Plak

Üzgünüm.

Vote Vote !! Arkadaşlar biraz kısa yazıyor olabilirim genellikle telefondan yazıyorum kusura bakmayın yorum yaparsanız ve vote yaparsanız sevinirim :)

Kaan ile geçirmem için sadece dört ayım vardı. Ve bu olanları daha Kaan'a söylemek için cesaret bulamamıştım. Bütün gece onun bu olayı öğrenince yüz ifadesinin nasıl olacağını düşünüp durdum. Onu üzmek istemiyorum. İlk önce onunla buluşup bu olayı söylemem gerekir diye düşündüm.

+Hey bilmiş bu gün biraz konuşalım kendimi kötü hissediyorum.

-Ne oldu bir sorunmu var uyukucu ?

+Hayır önemli bir şey yok. Gelince konuşalım. Plak'ta buluşuruz.

-Peki uyukucu

Nedense bu gün kendimi daha çirkin hissediyordum. Pijamalarımla bile dışarı çıkabilirdim. Ceset gibiydim. Lanet olsun !

Dolabımda elime ne geldiyse giydim. Saçımı yukarıdan bol bir şekilde topuz yaptım. Converselerimi giyip evden çıktım.

Elimi çantama attığımda kulaklığımı unuttuğumu anladım. Geri döndüm. İyi ki eve geri dönmüştüm çünkü para almayı unutmuştum. Her şeyimin hazır olduğunu anladıktan sonra evden çıktım.

Ed Sheeran'ın en sevdiğim parçasından birini açıp sahilde yürümeye başladım. Düşündüğüm tek şey Kaan ile nasıl ayrılacak olmamızdı. Yolda yürürken bu olayın son zamana doğru daha zor olacağını fark ettim. Ondan şimdi ayrılmam gerekiyordu. Bunu nasıl yapabilirdim ki ?

Bu düşünceler beynimden akıp geçerken uzakta durak yakışıklı sevgilimi ve o yamuk gülüşünü gördüm. Ben bu çocuktan nasıl ayrılacaktım ?

''Selam uyukucu'' dedi ve burnuma küçük bir öpücük kondurdu.

''Selam bilmiş.'' gülümsedim.

''Eee konuşacağımız konu ne ? ''

''Biraz sahilde yürüsek orda konuşsak olur mu ?''

''Beni daha fazla meraklandırıyorsun uyukucu''

Sahile doğru yürümeye başladık.

''Eee seni dinliyorum''

''Kaan ben gidiyorum.''

''Nereye ? Nasıl ayni ?''

''Anneannem geldi ve... ve onunla birlikte İstanbul'da okumam için beni zorluyo. Üzgünüm gitmek zorundayım Kaan.''

''Hayır...yani hayır olmaz gidemessin. Tuğçe o kadar kurduğumuz hayaller ne olacak?''

''Kaan ben ,üzgünüm özür dilerim.Ben, çok özür dilerim Kaan...üzgünüm''

Arkama bakmadan hızlı adımlar ile giderken gözlerimden akan yaşlara engel olamıyordum. Lanet olsun hayatımın içine ediyorum. Ona geri dönüp sarılmayı her şeyden çok isterken benim yaptığım tek şey ağlamaktı.

Eve geldiğimde annemin yüzüne bile bakmadan yukarı çıktım. Ağlıyordum sadece ağlıyordum.

KAAN:

Beni bırakıp gideceğine inanamıyorum. Bu nasıl olur. Onca kurduğumuz hayaller. Tanrım !

Arkasına bana döndüğünde içindeki sessiz çıklıkların ve ağlayışların sesini duyuyordum. İstemsiz bir şekilde ağlamıştım. Ben Kaan Demir. Hayatımda ağladığımı hiç hatırlamayan biriydim. Ve Tuğçe beni ağlatmıştı. Bu kadar sevdiğim bir kız beni bırakamaz. Buna izin vermememeliyim.

TUĞÇE:

Acaba şu an ne yapıyor ? Çok merak ediyorum ama mesaj atamıyorum. Onu şimdiden özledim. Lanet olsun neden bu kadar zor olması gerekiyor her şey ?

Gerçek şu ki,

Her şeye rağmen onu yine istiyorum.

Binlerce şüphenin içinde emin olduğum tek duygu bu.