Words hurt more than you think.

21. Er zit meer achter de waarheid.

Pov. Dylan

Ik kijk met open mond aan hoe Caithlin pissig weg gaat. Ik wil haar achterna gaan maar realiseer dan dat we een soort van ruzie hebben. Huh, waarom gaat ze zomaar naar een schoenenwinkel? Oh wacht, zíj is denk ik dat meisje die vrijwilligerswerk doet hier... "Dus jullie zijn weer terug in de stad?" vraag ik boos aan Sean en Chloë. Ik doe mijn armen over elkaar. "Ja, we zijn verhuisd  wegens.." Sean kapt met zijn zin en kijkt aarzelend naar Chloë. Ik maak zijn zin af "wegens Chloë's hoerenbaantje?" en ik kijk hun spottend aan. Sean komt wijzend op me aflopen. "Als je je bek niet houd over haar.." dreigt hij. "Dan wat?!" vraag ik. Sean loopt weer naar achteren en zegt: "kom Chloë, laat dat zielig ding hier maar alleen." Chloë knikt en veegt een traan weg. Ik kijk hoe ze weggaan en grinnik. Ik weet meer dan ze denken.

*Flashback een jaar geleden*

"Caithlin niet zo snel!" roep ik. Ik ren haar achterna, maar zie haar in de verte verdwijnen. "Cai-Caithlin?" stotter ik en kijk om me heen. Ik hoor gegiechel, wat nogal eng klinkt, en doe een stap naar achteren. "Caithlin? Ben jij dat?" vraag ik. Ik hoor een auto piepend stoppen en een meisje gillen, wat me oren doof maken. "CAITHLIN!" roep ik. Ik ren naar het geluid en zie de auto net weg gaan. Godzijdank heb ik mijn fiets maar een meter van de auto gezet. Ik pak snel mijn fiets en ga achter de auto aan.

Gelukkig heb ik conditie en kan makkelijk de auto achtervolgen. Als de auto stopt, stop ik ook, ik gooi me fiets ergens op de grond en ga  sneaky achter een boom verstoppen. Gelukkig is de boom dik genoeg. De autodeuren klappen dicht en ik hoor stemmen. Dat zijn de ouders van Caithlin?! Ik word nog meer verbaasd en hoor dan de ouders schreeuwen. "MEE KOMEN JIJ!" roept de moeder. Wat is hier aan de hand? Ik probeer een beetje te kijken en zie dan Caithlin, vastgehouden door haar vader. In een reflex kijk diep in de ogen van Caithlin. Ze zegt niks en loopt verder. Ik kijk waar ze in gaan. "Het oude hoekhuis" staat voorop het huisje. Als ze binnen zijn ga ik er ook naartoe. Ik hoor een krakend stem en nog een klein meisje gillen en smeken. Madison en Caithlins oma?
Ik loop naar het raam, en ga zitten zodat ik hun gesprek kan volgen.

*Einde Flashback*

"Hey kwamen er vandaag nog klanten?" Ik schrik op en zie mijn baas, genaamd meneer Terheijden voor me staan. "Eh nee sorry meneer," lieg ik. "Hmm oké, je bent vrij voor vandaag." Meneer Terheijden kijkt achterdochtig. Ik knik en ga naar het magazijn, pak mijn spullen en vertrek.

Pov. Caithlin

Ik weet niet waar ik heen ga, maar ik loop gewoon waar wind mij heen sleurt. Ja letterlijk. Stomme klote dag! Ik loop langs een winkel en hoor iemand mijn stem roepen. Ik negeer de bekende stem en loop koppig door. "Caithlin! Hè Caithlin, wacht nou!" Negeer het. Negeer het. "Heb je haast ofzo!?" vraagt de stem, nu boos. Ik voel een hand op mijn schouder en draai om. "WAT!? BLIJF MET JE POTEN VAN MIJN.." Roep ik, maar als ik zie wie het is huil ik. "Hé wat is er lieverd?" "H-het is Sean en.. En Chloë." Megan begrijpt wat ik bedoel en kijkt me verschrikt aan. "Ze zijn terug!?" roept ze en geeft me een dikke knuffel. "Ja," mompel ik.

Pov. Cole

"Hoi ik ben Cole, ik moest van mijn docenten vragen of ik hier vrijwilligerswerk kan doen." zeg ik bij de balie. Ik ben in het ziekenhuis, waar Caithlin afgelopen maand(en) terug ook zat. Ik ken deze plek maar al te goed, helaas. De zuster, die waarschijnlijk nog jong is, doet een knoopje van haar hemd open zodat ik haar inkijk kan zien. Ik kijk verward en ze kijkt me uitdagend aan. "Nou?" vraag ik ongeduldig. "Jij bent toch Cole Pendery? Van het restaurant Sephoria." vraagt ze. Ik knik ongeduldig. "Dus mag ik hier vrijwilligerswerk doen?" vraag ik nogmaals. "Als je me op date vraagt," zegt ze en knipoogt. Rot toch op. "Laat maar ik ga wel iemand anders zoeken." en ik loop weg.