Bu kitap size gerçekte yaşanabilecek , bir çok bilgiyle gerçekçi olan hayatınıza yön verecek , sevdiklerinize seni seviyorum fırsatı yakalayacağınız , soluksuz okuyacağınız , sizi derin derin düşündüren, tüm kalbinizle sizi etkileyen bazı bölümleri...
Gözlerimi açtığımda hastane odasındaydım. Yanımda olmak Lidya olmak üzere tüm arkadaşlarım vardı . Bir şok geçirdim. Hepsine haber mi vermişlerdi gerçekten. Aras elimi tutarak bir şeyler söyledi.
"İyi misin Berrak."
" İyiyim."
"Hepimiz çok korktuk senin için."
" Tamam iyiyim ve eve gitmek istiyorum."
Lidya hemen söze girdi.
" Bugün burada kalmamız gerekiyor yarın çıkacağız ."
"B-ben kalamam burada eve götürün beni ."
"Olmaz Berrak ."
"Sadece bir gün daha sonra eve gideceğiz ama tamam mı."
"Tamam."
"Birazdan doktor gelecek belki erken çıkabiliriz ama belli değil."
" Gerçekten mi tamam."
Yaklaşık 10 dakika sonra doktor yanıma gelerek beni muayene etti. Yarın taburcu olabileceğimi ama bir psikologa gitmemi söyledi. Psikologdan nefret ediyorum.Bana eski acıları hatırlatmaktan başka bir şey yapmıyor. Hastaneden de nefret ediyorum .Umut'un yokluğunu bana her gün hatırlatıyor. Sadece yalnız kalmak istiyorum .Yanımda kimseyi istemiyorum. Neden beni yalnız bırakmıyorlar ki çok mu şey istiyorum. Ölmek istiyorum bazen ama artık bunu yapabilecek cesaretim yok. Çok yorgunum sadece bu hastaneden eve gitmek istiyorum .Benim kendime söylemeye cesaretim olmayan şeyleri yabancı birinin söylemesini kaldıramam .O gelmeyecek onu unut demesine dayanamam. Ne kadar kolay değil mi? Unut Onu demek unut deyince de unutulmuyor. Yaşanmışlıklar, hatıralar hep aklımda, kalbimde, rüyalarımda unutamam ki o kadar basit bir şeymiş gibi çıkıyor ama yapması o kadar kolay değil işte. Umut'u unutmaya yeni bir hayata başlamayı her defasında denedim. İşe yaramıyor. Unutmak isteyince daha fazla hatırlıyorum .Aras çok iyi biri ama ben ona göre biri değilim .6 ay oldu sevgili olalı. Ama onu Umut'u sevdiğim gibi sevemiyorum .Onu kırmak da istemiyorum. Onu çok seviyorum ama sevgili olarak değil. Umut'tan sonra beni seven en değerli kişi. Belki de söylemek istemiyorum ama Umut beni sevmiyor ya da hatırlamıyor. Hatırlasaydı beni bulurdu. Belki de ben de onu unutmak zorundayım. Ama unutmadan önce ona veda etmem lazım çok yakın bir zamanda. Umarım beni affedersin.Çünkü ben seni gelmeyeceğini bildiğim halde bekledim. Ama sen gelmedin .Yine de ben seni affettim .Vedaları hiç sevmem ama sana bunu borçluyum .
Daha fazla üzgün görünmemek için elimi yüzümü yıkadım. Daha sonra kapı açma sesi duydum. Dışarı çıktığımda Aras gelmişti. Yatağımda beni göremeyince panikledi.
"Berrak korktum bir şey oldu sandım."
" İyiyim ben korkmana gerek yok" diyip Aras'a sarıldım. Onu hiç bırakmayacak gibi sımsıkı sarıldım. O da bana sarıldı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
