ASABİ ŞİRİN

20- Yaz Yağmuru

MERHABAAA :)) ÖNCELİKLE ÇOOOK ÖZÜR DİLERİM DAHA ÖNCESİNDE BÖLÜM YAZDIM AMA SİLİNMİŞ VE ÇOK ÜZGÜNÜM AYRICA YAZICAK ZAMAN BULAMADIM ŞU ANDA ÇOK ZOR ŞARTLAR ALTINDA YAZIYORUM O YÜZDEN SÜPRİZİ BİR DAHAKİ BÖLÜME SAKLICAM İYİ OKUMALAR <3

Yarım saatten beri cebelleştiğim Arda sonunda beni egemenliği altına almış ve evindeki odalardan bir tanesine tıkmıştı. Odada kaçabilmeme yardım edebilecek eşya olmadığından elim kolum bağlı oturmanın sınırlarını zorluyordum. Beni zapdetmeye çalışırken çığırarak söylediğim birkaç küfür dışında ona henüz zehrimi kusamamıştım. ve bu beni içten içe kemiriyordu. Gerizekalı ! Beni nasıl zorla alı koyabilirdi ki ?

Sadece normal bir misafir odası olarak hazırlanmış ve kırmızı eşyaların ağırlıkta olduğu odada volta atmaya başladım. Saat epey geç olmuştu ve etraf artık zifiri karanlıktı. Gerçi odanın ışığı vardı ama yine de korkmaya başlamıştım. Yağmur yağıyordu. Yağmur o kadar da sorun değildi fakat yavaş yavaş gök gürlemeye başlamıştı. Ben gök gürültüsünden korkardım. Her şeyden çok. Ailem beni evde yalnız bırakmaya başladığı zamanlardaki şimşek çakmaları ve gök gürültüleri küçüklüğümden beri korkulu rüyam olmuştu. Ve ben hiçbir zaman şimşek çakarken tek kalmak istemezdim. Bu yüzden yazın korkum azalırdı fakat tam da gününde yaz yağmurlarının gazabına uğramıştım. Belki de "kendi evimde" olsam Meriç'i çağırabilirdim. O beni asla yalnız bırakmazdı.

Göz kapaklarımın ağırlaşmasıyla kendimi yatağa yatırma güdüsüyle doldum. Daha fazla ayakta kalıp korku yaşamanın anlamsız olacağı düşüncesiyle yatağa sığındım. Oda o kadar da soğuk değildi fakat soğuk olsa bile hissedemezdim. Korkum her şeyden ağır basıyordu. Yastığı boynumun altından çıkarıp sesi duymamak için kulaklarıma bastırdım. Çok geçmeden kopan fırtınayla birlikte çakan şimşek beni yerimden zıplatırken dudaklarımdan ufak bir çığlık kaçtı. Elimi ağzıma bastırdığımda gözlerimden gelen yaşları fark ettim. Arda'nın duymaması gerekiyordu. Eğer korkumu duyarsa kesinlikle benle dalga geçerdi.

Hala dışardan gelmeye devam eden gök gürültülerini duymazlıktan gelmeye çalışarak yatağa biraz daha gölüp gözlerimi sımsıkı kapadım. Bir şey olmayacaktı. Sadece gök gürültüsü. Bunları düşünmek bile beni telaşlandırırken ufak bir klik sesi gözlerimi daha sıkı yummama sebep oldu. Nefesimi bile yavaşlatmışken Arda'nın odaya girdiğini anlayabilmiştim.

"Deniz?" Yavaş yavaş bana yaklaşan adımlarını duyduğumda her ne kadar kafamda kaçma planları kurmaya başlamış olsam da başka birisinin yanımda bulunması ihtimali beni gevşetmiş ve sığınma isteği yaratmıştı.

"Uyuyor musun ?" Ses çıkarmamaya özen göstermeyi düşünürken yeniden şimşek çakmasıyla yerimden sıçradım. Kahretsin ! Bu kadar güçsüz olmak zorunda mıydım ?

İki kişilk yatağın bir ucu çöktüğünde içimi bir korku kaplamıştı. Ve bir güven. Ben daha hangi duygumun daha ağır bastığına karar veremeden yatağın ucundaki çöküntü bana yaklaştı ve beni yavaşça kollarının arasına çekti. Her ne kadar ona yakın durmak bile beni korkutsa da şimşek çakıyordu. Ve bu benim tek zayıf noktamdı. Yanımda birilerine ihtiyacım vardı. İşin tuhafı Arda bu durumu tek başına halledebiliyordu. Bir anda cidden uyuduğumu sandığı düşüncesi aklıma gelince inanılmaz bir rahatlama hissettim. En azından yalanım ortaya çıkmamıştı.

"Kimse sana nasıl yalan söyleneceğini öğretmedi mi ?" Bu cümle bende kafamı kuma gömme hissi uyandırırken yüzümün kızardığına emindim. Yavaşça sırtımı ona dönmeye çalıştığımda buna izin vermeyerek beni kollarının arasına daha fazla gömdü. Zaten normal temsaı bile bende tuhaf etkiler yaratıyorken bu kadar yakın olup bana sarılması tüm hücrelerimde kaçma hissi uyandırıyordu. Bunları düşündükçe yanaklarımın pembeden mora geçiş yapacağını düşünerek yeniden arkamı dönmeyi denedim. Beni tekrardan engelleyerek sıcak nefesini bana doğru üfledi. "Hem asabi hem inatçı... Ama yine de şirin..."