij ruikt naar alcohol. Welkom in de hell. ''WAT DOE JE HIER ZO LAAT!''  Schreeuwt hij. Leuk joh, laat iedereen maar mee genieten. Ik staar maar. Hij geeft me opeens een klap in mijn gezicht. Ik kijk snel naar rechts om te kijken of Austin het heeft gezien. Ik zie hem en hij wilt naar me toe lopen maar ik schud mijn hoofd. Ik zie nu pas dat ik huil. Ik ga snel naar binnen en ga naar mijn kamer.

Rot leven, rot ouders. Ik begin harder te huilen.

Pov. Austin

Terwijl ik naar huis fiets denk ik terug aan daarnet. Wát was dat? Sloeg haar vader haar? Waarom schreeuwde hij? Ik moet dit morgen aan haar vragen. Ik wil haar helpen. Ik zie haar betraande en pijnlijke gezicht nog voor me. Ik wilde haar helpen maar ze weigerde, ze schudde haar hoofd. Waarom was ik zo'n dom watje. Ik moest gewoon naar haar toe gaan.

Als ik thuis ben belt Cole mij. Ik neem zuchtend op.

''Hey man, alles goed met Caith?''

''Ja, ik heb haar naar huis gebracht.''

''En?''

''En toen sloeg haar vader haar. Ik zag het op een meter afstand. Ik wilde naar haar toe lopen maar ze schudde haar hoofd naar me. Ze wilde geen hulp, en ze liep snel naar binnen.'' Ik voel me erg schuldig.

''Wat? Sloeg hij haar?'' Ik kan aan Cole's stem horen dat hij boos is.

''Ja, en hij schreeuwde nog wat dingen naar haar. Dude, ik wil echt helpen maar hoe? Ik kan morgen toch niet gewoon zomaar naar haar toe lopen en vragen wat er gisteren gebeurde?''

''Nee, dat snap ik. Maar ik spreek je morgen hé, ik moet nog veel dingen voor het restaurant doen. Je weet wel, de vijfde ster.''

''Ja, is goed 'k zie je morgen.'' En ik hang op.

Pov. Cole

Terwijl ik de tafels schoon maak van het restaurant denk ik terug over wat Austin zei. Wordt Caithlin mishandelt thuis? ''Cole!'' roept mijn moeder. ''Jaa mam?'' roep ik terug. ''Je bent klaar je mag naar huis!''

Gelukkig woon ik niet zo ver van het restaurant vandaan, alleen 5 minuten lopen ofzo. Als ik thuis ben besluit ik Caithlin te sms'n. ''Hey Keet, gaat het?''  stuur ik.

''Ja hoor.''  Hmmm, ik geloof haar niet.

''Weet je het zeker?''

''Ja.''

Ik besluit niks meer terug te sturen. Ondertussen is het al half zes. Ik ga huiswerk maken en  aardrijkskunde leren, hey ik wil wel over gaan zodat ik niet nog een jaar over hoef te doen. 

Als ik op de klok kijk zie ik dat het half elf is. Tijd om te slapen.

~''Jullie hebben hun vermoord! Vermoord ja! Ze waren één van mij dierbaren!Hoe durven jullie.'' hoor ik een stem schreeuwen. ''Geef haar dit pilletje, zodat ze alles vergeet!'' schreeuwt er een vrouwenstem. Ik doe mijn ogen open en zie een meisje op de grond, in een hoekje gedoken. In een ander hoekje zie ik een ander meisje en een oude vrouw stil liggen. Dood stil.~

Ik schrik wakker. Alwéér een klote droom. Opeens gaat de wekker. Ik druk geirriteerd op de snooze knop.

Als ik naar school fiets zie ik Caithlin. ''Caith!'' roep ik. Ze kijkt achterom en schrikt. Als de stoplicht op groen springt gaat ze snel door fietsen. Ze ontwijkt me. Ik fiets haar achterna, en haal haar in.

''Laat me verdomme met rust!'' roept ze boos. Heb ik iets gedaan? ''Caithlin wacht!'' Ik hoor haar zuchten en ze fietst langzamer. Ik glimlach en zeg: ''Gaat het weer?'' '

''Ja.'' zegt ze kortaf. ''Ik heb gehoord wat Austin heeft gezegt.. '' zeg ik zenuwachtig.

''Oja? En wat zei die?'' vraagt ze boos. ''Ehm.. Over dat jouw vader je ging slaan..'' fluister ik.

Ze begint sneller te fietsen. Ik wil haar inhalen maar dat lukt niet, ik ben té moe.

Op school zie ik als eerst Sophie en een ander meisje die ik al eerder op school heb gezien, maar de naam niet van ken. ''Hey Soof, wil je even komen?'' vraag ik. Ze kijkt me verwarrend aan. Dan wijst dan naar zichzelf en doet haar hoofd schuin. Ik knik. ''Michelle, ik ga even naar Cole oke?'' zegt ze. ''Wát? De populairste van de school? Die Cole?'' hoor ik het meisje die blijkbaar Michelle heet, roepen. Ik lach en Sophie loopt naar mij toe.

'"Wat is er?'' vraagt ze. ''Weet je wat er speelt tussen Caithlin en haar ouders?'' vraag ik.

''Ehh. Ik moet gaan de bel gaat zo. Eh, doei.'' zegt ze nerveus en gaat weg. Blijkbaar weet ze het, maar ze wilt het niet vertellen.