#Spirütüelde 13
"Neden ağlıyorsun, seninde mi çocuğun ölecek?" Dedi gözlerini kırpıştırarak küçük Dilruba. Ne de kolay söylemişti yan tarafında uzanan kadına.
Kadın, ölmenin anlamından bir haber olan küçüğe çevirdi yaşlı bakışlarını.. Ve devam ett...
Nihayet yeni bölüm geldi. Şimdi akıllarda bir dahaki yeni bölüm nezaman sorusu😂 bakalım beğenecek misiniz? hadi iyi okumalar ama medya ile birlikte okuyun olur mu? Bu bölümü@sumeyyecoruhluya ithafediyorum😊😊 he bu arada emeğe saygı..!
***
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Neler yaşamıştım ve hala yaşamaya devam ediyordum. Rabbimin lutfuydu bu iz. Her şükrümün sebebi. İnsanlar nefes aldığı için şükrederken ben iki kere şükrediyordum. Emanet bir kalple sorunsuz yaşamaya çalışıyordum.
Muratın sorusunu histerik bir üslüpla cevaplamaya çalıştım.
-Küçüktüm aslında çok bir şey hatırlamıyorum. Zaman zaman hastahanede yattığım geceler geliyor aklıma, annemin sessizce iç çekişleri.
O günler hafızamda canlanırken koltuğa daha çok sindim. Murata bakmadan o günlere odaklandım.
-Bir gün bir hemşire geldi kaldığım odaya. Annem de hemen peşinden, ağlıyordu. Sessiz değildi bu sefer. Babam da, annemin ardından girmişti odaya. Onunda gözleri kıpkırmızıydı babamda ağlamıştı belli ki.
Yumru oturdu boğazıma. Bir el sıkıyordu sanki. Yıllar geçmesine rağmen, annemin o anı gözlerimden gitmiyordu.
-Sonra ameliyathaneye alıp uyuttular beni. Uyandığımda yine kızarmış gözlerle bana bakıyordu annem. Ama farklı bir ışıltı vardı bu sefer de.O an annemin ağlarken gülümsemesine şahit oldum. Anlam veremiyordum hep ağlıyordu. Çocukluk aklımla kötü bir çocukmuyum acaba? Neden annemi hep üzüyorum? Diye düşünmeden edemezdim.
Sonra bu izi gördüm. Hiç sevemedim başlarda. Annemin o iz yüzünden beni sevmeyeceğini düşündüm. O yüzden ağlıyor diye geçirdim içimden. Arkadaşlarımda görmemiştim böyle bir şey bende de görmesinler diye hep kapalı şeyler giymeye çalışırdım.
O gün aklıma gelince gülümsedim çocukluğuma. Murat'a baktığımda ise anlamaya çalışıyormuş gibi kısmış gözlerini, ağzımdan çıkacak her kelimeye odaklanmıştı.
-Bir gün o kadar güneşli bir havada dışarıya çıkmıştım ki, yine o izi kapatsın diye en kapalı elbisemi giyinmiştim, boğazıma kadar.Sıcaktan yüzüm kıpkırmızı olmuştu. Dalga geçmişlerdi benimle herkes kısa kollu yakası açık rahatken ben bir iz yüzünden kapatmıştım kendimi.Başkalarıda bu izi görür de, Annem daha çok ağlar diye düşünmüştüm. Büyüdükçe anladım ki kalbimle imtihan ediliyordum. Yetersiz kalmıştı kalbim bir başka emanetle devam ediyordum. Yıllarca kendimi bu gerçeğe alıştırmaya çalıştım.Ve alıştım da..
Ciğerlerimi derin bir nefes ile doldurduktan sonra devam ettim konuşmaya.
