Aśka kochała mnie

13.

„You're young, you're free,
Why don't you sleep with me?
Shut up and sleep with me,
Come on why don't you sleep with me?"

— Jesteś głodna? — Zapytał Mateusz, spoglądając na mnie kątem oka, wciskając jednocześnie kierunkowskaz, by móc po chwili zmienić pas i przyspieszyć.

— Może trochę — przyznałam, uśmiechając się lekko.

Oczywiście, mogliśmy skusić się na jedzenie na zamku, ale jakoś tak, jedyne co zauważyłam tam to jakieś frytki, kebaby i tym podobne, a to zdecydowanie nie była potrawa, którą mogłabym być zainteresowana. Zdarzało mi się jeść fast foody, a i owszem, ale musiałam mieć na to wyjątkową ochotę, ponieważ na co dzień starałam się jednak trzymać zdrowej żywności. A przynajmniej takie miałam przekonanie, bo nie miałam zbyt wielkiej pewności, co do mojej przeszłości.

— Świetnie się składa, zamówimy coś. Jakąś chińszczyznę, czy cokolwiek, otworzymy butelkę wina i obejrzymy jakiś film. Zgodzę się nawet na jakiś romans, znaj moją dobroć — podsumował, rzucając mi rozbawione spojrzenie.

— Dawniej też oglądaliśmy romanse? — Zapytałam, chcąc dowiedzieć się chociaż takich szczegółów. Miałam nadzieję, że wraz z drobiazgami przyjdzie reszta pamięci.

— Nie do końca. Na początku znajomości tak, ale później, z biegiem lat znaleźliśmy kompromis — podsumował, nie przestając się uśmiechać, obserwując jednocześnie drogę.

— Jaki?

— Oglądaliśmy razem filmy akcji i wojenne, chociaż bardziej historyczne. Ty miałaś jakiegoś przystojniaka do oglądania, ja coś co nie było ckliwym romansidłem — wyjaśnił, dociskając pedał gazu, więc zerknęłam na tablicę rozdzielczą, na licznik, który wskazywał, że przekraczaliśmy prędkość stu czterdziestu kilometrów.

— Zwolnij! — Powiedziałam nieco głośniej niż zamierzałam i poprawiłam kosmyki włosów, które opadły na moją twarz.

Rzucił mi pełne niedowierzania spojrzenie i zaśmiał się, ale posłusznie zmniejszył prędkość.

— Bawi cię to? — Spytałam nieco zaczepnie, przekrzywiając głowę, by móc swobodniej go obserwować.

Dochodziła już godzina osiemnasta, ale słońce nadal widniało nad nami i oślepiało nas podczas drogi, więc ciemnowłosy nasunął na nos okulary przeciwsłoneczne, które zdecydowanie pasowały mu.

— Tak, bo to ty jesteś osobą, która oblała egzamin na prawo jazdy dwa razy z powodu zbyt dynamicznej jazdy, co w wolnym tłumaczeniu oznacza, że nie jeździsz zbyt wolno — przypomniał mi, a ja zmarszczyłam brwi, nie mając do końca pewności, czy oby na pewno tak było.

— Co?

— Zdałaś prawo jazdy za trzecim podejściem.

— Nie pamiętam tego.

— Wielu rzeczy nie pamiętasz, ale jeszcze wszystko do ciebie wróci. W swoim czasie — oznajmił z przekonaniem, posyłając mi kolejny, nieco krzywy uśmiech.

— A jeśli nie? — Pomyślałam na głos, zastanawiając się nad tym.

Co jeśli faktycznie w mojej głowie pozostanie ta cała mgła niepamięci i będzie spowijać moje wspomnienia, aż do końca mojego życia? Co jeśli nie wróci do mnie nic? Co jeśli zapomniałam o moim życiu już na dobre?

Zamrugałam z przerażeniem oczami, czując jak zaczynają mnie one szczypać.

Nie chciałam płakać, ale naprawdę ta myśl sprawiła, że na moim ciele pojawiła się gęsia skórka.