Droga qe nuk shitet

-Vdekja!-

"Amelia!" peshperiti.

"Ti je fajtore per gjithcka.Une ti kam bere te gjitha.Une ta vrava femijen.Haha!O zot,ai momenti kur te shtyva nga shkallet,nuk e ke iden cfare kenaqesie qe ishte!Do doja te kishe vdekur edhe ti bashk me te!" shkundte koken e saj dhe zgerdhiej duke nxjerre ne pah dhembet e saj,ndersa me njeren dore kapte floket e crregullt,i shkaterronte ato edhe me keq.Nuk u besonte vesheve per c'ka ajo kishte degjuar!E pamundur qe e motra t'ia kish varare femijen...nje gjest cnjerezor. Maniake,do ishte fjala per ta pershkruar.Ne te tille ishte kthyer.E cmendur,nje tjeter fjale!Skizofrene,ja edhe nje tjeter... "Une une une!Dhe kete ketu une e futa ne burg." drejtoi gishtin nga Liveni."Une kam qene pas gjithckaje,por ti para te gjithave!" ra ne gjunje e prej syve te saj nxorri lote,te cilet tregonin fundin."Ti me shkaterrove mua.Je fajtorja ne kete mes!Kurre mos u gezofsh!" mallkoi."Bushter e ndyre shiko se ku me solle!" bertiti me nje ze cjerres saqe prej saj Lauren u tremb."Oo pa shiko pa shiko!Nje tjeter femije!Po ti si me shpetove nga duart!Te te vras,apo...hem...te te vras!Hahaha!" si nje e semure mendore qeshte,dicka e lige,zgerdhiej me te madhe.E pamundur te ishte njeri.Te merrte fryme,te quhej e gjalle!

Po ndihej e shkaterruar nga ato fjale.E motra po nxirrte vrer per te,ndersa ajo qe e kish dashur aq shume ishte gati te sakrifikonte,ta falte e ta mbante prane pavaresisht gjithckaje...Te ekzistonte nje moter e tille,nje perbindeshe e pandjenje.Nje vrasese e pameshirshme!Sepse e tille ishte ajo,djall me fytyre gruaje!

"Me mua bej c'te duash!Vetem ate jo!" iu pergjerua Viktoria.Ajo shihte fytyren e te motres-"e semure psiqike" -pershkruajti ne mendjen e saj me dy fjale.

"Atehere te madhin!" iu drejtua Livenit."Ose...ose me mire te dy!Babe e bije,e ku ka me mire!" tha ajo dhe hidhej perpjete nga gezimi.

Por nje shkrepje arme u degjua.Krisme e asaj "lodre" vrasese.Nje fishek prej saj doli per te perfunduar ne zemren e Amelias,padashur,por e merituar!Gjak i zi u perhap,nje tjeter fakt qe shpirti i saj ishte i zi,pa asnje pike pigmenti te kuq.

"Me fal!" qene fjalet e fundit te saj para se pergjithmone te mbyllte syte.Te ishte penduar?!Ne moment te fundit?! Si ka mundesi te pendohet nje njeri ne sekondin e fundit te jetes,kur pak me pare kishte nxjerre te gjitha te palarat,e mallkoi.Ta kish brere ndergjegja ne sekonden e fundit.Po a ekzistonte shansi qe ajo te ndergjegjesohej ne mosmentin e  fundit te jetes se saj...?!

Viktoria iu afrua.Ulet ne gjunje,nga ku gjaku i saj ndot ato rroba te pastra.E pergjakur ledhaton fytyren e te motres,tashme te zbehte.A kishte me vlere ajo "me fal" per te?!Ishin te nevojshme lotet per te?!

Nje clirim ndjeu ne ato momente.Sikur cdo problem i saj t'i ishte zhdukur.Per here te pare nuk u ndje e humbur!Nuk e pushtoi me frika,liria sundoi.Nuk vajtoi,ashtu sic kish bere per prinderit e femijen.Perkundrazi qendroi e qete...

"Viktoria!" degjoi Livenin ta therriste.

"Jam mire Liven,shume me mire se mire!" iu pergjigj.

"Futu brenda zemer,bashke me vajzen.Nuk ben mire te shohesh dicka te tille!" tha dhe ajo e degjoi.

"Viktori,me vjen keq!" zeri ngushellues i Denes depertoi ne veshet e saj.

"Edhe mua,por jo per vete!Per Amelian.Qe zgjodhi nje rruge..." e la pergjysem ate qe do thonte." Por me mire mos te flasim!Ajo eshte e vdekur tashme!" shtoi serisht."Po shkoj te ushqej vajzen."

Cuditerisht asnje ndjenje faji apo merzie nuk kishte.Ndoshta sepse asnjehere nuk ishte ndiere fajtore.Sepse asnjehere nuk e kishte patur Amelian prane si nje moter.Por tashme ajo kishte vdekur,e me te vdekurit nuk ka vlere te merresh,sepse quhen nje e shkuar dhe ne te shkuaren nuk duhet te ngecesh.Me e cuditshmja per te ishte se ne syte e se motres kishte dalluar shume qarte nje shenje lendimi,nje lendim te vjeter te pasheruar.Mbase me te vertete ajo nuk kishte ndiere dashurine e prinderve ose nuk kishte dashur,sepse prinderit e saj asnjehere nuk i kishin ndare pacaresisht se kush ishte e vogla e kush e madhja!

Ushqeu te bijen dhe e veshtronte teksa duart e saj te vockla preknin gjoksin e saj.Shihte se si puliste ata sy sa te medhenj aq edhe te vegjel.Mendonte se sa ne rehati ndiheshin keta qenie.Se sa te pafajshem ishin e se si nuk ndjenin asgje,por si do te perballeshin me boten kur te kuptonin realitetin.Sepse ata jetojne ne nje enderr...

"Nuk dua te te braktis asnjehere!" tha ajo.Fjale deshiruese por qe ne vetvete permbanin tone premtimi.

Pas saj ndjeu nje perqafim.Dy krahe te medha e te ngrohte.Ndjeu mjekren e tij te puthitej me supin e saj.E disa fjale peshperitese te dhuruara nga ai.

"Ju dua!" tha ai.Tashme numri shumes do bente pjese ne pothuajse cdo fjali,cdo ndjenje shprehese nga ata te dy.Sepse tashme nuk ishin vetem,por kishin edhe vajzen e tyre.

U shtrine ne shtratin e tyre duke vendosur vajzen ne mes.Duart e te dyve qendronin ne barkun e vajzes,siper njeri tjetrit,por pa renduar.Shikimet e tyre ishin paralel.Ndersa fryma e tyre mbushte dhomen.Njekohesisht puthen vajzen ne koke,ndersa vogelushja luante kembe e duar.E qendruan ashtu per disa caste..Duje harruar ato qe ndodhen pak me pare.Harruan se Amelia vdiq,megjithese ajo e harruar ishte.Ajo asnjehere nuk beri pjese ne jetet e tyre,e as nuk do te bente dhe e vdekur!