Jealous Bae!

Κεφ. 17

His POV.

Την ακούω να φωνάζει το όνομα μου και να τρέχει προς το μέρος μου αλλά δεν μπορώ να σταματήσω.

Νιώθω ότι αν την κοιτάξω άλλη μια φορά, θα μου πάρει τη ζωή μέσ'στη μέση του δρόμου.

"Χα--ρη, πε-ρι-με-νε. " την ακούω να μην μπορεί να αναπνεύσει και σταματάω απότομα χωρίς να γυρίσω.

Εκείνη πέφτει πάνω στην πλάτη μου γιατί μάλλον ήταν ξαφνικό έτσι όπως σταμάτησα και πέφτει κάτω.

"Ouch, " αφήνει ένα ήχο πόνου και συνεχίζει να παίρνει βαθιές ανάσες.

"Τι θες; " ρωτάω χωρίς να γυρίσω στο μέρος της.

Με πονάει που έπεσε, όμως δεν αντέχω να τη κοιτάζω έχει ομορφύνει τόσο γαμημένα πολύ και εγώ είμαι σκατομούρης

Ακούω τσάλαχο, οπότε υποθέτω πως έχει σηκωθεί.

"Χάρη, δεν τρέχει τίποτα με το Μαρκ, είμαστε απλά φίλοι. " λέει και μια αισιοδοξία κατακλύζει μέσα μου, όμως και πάλι δεν μπορώ να διώξω όλη την αρνητική ενέργεια.

"Και το παιδί; Φιλικό δώρο και αυτό;" λέω ειρωνικά και εκνευρισμένα.

"Μπορείς να με κοιτάξεις σε παρακαλώ; Δεν μπορώ να μιλάω με την πλάτη σου. " λέει...

Χα, δεν μπορεί να μιλάει με την πλάτη μου αλήθεια;
Τι έχει η πλάτη μου;
Όταν την αγκάλιαζε ήταν ωραία;
Τώρα που βρήκε άλλον δεν της αρέσει;

"Τι στο καλό, θες; Εε τι; Ήρθες εδώ να κάνεις, τι; Να δείξεις πόσο τέλεια οικογένεια έχεις; πόσο ευτυχισμένη είσαι; πόσο επιτυχημένη είσαι;
Πόσο πανέμορφη έχεις γίνει; " γυρίζω στο μέρος της και της φωνάζω, όμως το τελευταίο βγαίνει ψιθυριστά.

Εκείνη μένει κάγκελο γιατί μάλλον με άκουσε.

"Χάρη, εγώ ήρθα επειδή η μητέρα μου είναι στο νοσοκομείο..." λέει κοιτώντας κάτω.
Βλέπω ένα δάκρυ να ξεφεύγει από τα μάτια της και μετά ένα άλλο και άλλο και άλλο ..

Γαμώτο, τώρα μου γάμησε τη γαμημένη ψυχολογία, δεν ήθελα να της φωνάξω, γαμώτο.

Προσπαθώ να μην δείξω κανένα συναίσθημα, όσο τη βλέπω να κλαίει, όμως δεν γίνεται, το στομάχι μου είναι κόσμος βλέποντας την έτσι και η καρδιά μου σφίγγεται.

Την πιάνω από τα χέρια της φέρνοντας της κοντά μου και την αγκαλιάζω σφικτά.

Μυρίζω το άρωμα της ξανά, και αρκετά γραμμάρια οξυγόνου πλημμυρίζουν τους πνεύμονες μου.