Kelebeklerimin Katili | Dawin

·49·

Hep beraber kafeye gelmis oturuyorduk ve bizimkiler burak abiyle beni izliyorlardı. Egemen kaslarini catip

-Anlatin artik. Dedi. Kaslarimi catip

-Bizim sevgili olmamiz imkansiz felan mi? neden herkes bi garip? Dedim.

-Sevgili olmaniz değil mirsattan baskasini sevmen imkansız. Dedi sakince gülsüm

- Evet onun bana vuruşlarına falan inanilmaz aşığım. Burakla sevgili değiliz. Kactiktan sonra yolda bayilmistim beni o buldu ve mirsata bir tokatta benim atmamda bana yardimci oluyor. Fakat sizler o kadar güzel dostsunuz ki yarama tuz basiyorsunuz. Benim icim yaniyor anlamiyorsunuz , gormuyorsunuz. Dedim sinirle gözlerim yanarken. Egemen kollarını bana dolayıp

-Hey , biz öyle olduğunu bilmiyorduk. Dedi saclarima öpücük kondururken. Gozumden bi damla yaş düşerken hatun yanagima öpücük kondurup

-Ağlama...özür dileriz. Dedi. Kafamı sallayıp egemenden ayrildim ve düşen gözyaşımı sildim.

-Sende kusura bakma kardeşim. Dedi egemen burak abiye dönerken. Burak gülümseyip onayladı.

-Babamin yanına gidelim. Dedim bakiskarimi masanin uzerindeki yapay çiçekte gezdirirken. Burak abi saclarimi okşayıp

-Benim biraz isim var güzellik sonra ugrarim yanina. Dedi goz kırparken. Onu onaylayip ayaklandık. Hep beraber kafeden çıktıktan sonra babamin sirketine doğru yola koyulduk.

-Nasıl inandırıcı oynayabiliyorsunuz? Yani bi oyun için mirsata ates ettin. Dedi egemen.

-Inandirmak icin bir caba sarf etmiyoruz. Yaptığımız tek sey birbirimizi korumak. Onu abim gibi gördüğüm içinde inandirici gibi görünüyor olabilir. Dedim. Hatun bana dönüp

-Ya mirsati vursaydin? Dedi. Abimin derslerinin neden ders verme girisimini ve zorladigini simdi anlamistim. Kafami cevirip

-Onu vurmayacagimi biliyordum. Dedim. Sirketin önüne geldigimizde hepimizde inip holdinge girdik. Danismayla konusan vural amcayi gördüğümde koşup kollarimi ona doladim.

-Ceylinn?...nerelerdesin kızım sen? Meraktan öldük. Dedi sesini yükseltirken.

-Buradayım vural amca. Kizin zaten biktirdi birde sen baslama nolur... babam nerede? Dedim.

-Toplantiya girecekti hâlâ odasinda sanırım. Dedi.

-Dönüşte uğrayacağım yanina kocaman öpüyorum. Dedim koşarken. Gülüp el salladı. Odasinin önüne geldigimde kapiyi calmadan yavasca aralayıp kafamı uzattım. O kadar dalgindi ki iceriye girdigimi farketmemisti. Camdan disariyi izleyen babamın yanina gidip kollarimi ardindan ona doladim. Birden sıçrayıp hızla bana döndü.

-Ceylinn? Dedi bi süre yüzüme bakarken

-Baba bak bili- diyemeden hizla beni kollarına almasıyla cümlemi tamamlayamamistim.

-Kızım. Diye fisildadi saclarima öpücük kondururken.

-Sende mi abin gibi gerinizde biraktiklarinizi düşünmeden kafana göre hareket ediyorsun? Dedi kollarını sıkarken.

-Baba özür dilerim fakat öyle olmalıydı. Böyle olmam icin öyle olması gerekiyordu. Dedim. Bi an abimin bizi bırakmadığını söylemek istedim fakat abimin fikri de onemliydi

-Iyi misin prensesim? Birseyin yok birsey olmadi degilmi? Dedi yüzümü elleri arasina alirken.

-Baba...ben iyiyim merak etme. Dedim gülümseyerek. Babam bir süre durup

-Mirsatla karsilastin mi hiç? Dedi bakislarini gözlerime çevirirken. Derin bi nefes verip

-Evet. Dedim.