Bu kitap size gerçekte yaşanabilecek , bir çok bilgiyle gerçekçi olan hayatınıza yön verecek , sevdiklerinize seni seviyorum fırsatı yakalayacağınız , soluksuz okuyacağınız , sizi derin derin düşündüren, tüm kalbinizle sizi etkileyen bazı bölümleri...
(1999 KOCAELİ GÖLCÜK DEPREMİ... ARADAN 10 YIL GEÇER.BERRAK VE UMUT ÜNİVERSİTE ÇAĞINA GELMİŞTİR. BERRAK VE UMUT'U AYIRAN BİR DEPREM VE BU DEPREMDEN SONRA İKİSİ DE BİRBİRLERİNDEN HABER ALAMAMIŞLARDIR. DEPREMİ DAHA SONRA Kİ BÖLÜMLERDE ANLATACAĞIM.ŞUAN 2009 YILI...)
BERRAK'IN AĞZINDAN;
Şimdi önümde yeni bir hayat var.Yeni arkadaşlar,yeni okul,yeni bir şehir ,yeni bir ev, hepsi yeni.Benim için Antalya'ya alışmak sanırım sandığımdan daha zor olacak.Ben doğduğum, Umut'la büyüdüğüm depremden sonra ayrıldığımız yetimhaneyi bırakıp geldim.Aslında Kocaeli'den gitmek istemiyordum. Birgün Umut'un beni bulmasını bana olan duygularını söylemesi için Kocaeli'de kalmam gerekiyordu. Ama özür dilerim Umut Kocaeli'yi terk ettim.Ama bil ki sana olan duygularımı asla unutmadım.Son doğum günümüzde bana aldığın kolye hâlâ boynumda. Ben hiç bir zaman bana aldığın kolyeyi boynumdan hiç çıkarmadım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kocaeli'de Umut'tan başka güzel hiç bir şey yoktu.Umut'tan geriye kolye ve bir fotoğraf kalmıştı. Umut'la beraber çekildiğimiz fotoğraf ikimizin birlikte çekildiği tek fotoğraftı. Bende ki fotoğrafın aynısından Umut'ta da vardı. Acaba o hâlâ ikimizin fotoğrafını saklıyor muydu? Bilmiyorum.Belki beni unutmuştur bile, depremden sonra ayrı yetimhanelerde büyüdük.10 yıl boyunca birbirimizi hiç görmedik. Kocaeli'yi terketmeden önce yetimhaneye ilk bırakıldığım yere (depremden sonra yerle bir olan yere) gittim.Depremden sonra yerle bir olduğu için yeniden yapılmıştı. Ama Umut'la olan anılarımız gözümde canlanıyordu, anılarımız silinmemişti.
Şimdi ise yeni okuluma doğru gitmek için taksiye bindim.Kısa bir süre sonra üniversitenin olduğu yere geldim.
İşte buradayım Antalya'dayım. Yıllardır hayalini kurduğum "Savcı"mesleği için Antalya Akdeniz Üniversitesi, Hukuk Fakültesi'ndeyim. Çok mutluyum. Yıllardır hayalini kurduğum "SAVCI" mesleğini olmak için çok yakındım. Keşke Umut'ta yanımda olsaydı.Ama yok.O masmavi gözleriyle bana baksa , yanımda olsa , elimi tutsa, başardın dese.Ben de "BAŞARDIM" diye haykırsam ve ona sarılsam.O da hayalini kurduğu "DOKTOR" mesleğine daha çok yaklaşmak için tıp okusa, aynı üniversite de istediğimiz bölümleri okusaydık ama aynı okulda olsaydık.Keşke aynı şehirde,aynı okulda, aynı havayı solusaydık. Hayali bile çok güzel.Biraz okulun bahçesinde bekledim.
Dalmışım sonra birinin bana çarpmasıyla bağırdım.
"Gerçekten çok özür dilerim. Ama sende yolun ortasında olmasaydın sana çarpmamış olacaktım."dedi tanımadığım bir erkek sesi.
"Kör müsün?Duran bir kişiyi görmüyorsun?" bunları biraz sinirli söylemiş olabilirim ama sinirlenmemek elde değil ki.
"Kusura bakma ama suç sende küçük hanım.Biraz dikkatli olursanız çok iyi olur.Neyse bir daha görüşmemek üzere dikkatli günler."
