Destiny H.S

Listen to your heart

Κάθισα μπροστά στην πόρτα και έφερα τα γόνατα μου στο στήθος μου.

Συνέχιζα να κλαίω ενώ μερικά λεπτά ησυχίας επικράτησαν από έξω.

Μετά από λίγο άρχισε να χτυπάει την πόρτα.

"Άνοιξε μου μωρό μου. Σε παρακαλώ μόνο να συζητήσουμε." Έλεγε και χτυπούσε την πόρτα δυνατά.

"Συγγνώμη αγάπη μου συγγνώμη." Συνέχισε.

Δεν θα του άνοιγα. Δεν είχα σκοπό να του ανοίξω ότι και να γινόταν.

Έπιασα το κεφάλι μου και έκλεισα τα μάτια μου. Δεν θέλω να θυμάμαι τίποτα.

Έκλεισα τα αυτιά μου.

Δεν θέλω να τον ακούω.

Ξαφνικά δύο μικρά χεράκια χαΐδεψαν τα μαλλιά μου και σήκωσα το κεφάλι μου.

Ήταν η μικρή μου.

"Γιατί κλαις μαμά;" ρώτησε και έτριψε το μάτι της.

Πως θα μπορέσω να βγάλω ένα παιδί από μέσα μου; Που θα βρω το κουράγιο;

"Δεν κλαίω μωρό μου." Την φίλησα και την πήρα στην αγκαλιά μου.

Εκείνος ξανά χτύπησε και ξανά φώναξε.

"Ο μπαμπάς είναι;" ρώτησε σιγά ενώ την πήγαινα στο δωμάτιο μου.

"Όχι αγάπη μου ένας κακός κύριος είναι που θα φύγει σε λίγο." Της είπα και την ξαπλωσα στο κρεβάτι μου.

Μετά από λίγα λεπτά αποκοιμήθηκε και πλέον δεν ακούγονται χτυποι στην πόρτα.

Προχωρησα προς το παράθυρο της κουζίνας και κοίταξα στην πόρτα. Καθόταν στο κατώφλι και κρατούσε το κεφάλι του.

Άρχισα να κλαίω πάλι. Πήρα το τηλέφωνο και κάλεσα την νταντά της Ελισάβετ.

"Γειά σας. Συγγνώμη που σας ενοχλώ απλά αύριο σας παρακαλώ πολύ πρέπει να κρατήσετε το μωρό γιατί έχω μια πολύ σημαντική δουλειά." Είπα.

Σκούπισα τα δάκρυα μου.

"Από τις 8:00 αν μπορείτε. Είναι πολύ σημαντικό αυτό για μένα. Σας ευχαριστώ και πάλι." Της είπα και το κλείσαμε αφού συμφώνησε να το κρατήσει.

Κάθισα στον καναπέ  και η καρδιά μου πονούσε. Όλα αυτά που συμβαίνουν τώρα είναι δικό μου λάθος. Αν δεν ερχόμουν στο Λονδίνο ποτέ δεν θα τον γνώριζα και όλα στη ζωή μου θα κυλούσαν ήρεμα και όμορφα.

Πήρα τηλέφωνο τον Louis. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να οδηγήσω μετά την εκτρωση αύριο.

Δεν μου έχει μείνει κανένας και είναι ο μόνος που ίσως με βοηθούσε αυτή τη στιγμή.