Jealous Bae!

Κεφ. 3

Μόλις γύρισα σπίτι, το μόνο που είχε στο μυαλό μου ήταν πως θα του έλεγα τι άκουσα και πως νιώθω για αυτό.

Όσο περίμενα και περίμενα δεν ήξερα ότι είχε νυχτώσει από έξω και ο Χάρης ήταν άφαντος.

Άρχισα να τον καλώ στο κινητό, στην αρχή δεν απαντούσε μετα ήταν κατηλλημένο και στο τέλος έλεγε ότι ήταν απενεργοποιημένο.

Κάτι που με έκανε να ανησυχώ ακόμα περισσότερο γιατί ο Χάρης ποτέ δεν απενεργοποιηούσε το κινητό του.

Περπατούσα πάνω κάτω ανήσυχη για το που μπορεί να πήγε χωρίς να με ενημερώσει και με κλειστό το κινητό,αν είχε πάθει κάτι;

Αχ θεέ μου, όχι...

Η ώρα ήταν 12 παρά όταν πήρα τον φίλο του μήπως είναι μαζί του και απλώς ξεχάστηκε όμως ο Άρης -ο φίλος τού - την τελευταία φορά που τον είδε ήταν όταν φεύγανε από το πανεπιστήμιο..

Που μπορεί να έχει πάει.. ;

Πήρα κλειδιά, έβαλα τα παπούτσια μου, πήρα μια ζακέτα και βγήκα από το σπίτι για τον ψάξω στα μέρη που συνήθως σύχναζε.

ΠΟΥΘΕΝΑ !!

Στο γυρισμό για το σπίτι μας, με έπιασαν τα κλάματα για τα καλά.

Δεν ήξερα γιατί έκλαιγα έτσι.
Ήταν που πρώτη φορά ένιωθα ότι τον χάνω, είναι τρελό το ξέρω αλλά αυτό το συναίσθημα δεν έφευγε από την περιοχή του στήθους μου.

Ήταν που πρώτη φορά έλλειπε τόσες ώρες;  Ήταν που δεν ήξερα που είναι και ανησυχούσα;

Ήταν που ένιωθα ενοχή για το πρωί που δεν ξανά πήγα στην καφετέρια ;

Με αυτές τις σκέψεις μπήκα σπίτι, 4 παρά η ώρα.
Φυσικά και μετά δεν μπορούσα να κοιμηθώ.
Κάθισα στη γωνία του μικρού μας καναπέ και απλώς περίμενα, κοιτάζοντας το κινητό μου κάθε 3 λεπτά και κλαίγοντας.

Άρχιζε να ξημερώνει πια, και οι ακτίνες του ήλιου πονούσαν τα μάτια μου.

Ξαφνικά ακούγονται κλειδιά στην πόρτα, γυρίζω απότομα και πριν προλάβει να ανοίξει, ανοίγω εγώ και τον βλέπω σε χάλια κατάσταση με κόκκινα μάτια και μαύρους κύκλους.

"Πού στο καλό ήσουν τόσες ώρες;" ρώτησα αμέσως νευριασμένα επειδή είχα ανησυχήσει.

"Εγώ...εγώ... Δ-δεν θυμάμαι--" δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει όταν τον τράβηξα μέσα και τον φίλησα γιατί μου έλειψε, γιατί ανησυχησα, γιατί...

Μισό λεπτό μυρίζει αλκοόλ και τσιγάρο.

"Έπινες και καπνίζες; " σταματάω να τον φιλάω απότομα και του κάνω αυτήν την ερώτηση.

Εκείνος δεν με κοιτάει πια αλλά έχει τα άρια του στο πάτωμα.

" Χάρη, σε παρακαλώ ξέρεις ότι δεν την μπορώ την ησυχία όταν σε ρωτάω κάτι σοβαρό. Γιατί δεν με κοιτάς και γιατί δεν μου απαντάς." τον ρωτάω και ανεβάζω ελάχιστα την φωνή μου, δεν θέλω με τίποτα να μαλώσουμε και πόσο μάλλον σε αυτήν την κατάσταση που είναι.

"Μωρό μου, συγγνώμη εγώ.. Εγώ..εγώ.. " δεν μπορούσε να ολοκληρώσει και όταν με κοίταξε είδα μια ενοχή στα μάτια του.

"πήγαινε να κάνεις ένα μπάνιο, μυρίζεις άσχημα και μετά έλα να μου μιλήσεις δεν πρόκειται να πάμε στο πανεπιστήμιο χωρις να το έχουμε λύσει αυτό.!"  ανακοίνωσα με περισσότερη αυτοπεποίθηση που νόμιζα ότι είχα και έφυγα για το δωμάτιο μας.

Όταν τελείωσε, ήρθε στο κρεβάτι όπου ήμουν ξαπλωμένη και του είχα γυρισμένη την πλάτη.

Πήρε μια ανάσα και άρχισε...

"Χθες όταν μου έστειλες αυτό το μήνυμα, η Μαργαρίτα ήταν μαζί μου και μου είπε ότι σε είδε να μιλάς με έναν τύπο, του οποίου το όνομα μου διαφεύγει, και ότι σε προσκάλεσε σπίτι του. Φυσικά και δεν θα έπρεπε να την πιστέψω όμως εγώ... Εγώ.. Την ακολούθησα στο υποτιθέμενο σπίτι του τύπου εκεί αυτή μου έδωσε ένα ποτό λέγοντας μου να χαλαρώσω...
Μετά από αυτό θυμάμαι να ξυπνάω δίπλα της ημ-μίγυμνος.." μου εξομολογήθηκε και το ήξερα ότι έλεγε αλήθεια αλλά...

"Τ-το κάνετε;"  ρώτησα τρέμοντας.

"αλήθεια δεν θυμάμαι, αλλά είμαι σίγουρος ότι αποκλείεται να ενέδωσα.
Μόνο εσένα αγαπάω."  είπε και στα τελευταία του λόγια, τα δάκρυα επανήλθαν στο πρόσωπο μου.

" Σήμερα,Χθες τέλος πάντων άκουσα την Μαργαρίτα να μιλά με τη φίλη της και να λέει άσχημα πράγματα για εμένα. Για αυτό έφυγα έτσι από τη καφετέρια." εξομολογήθηκα με τη σειρά μου.

"Μπορεί όντως να ήταν καλύτερη."  είπα περισσότερο στον εαυτό μου και χαμηλόφωνα αλλά μάλλον το άκουσε αφού απάντησε αμέσως.

"Μην το ξανά ακούσω αυτό, εσύ είσαι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί δεν πρόκειται να σε αλλάξω ακόμα και αν όλες αυτές βρισκόντουσαν στα πόδια μου.  Εγώ μόνο εσένα θέλω και αγαπάω."  είπε και η καρδιά μου βρήκε τη θέση της αλλά πια ήταν δικιά του.
Μπορούσε να την πετάξει πάνω στον ουρανό και να της δώσει φτερά ώστε να πετάει για πάντα σαν άγγελος του ή να την πετάξει στο πάτωμα και να την κάνει χάλια κομμάτια.

Δεν ήξερα τι να κάνω και τι να του απαντήσω.

Φυσικά και τον αγαπούσα το ίδιο ίσως ακόμα περισσότερο αφού δεν έκρυψε τίποτα και τελικά επέστρεψε σε εμένα.

Όμως το μυαλό μου έλεγε πόσο λάθος ήταν να βρεθεί στο ίδιο κρεβάτι μαζί της χωρίς να ξέρουμε -κανείς από τους δύο- τι έκαναν.

Εκείνο το πρωί δεν πήγα στον πανεπιστήμιο αφού δεν ήμουν καθόλου καλά και δεν είχα κοιμηθεί όλο το βράδυ!