Words hurt more than you think.

26. Story Of My Life

Pov. Caithlin

Huh wat bedoelt David? ''Wacht wát?'' vraag ik verwarrend. ''Hij. Is. Door. Mij. Van. De...'' hij praat alsof ik doof ben ofzo. ''Ja stop maar,'' kap ik hem af. ''Wat heeft hij gedaan waardoor je dat hebt gedaan?'' ik eet mijn laatste frietje op. Hij zucht en verteld het verhaal.

Ik maak een ''ooh'' en een ''aha, daarom'' blik. ''Dus je deed het niet expres, ik bedoel jíj hebt het niet gedaan, het komt door hem zelf.'' David knikt en ik knik daardoor automatisch ook. Ik loop naar de prullenbak, een meter rechts van mij, en gooi het puntzakje waar de frietjes in hebben gelegen, weg. ''Heb je nog vrienden gemaakt de afgelopen dagen?'' vraag ik wanneer ik terug ben. Hij knikt en steunt zijn hoofd op zijn vuisten.

''Waarvoor vershuisde je naar hier, ook alweer?'' vraag ik. ''Ik moet werken in mijn biologische moeder's restaurant, weet je nog? Sephoria die restaurant?'' Ik denk na en maak dan weer mijn ''oja'' blik. ''Wacht wat? Biologische moeder? Dus mevrouw Pendery is jouw moeder? Jouw echte moeder?'' ik frons mijn wenkbrauwen. ''Nee anders zou ik het niet zeggen,'' zegt hij sarcastisch. ''Dus jij en Cole zijn broers?'' vraag ik. ''Nee, half broers. Mijn moeder is vreemd gegaan met iemand anders, maar dat wist de vader van Cole niet. Hij dacht dat ik zijn zoon was, totdat hij een DNA test deed,'' antwoordt David. ''Wie is jouw echte vader dan?'' vraag ik, weer. ''Dat weet ik niet, ik kom erachter.'' Ik knik terwijl mijn hersenen idioot liggen te denken.

Dus de moeder van Cole is vreemd gegaan met een ander, maar David weet niet wie. Cole is daarom, denk ik, boos omdat zijn moeder 2 jaar voordat Cole was geboren vreemd is gegaan met een ander. Maar waarom willen die pleegouders van David dan dat David in die restaurant van David's echte moeder werkt? Ik moet detective worden, zeg.

Pov. David

Ik zwaai voor Caithlin's ogen. ''Huh?'' is het enige wat ze zegt. ''Caith, wat is er je bent vijf minuten lang stil geweest.'' vraag ik. ''Waarom moet je in Sephoria werken?'' vraagt ze zonder antwoord op mijn vraag te geven. Ik haal mijn schouders op. De zon begint langzamerhand omlaag te gaan. ''Ik eh ga maar eens naar huis.'' zeg ik terwijl ik op sta. Caithlin staat ook op en knikt. Spontaan geeft Caithlin mij een knuffel, een warme, zachte knuffel.

Ik laat haar los en ga dan met een rood hoofd naar mijn fiets, en fiets weg.

Pov. Dylan

Ik zit in mijn kamer en heb trek in iets lekkers. Ik loop mijn kamer uit, maar dan hoor ik mijn ouders ruziën in de kamer naast mij. Ik loop langzaam naar de logeerkamer en leg mijn oor op de deur. ''Waarom heb je niet verteld dat jouw kind hier is!?'' roept mijn moeder. Huh? Ik ben toch hier? ''Mascha, niet zo schreeuwen! Straks hoort Dylan ons nog,'' zegt mijn vader. ''Jij moet mij eerst uitleggen waarom dat kind hier in de stad is verhuist!'' Mijn vader kucht en zucht dan. ''Luister, kunnen we niet een andere hier over hebben? Dylan zit hier naast ons!'' antwoordt mijn vader.

Oh shit, snel naar mijn kamer. Ik sprint naar mijn kamer zonder een geluid te maken. Ik hoor de deur van de logeerkamer open gaan, en daarna wordt dicht geklapt. Dan hoor ik voetstappen op de trap.

Ik zucht en ga op de grond zitten. Wat bedoelden ze? Is mijn vader vreemd gegaan!? Ik bal mijn vuisten en sla het op de grond. ''Auw! F.ck.'' roep ik.

Pov. Caithlin

Ik ben weer thuis en besluit om in de zolder een kijkje te nemen, ik verveel me toch. Eenmaal in de zolder ga ik rond kijken. De laatste keer dat ik in de zolder was, was een jaar geleden ofzo. Er zitten hier allemaal herinneringen die ik niet wil onthouden. Ik loop naar een kast en pak daar mijn dagboek van vroeger uit.

1 maart 2011

Lief dagboek, vandaag was één van de stomste dagen die ik ooit heb mee gemaakt. Oma en Maddison zijn vermoord, door mijn eigen ouders. Ik haat ze, ik haat ze zo erg. Ze dachten dat ik alles vergeten was door een pil. Maar zo dom ben ik ook weer niet! Ik heb, nadat ze weg waren gegaan, het pilletje eruit gespuugd en weg gerend. Ik weet, ik voel me ook een lafaard. Ik schaam me diep, waarom meot het mij nou overkomen? Ik heb gerend en gehuilt tot ik thuis was. ''Nee de killers zijn vast hier thuis,' dacht ik toen. Ik rende weg van mijn huis, maar bedacht me dat ik de politie moest gaan bellen. Ik wilde mijn mobieltje gaan pakken, maar een hand kneep in mijn pols. Het was mijn bloedeigen vader. ''Wat doe jij hier!?'' riep hij. Ik huilde en kon niks zeggen. ''Als jij maar ooit naar de politie gaat en ons aan ga geven, ga je eraan. Ik heb mijn mensen.'' bedreigde hij mij.

'Is dit wel mijn vader?' dacht ik. Ik probeerde te schreeuwen, maar helaas mijn moeder kwam eraan met een prik. ''Dit doet je goed,'' suste zij mij. Ik viel in diepe slaap en werd wakker in het ziekenhuis, met naast mij Dylan die op een stoel zat. ''Hoelaat is het?'' vroeg ik. Althans, probeerde ik. Ik fluisterde inplaats van normaal praten. ''Het is al tien uur 's avonds, ga maar slapen.'' zei hij. Ik knikte maar pakte zijn pols vast. Hij keek mij vragend aan en ik vroeg of hij mijn dagboek kon pakken. ''Waar is die dan?'' vroeg hij. ''In mijn kamer,'' zei ik, en ik viel in diepe slaap.

Het is nu 3 uur 's nachts, ik kan beter 's ochtends zeggen. Ik werd om een uur of twee wakker en zag een dagboek naast mij, op de stoel waar Dylan zat. Ik haat mijn leven.

Terwijl ik het laatste stukje zin lees, komen er tranen op mijn dagboek. Ik kan mezelf niet inhouden en huil alles eruit.

Pov. David

Het is ondertussen al een uur of 11 en ik zit de hele tijd te piekeren over mijn ''ouders''. Ik weet niet eens wie mijn biologische vader is, en ik moet het uit zoeken. Straks is hij iemand met een full time baan, of een millionare die elke dag thuis pizza zit te eten. Ik weet het niet, ik weet niks. ''Argh!'' ik gooi mijn kussens op de grond en bal mijn vuisten. Ik móét weten wie mijn vader is! Straks is hij misschien wel overleden, of hij is een verkrachter die mijn echte moeder heeft verkracht. Ik moet mijn gedachte echt opzij leggen, verdomme.

Na eindeloos piekeren, denken en kussens vermoorden val ik uiteindelijk in slaap.