Destiny H.S

Τόσο όμορφο λάθος

Δήμητρας P.O.V

Έχω τρομερό πονοκέφαλο από αυτά που ήπια αλλά δεν είμαι ζαλισμένη. Νομίζω.
Τρόμαξα από όλα αυτά που είδα εκεί μέσα σήμερα για αυτό έφυγα.

Είχα έρθει με τον Liam και δεν του μίλησα καν πριν να φύγω. Προσπάθησα να τον πάρω τηλέφωνο μετά που κατάλαβα ότι ήμουν κάπου σκοτεινά και έρημα μόνη μου μα δεν το σηκωνε.

Φοβήθηκα ότι θα παθαινα κάτι και δεν θα ξανά έβλεπα ούτε τους γονείς μου, ούτε το παιδί μου, ούτε εκείνον ούτε κανένα από εκείνους που αγαπώ.

Δεν είχα να πάρω κανένα άλλο τηλέφωνο και έτσι κατέληξα σε εκείνον. Ευτυχώς που ήρθε έγκαιρα.

Και αυτό που μου είπε τι ήταν;

"Μην φοβάσαι μωρό μου, έρχομαι."

Η καρδιά μου σφίχτηκε σε αυτή του την προσφώνηση. Είχε αρκετό καιρό να με πει έτσι και μου έλειψε.

Ω Χριστέ μου, το κεφάλι μου. Έγυρα πίσω το κεφάλι μου στο κάθισμα και έβαλα τα χέρια μου στο κεφάλι μου.

"Τι έχεις;" Με ρώτησε ενώ οδηγούσε.

Γύρισα και τον κοίταξα ενώ σε δευτερόλεπτα ξεκίνησα να γελάω.

"Γιατί γελάς;" Ρώτησε ενώ είχε σουφρώσει τα φρύδια του.

"Τα..τα μαλλιά σου." Πήρα μια ανάσα ενώ αυτός κοιτάξε στον καθρέφτη. "Πετάνε!" Έβαλα πιο δυνατά τα γέλια.

"Τι σου έβαλαν και ήπιες;" Κούνησε το κεφάλι του απορώντας με την κατάσταση μου.

Ποια κατάσταση δηλαδή; Τι έχω;

"Ήπια χλωρίνη με λίγες σταγόνες βενζίνης και ένα σπίρτο μέσα για λεμόνι." Απάντησα και γελούσα μόνη μου.

Έ μα μου λέει βλακείες. Τι μπορεί να ήπια δηλαδή;

Δεν μου μίλησε και μετά από λίγο φτάσαμε σπίτι.

"Ευχαριστώ φιλαράκι." Του είπα αφού του έκλεισα το μάτι και προχώρησα προς την πόρτα για να ξεκλειδώσω.

Προσπαθούσα να βάλω το κλειδί στην πόρτα μα δεν έμπαινε.

"Ηλίθιο!" Φώναξα στα κλειδιά ενώ κλώτσησα την πόρτα.

Πως σκατα θα μπω; 

Ξαφνικά με πλησίασε ο Harry αφού πάρκαρε το αμάξι και πήρε τα κλειδιά από το πάτωμα.

"Ούτε στο σπίτι δεν μπορείς να μπεις;" ρώτησε κάπως επιβλητικά.

"Τα κλειδιά!" Του είπα για να δικαιολογηθώ.