Kelebeklerimin Katili | Dawin

《38》

-MIRSAT'IN AGZINDAN-

Locaya oturduğumda ceylin lavaboya gitmişti. Telefonumu sarja takmaya odaya ilerlemek adına merdiveni tırmanıp uzun koridorda yurürken kolumdan cekildim. Kaslarimi catip arkami döndüğümde Arzuyu gördüm. Arzu eskiden bir iş adına 1 haftalık çıktığımdı. Fakat pek umursadigim soylenemezdi çünkü formaliteydi. Aniden dudaklarini dudaklarima kapadiginda kaşlarımı catip onu itmek adina ellerimi beline koymustum ki duydugum ses bende şimşek etkisi yaratmıştı. Hizla arzuyu itip ceyline döndüm. Gözleri dolmuş hayal kırıklıklarıyla bana bakiyordu.

-Ceylin yanlış anladın. Deyip onu kolundan cekmek icin kolundan tutmuştum ki kolunu elimden kurtarip yüzüme tokat atmıştı. Kafam sola egildiginde koşarak bardan çıkmıştı. Ardindan kostugumda hizla arabasina binip ona yetismemi engellemişti.

-Araba mı getirin. Cabuk! Diye kukredigimde korumalar kosturmaya başlamışlardı. Araba geldiginde atlayıp gaza bastım. Araba gec geldiğinden dolayi ceylini kaybetmiştim. Evine gitmiş olabilecegini düşünüp hizla evinin bahcesine girdim. Arabadan inip kapiya ulastigimda kapiyi yumrukladım. Fakat acan olmadığında sinirlenmistim. Ceylini aramak icin telefonumu cikarttigimda ceylinle olan fotografimiz kararip ekrana Ali' nin araması düşmüştü.

-Alo? Dedim cevaplayarak.

-Abi buraya bir gelmelisin. Dedi.

-Ali suan değil , ceylini bula-

-Abi ceylin kaza yapmış! Dedi.

Duyduklarimla kanım dondugunda nefes alamadigimi hissetmiştim.

-Abi? Dedi ali.

-H-hangi hastane? Dedim aceleyle arabama koşarken

-Abi endiselenme . Fazla hız yapma. Bizde hast-

-Ali hangi hastanedesiniz? Diye bagirdigimda Ali sesli bir nefes verip

- Bizim hastaneye gönderiyoruz suan. Dedi. Telefonu kapatıp yan koltuga fırlattım ve gaza basıp hastaneye sürmeye başladım. Hastanenin önünde frene basıp tekerlekleri çığırttığimda hastane onundeki bakislar üzerime dönmüştü. Arabanin kapısı bile kapatma gereksinimi duymadan hastaneye girecektim ki

-Beyfendi arabayi burada birakamazsiniz. Dedi güvenlik. Muhtemelen yeniydi.

-Bak ben buranin sahibiyim ve iceride benim icin onemli birisi var. Simdi cekil önümden. Dedim istemsiz bağırırken.

-Size inanamam , üzgünüm. Her gelen öyle söyl-

-Mirsat bey buyrun lütfen. Arkadas yeni kusuru- Dedi içeriden gelen diger güvenlik. Dinlemeyerekten danismaya kostugumda

-Ceylin vurkanat... araba kazasi geçirmiş. Dedim aceleyle.

-Evet 4. Kat 8. Ameliyathane. Dedi . Sonlarını bile dinlemeyerekten asansörü geçip merdivenleri tirmanmaya başladım. 4. Kata geldigimde kosarak ameliyathane numaralarına göz atıyordum.

5...6...7....8.

-Ceylin.. diyerekten koştuğumda herkes ameliyathanenin önündeydi. Egemen ayaklanip yüzüme bi yumruk geçirdiğinde sendelemistim.

-Ona zarar vermemek adına onu sana emanet etmiştim. Bu mu senin emanete verdigin değer? Diye bana bağırdı. Toparlandigimda yüzüme bir yumruk daha atmıştı.

-Böyle mi seviyorsun sen ceylini? Bu mu sevgin? Diye bağırdı yeniden. Toparlanıp ona bir yumruk attım.

-Hicbirsey bilmiyorsunuz. Bilindigi gibi değil. Diye bağırdım. Bi süre sinirle yüzüme baktiktan sonra aglayan gülsüm'ün yanına gitmişti. Kaşım patlamisti fakat cokta umrumda oldugu söylenemezdi. Alnımı duvara yasladigimda sinirle duvara yumruk atmıştım. Omzuma konulan elle o yöne döndüm. Ali bana sarılıp