Soğuktan donmuş ellerini cebinden çıkardı. Sadece bir kez kapıya vurması ile kapının açılması bir olmuştu. Hazırlıksızca karşısında duran adama baktı. Uzun saçları, kafasına taktığı berenin altına gizlenmişti. Sakalları her zamankinden daha da karış...
Yeni bölüm karşınızda. Lütfen yorum yapmayı unutmayın, uzun yorumlarınızı okumayı çooook seviyorum. Beni çok mutlu ediyor inanın, bırakın uzun olanı bir cümle dahi olsa çok mutlu oluyorum🤗
(Yorumlarını hiç eksik etmeyen, her bölüme uzuuun uzuuuunn yorum yapan büyük destekçilerim chyornayavdova_ ve olicityhane_hileon minnoslarına teşekkür ederim bu bölüm size gelsin💜)
Gelelim bölüme... Bakalım şaşıracak mısınız? Olaylar olaylarrrr diyorum başka bişi demiyorum😬😂
"BEREN!" Çığlığım boş odada dağılırken, şok olmuş bir halde donakalmıştım. Beren yoktu! Beren yoktu...
"Deren? Ne oluyor?" Yağız nefes nefese kapıdan içeri girdiğinde benim gibi bir anlık donakaldı. Ardından elleri beni bulduğunda, ayakta durmaya mecali kalmamış bedenimi sardı.
"Beren yok Yağız, gitmiş."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hıçkırarak ağlamaya başladığımda Yağız bedenimi daha sıkı sardı. Ardından sesini aşağıya duyurmak için bağırdı. "DAVİD!"
Adım sesleri geldikten bir kaç saniye sonra odaya herkes doluştu. Eliz hızla bana yöneldiğinde gözlerinde korku vardı.
"HEMEN ETRAFI ARAYIN, HEMEN!"
Yağız ellerini benden çektiği sırada gözlerimin kararması ile bacaklarımdaki güç çekildi ve kendimi boşluğa bıraktım. Her şey karanlıktı.
•••
Mahvolmuş hissediyordum. Uzun zaman sonra ilk kez bu kadar çaresiz kalmıştım. Kendime geldiğimde hala dağ evindeydim. Koltukta uzanıyordum. Başımda Eliz, Asrın ve Melis vardı. Melis ağladığını gizlemeye çalışıyordu ancak yaşlı gözleri her şeyi belli ediyordu.
"Kızım nerede?" diye sordum ayaklanmaya çalışırken. Başım dönüyordu. Asrın kalkmama engel oldu. "Deren, yatman gerek. Saatlerdir baygın yatıyorsun. Yağız her yerde arıyor, polise haber verdik." Asrın konuşuyordu ancak onu dinlemiyordum. Kızım hala bulunamamıştı. Yeniden kalkmak için hamle yaptığımda bu kez Eliz bileklerimden tutarak beni yatırdı. Çığlık atarak ağlamaya başladığımda, artık kendimi tutmuyordum.
"Bırak! BIRAK! Kızım nerede, kızım! O bensiz yapamaz, yapamaz o ben olmadan. Bırak Eliz, BIRAK! Gideceğim, kızımı arayacağım."
Bağırmaktan yer yer çatallanan sesim ne kadar acınasıydı. Melis artık ağladığını gizlemiyordu. Eliz ağlayarak bana sarılmaya çalıştığında onu ittim.
