Destiny H.S

Disappointed

"Είναι όλη μου η ζωή. Ο μόνος άνθρωπος που αγάπησα τόσο πολύ. Δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο με πονάει να τον βλέπω να παντρεύεται μια άλλη."

Τα δάκρυα μου έτρεχαν όπως είχαν συνηθίσει πια να κάνουν συνέχεια.

"Δεν αξίζει να πονάς για εκείνον Δήμητρα, δεν το βλέπεις;" με ρώτησε.

"Το βλέπω. Δεν μπορώ όμως να σταματήσω να τον αγαπάω. Προσπάθησα τόσο πολύ να πολεμήσω ότι νιώθω μέσα μου για εκείνον μα απέτυχα. Δεν είμαι δυνατή. Ούτε εγωΐστρια μπορώ να γίνω μαζί του και αυτό με καταστρέφει κάθε μέρα."

Προσπάθησα να σκουπίσω τα δάκρυα μου μα δεν μπορούσα.

"Δεν καταλαβαίνεις τον πόνο μέσα μου αυτή τη στιγμή."

Πήρα μια ανάσα.

"Όλος μου ο κόσμος καταστράφηκε. Είναι αυτό που ονειρευόμουν πάντα στη ζωή μου. Είναι ο μόνος άνθρωπος που θέλησα τόσο πολύ."

Μακαρι να μπορούσα να το σταματήσω όλο αυτό. Μακάρι να έβρισκα την δύναμη που είχα ένα χρόνο πριν. Πριν το παιδί και πριν τον γνωρίσω.

Άρχισα να ανεβαίνω τα σκαλιά γρήγορα για να γυρίσω πίσω.

Δεν ήξερα τι πήγαινα να κάνω.

Ο Louis με ακολούθησε.

Μόλις έφτασα στην πόρτα σταμάτησα βλέποντας τον να την φιλάει.

Πόσα μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος; Πόσο πόνο μπορεί να αντέξει πια;

"Πάρε με από εδώ." Είπα χαμηλόφωνα στον Louis ο οποίος τράβηξε σιγά το χέρι μου και φύγαμε.

Το κινητό μου χτύπησε μόλις μπαίναμε στο αμάξι μου.

Δεν ξέρω τι θα έκανα αν οδηγούσα τώρα.

"Παρακαλώ;" Απάντησα.

Ήταν η αδερφή μου και δεν ήθελα να ακουστώ στενοχωρήμενη.

"Τι κάνεις;" ρώτησε.

"Καλά είμαι εσυ; Η μπέμπα;"

"Καλά είμαστε. Σου έχω νέα!" Είπε. Ακουγόταν χαρούμενη.

"Τι έγινε;"

"Το απόγευμα θα είμαστε εκεί με την μπέμπα σου οπότε να είσαι στο αεροδρόμιο να μας πάρεις." Είπε και χάρηκα τόσο πολύ που δεν θα είμαι μόνη μου.

"Τι ώρα να είμαι εκεί; Έχω και την συναυλία δυστυχώς."

"Κατά τις 19:00." Είπε.

"Η συναυλία είναι 20:30. Θα σας πάω από το σπίτι και θα φύγω αμέσως. Συγγνώμη ρε Λενιώ απλά δεν μπορώ να αλλάξω ώρα." Απολογήθηκα.