I And His Older Brother ✔️

25. Zaczyna się

      Umówiłam się z Adrianem na plaży. Dawno go nie widziałam i stęskniłam się za nim. Umalowałam się, wyprostowałam włosy, założyłam szorty z wysokim stanem oraz neonowy top i ruszyłam na plażę, pod naszą palmę, co nie polepszało sytuacji, ponieważ na początku była to palma moja i Alka.

     Chciałam się trochę odprężyć. Rozłożyłam koc i czekałam na Adriana. Była jeszcze wczesna godzina, więc w pobliżu mnie nikogo nie było. Wzięłam głęboki oddech i przymknęłam oczy. Z oddali słyszałam krzyki mew. Morska bryza delikatnie owiewała mi twarz. Mimowolnie się uśmiechnęłam. Nagle ktoś przytulił mnie od tyłu. Odwróciłam się z uśmiechem i zobaczyłam zmęczonego, ale szczęśliwego Adriana. Wziął moją twarz w dłonie i namiętnie mnie pocałował, po czym usiadł obok mnie i złapał mnie za rękę.

- Myślałem, że zwariuję bez ciebie - powiedział - Dlaczego nie odpisywałaś na SMSy?

- Przepraszam - westchnęłam - Miałam dosyć... wszystkiego. Musiałam przemyśleć kilka spraw.

- Nie spałem po nocach - przejechał dłonią po włosach - Denerwowałem się... tęskniłem...

- Tak bardzo cię przepraszam - powiedziałam niemal z łzami w oczach.

Adrian nic nie odpowiedział.

- Ale wybieram ciebie! - krzyknęłam - Adrian, ciebie i tylko ciebie, kocham cię! - poczułam się szczęśliwa jak nigdy dotąd.

Wstałam i usiadłam mu na kolanach. Wzięłam jego twarz w dłonie i obcałowałam mu całą twarz. Smakował tak doskonale. Nie mogłam się powstrzymać, by nie jęczeć. Pragnęłam go. Tu i teraz. Chwyciłam za brzeg jego koszulki i chciałam ją z niego ściągnąć, ale mnie powstrzymał. Mina mi zrzedła. Wstałam z niego i lekko się odsunęłam. Mój chłopak uśmiechał się, ale tak jakoś połowicznie.

- Co jest? - spytałam smutna, łapiąc go za dłoń.

- Ja po prostu...  - nie mógł z siebie wydusić - Alek zaczyna się domyślać... on chyba...

Nie dane było mu dokończyć. Nagle na horyzoncie, na tle słońca ukazał nam się rozwścieczony Alek. Pospiesznie puściłam dłoń Adriana, ale na nic to się nie zdało.