Destiny H.S

Closer

Ξύπνησα ήρεμη. Είμαι καλά και χωρίς αυτόν. Μου λείπει ο εαυτός μου. Αυτό που ήμουν πριν να τον γνωρίσω. Η ξέγνοιαστη και χαμογελαστή Δήμητρα που δεν έκλαιγε ποτέ. Αυτό μου λείπει και είναι καιρός να επιστρέψω σε αυτή τη πλευρά του εαυτού μου.

Σε μισή ώρα πρέπει να ειμαι στην σχολή για να παρουσιάσω το ποίημα του Γεωργίου Σεφέρη "ο τελευταίος σταθμος".

Το αμάξι μου ήταν επιτέλους έτοιμο και μπορούσα να πηγαίνω όπου θέλω. Ξεκίνησα και σε 15 λεπτά ήμουν εκεί.

Μπήκα στην μεγάλη αίθουσα παρουσιάσεων και ξεκινησα να λέω για το ποίημα και μετά θα το απάγγελνα.

"Όταν τον Απρίλιο του 1941 οι Γερμανοί κατέλαβαν την Ελλάδα, η ελληνική κυβέρνηση κατέφυγε στο Κάιρο. Ο Γ. Σεφέρης, που ήταν διπλωματικός υπάλληλος, την ακολούθησε και από την υπηρεσιακή του θέση.... ο Τελευταίος Σταθμός είναι γραμμένος, σύμφωνα με την ένδειξη του ποιητή, στο λιμάνι Cava dei Tirreni, κοντά στο Σαλέρνο της Ιταλίας, στις 5 Οκτωβρίου 1944."

Οι καθηγητές ενθουσιαστηκαν με την επιλογή μου. Έτσι ξεκίνησα να το απαγγέλω.

"Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ'αρέσαν"

Το ποίημα το έλεγα στα ελληνικά. Θα τους εξηγούσα μετά κάθε στίχο και τι ακριβώς εννοούσε ο ποιητής.

"...το φεγγάρι

ξεπέρασε τα σύννεφα, και γίναν

τα σπίτια στην αντίπερα πλαγιά από σμάλτο.

Σιωπές αγαπημένες της σελήνης."

Όσο περνούσαν οι στίχοι και το ποίημα συνέχιζε ένας καθηγητής Έλληνας του πανεπιστημίου είχε μείνει αμίλητος και θαύμαζε.

"Όμως τη σκέψη του πρόσφυγα τη σκέψη του αιχμάλωτου

            τη σκέψη

του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια

δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς."

Τόσος θαυμασμός για αυτούς τους στίχους.

"...ίσως μιλούσε για ήρωες όταν, τη νύχτα εκείνη

που έσερνε το ποδάρι του μες στη συσκοτισμένη πολιτεία,

ούρλιαζε ψηλαφώντας τον πόνο μας∙ «Στα σκοτεινά

πηγαίνουμε στα σκοτεινά προχωρούμε...»

Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά.

Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ’ αρέσουν."

Με αυτούς τους στίχους το ποίημα τελείωσε. Όλοι άρχισαν να χειροκροτούν παρόλο που δεν καταλάβαιναν.