Living The Nightmare

Living The Nightmare Chapter 27 (The MIP6)

Adriana Alessandra Lee's P.O.V

"Adriana Alessandra Lee." Yan lang ang sinabi ko pero nanlaki ang mga mata niya. Got ya'! Now, I got ya'!

"Yo-Your name is Adriana Alessandra Lee?" Kinakabahan niyang tanong sakin. Mahina lang ang boses niya, kasi kapag hindi, he'll die.

Pinatong ko sa tuhod ko ang mga kamay ko. I smirked, "Sigurado akong alam mo ang sadya ko rito." Mahina ko ring sabi sa kanya. Umiling-iling pa siya. I know he knows what I am here for.

"What's inside my head?" Tanong ko sa kanya. I am still holding a gun, kaya umayos-ayos siya.

Alam kong kinabahan siya kasi bumilis ang paghinga niya, "I-I don't know." Sagot pa niya. I smirked at him. Itinutok ko ang baril ko sa noo niya kaya napapikit siya.

"I am giving you one more chance, to tell me what the fuck is in my head." Inis kong sabi sa kanya. Nagda-dalawang isip siya. Bakit ba mas mahalaga pa yata sa kanya ang ibang bagay kesa sa buhay niya?

"O-Okay. Okay." Mahinahon niyang pagsuko.

Ngumiti ako, "Good." Binaba ko ang baril.

May hinihinala na ako kung sino ang may kagagawan nito pero dapat nating siguraduhin.

Huminga muna siya ng malalim bago nagsalita, "Before my Dad died, he told me he had a patient who's parents are powerful and rich. And that is you." Panimula niya, I crossed my legs and listened to him, "Sabi niya, if you'd come, looking for him with one man with you, then, I'll inject the medicine. But he said, if you'd come here with lots of boys with you." Tinignan pa niya ang mga kaibigan ko, "Then I should run." Natatakot niyang sabi. Natawa ako ng mahina.

Tumakbo talaga siya kung ayaw niyang ma-ano sa mga kaibigan ko.

Natawa ako, "Doc. Tell it to me straight, what's in my head?" Tanong ko sa kanya.

Lumunok siya, "He never gave it a name, but he calls it MIP6. He told me, he sells that medicine to one person only." He pauses, "One tube costs more than a Mercedez Benz." Sabi ba naman. Geeezzz. Nanlaki ang mga mata ko, not that I can't afford a Mercedez Benz. Pero sa dahilan na ang mahal naman!

Nagtinginan kaming magka-kaibigan. Wow. More than a Mercedez Benz? Isang tube lang yan, ha. So, isang gamitan lang yan!

"May mga hindi pa ako maalala, sabi nila." Sabi ko sa kanya sabay turo sa mga kaibigan ko. I need to know more about this

"Those memories were taken from your head." Sagot niya kaagad.

"Huh?" Nalilito na ako. Taken from my head? Terminator? Hahahaha.

"There's this machine. The patient needs to be asleep, after that, we connect the 2 cords in its head. And get the memory." Sabi niya sakin. Ginagawa nila akong computer dati? Ano to? CP to PC transfer?

What the fuck is he saying?!

"Ansabe?" Nalilito na sabi ni Ken. Yan pa! Nako, nganga yan.

He sighs, "After connecting the cords, we need to inject the MIP6 to the patient. After injecting the MIP6, we only have 10 minutes to get the memory from the patient. Kasi sa loob ng sampung minuto na yon, ang utak ng patient ay magwo-work at aalahanin nito ang lahat ng ala-ala niya."

"Wait. Wait. I don't get it, binura niyo na ang iba kong mga ala-ala?" Tanong ko pa. I'm talking about the ala-ala that I cannot alala. Haha. Yung hindi ko maalala, the reason why I left Drake and other memories that I don't remember.

"No. Kinuha namin ang memory na yan at sinave sa isang disk, kaya hindi mo talaga siya maalala. The memory was taken out of your head." Lumunok muna siya, "Limited lang ang mga memory na nakukuha, dahil 10 minutes nga lang ang meron kami." Tumigil muna siya ng sandali, "The other memories are just hidden, the work of MIP6 is to stop the other brain cells to work." Buti hindi pa ako namatay sa MIP6 na yan, "Hindi mo maaalala ang ibang memory mo kapag walang magpapa-alala sayo. Kaya, whenever someone gives you a memory, sumasakit ang ulo mo. The MIP6 works harder in stopping the brain cells it's blocking, when you are remembering something." Oh shit. My brain just exploded. This is not my game.