Betrayal (Mortal Enemies Book 1) NOW COMPLETED

1. Twin Trouble

-------------------- Damian -----------------

Επιτέλους και η τελευταία ώρα έφτασε στο τέλος της, ήμουν ελεύθερος από αυτήν την φυλακή βαρεμάρας. Απορούσα πως άντεχαν όλοι να πηγαίνουν σχολείο και να ακούν ένα σωρό ανθρώπους με ψυχολογικά να ξεσπάνε επάνω στους μαθητές. Και το μόνο που κέρδιζες ήταν να χάσεις ώρες από την ζωή σου κάθε μέρα για να μάθεις μόλις τα βασικά από τα οποία μερικά δεν θα σου χρειαστούν καν. Ακόμα και αν πας σε πανεπιστήμιο μόνο τα μαθήματα που είναι σχετικά με αυτό που θα σπουδάσεις είναι απαραίτητα. Η ανθρωπότητα έβρισκε συνεχώς καινούριους τρόπους να βασανίζει τα παιδιά της. Ωστόσο δεν ήταν και όλα χάλια, το μόνο ενδιαφέρον ήταν ότι σε αυτό το σχολείο ήξεραν πώς να κρατάνε το ενδιαφέρον σου στο μάθημα, ειδικά όταν αυτό περιλαμβάνει άσκηση.

Αλλά δεν ήταν τίποτα όπως φαινόταν όσο αφορά εμένα και τον αδερφό μου, όπου και αν πηγαίναμε πάντα ξεχωρίζαμε, όπως ο πατέρας μας. Μπορεί να μην είχαμε κάτασπρα μαλλιά όπως ο πατέρας μας, αλλά το να έχει κανείς μαύρα μαλλιά με λίγες άσπρες τούφες εδώ και εκεί ήταν αρκετό για να καταλάβει κανείς ποιοι ήμασταν. Φυσικά υπήρχε και το γεγονός ότι αν το θέλαμε μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε χωρίς καν να μιλήσουμε, ήταν σχεδόν σαν να μπορούσαμε να πιέσουμε τις σκέψεις μας στον άλλον, μόνο που κανένας δεν το ήξερε αυτό, ούτε καν η οικογένεια μας. Ακόμα και εμείς όταν το ανακαλύψαμε ήμασταν τρομοκρατημένοι,  αν και μετά αποδείχτηκε αρκετά χρήσιμο.

Βγήκα από την τάξη όπου μόλις πριν από λίγο κόντευα να κοιμηθώ με το κήρυγμα για την περίοδο της Αναγέννησης και αμέσως ένιωσα τον μικρο δίδυμο αδερφό μου να προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή μου μέσα στο κεφάλι μου. "Πως ήταν ο ύπνος σου;". Πάντα το ίδιο πράγμα, πως ήξερε το πότε ήμουν σε κακή διάθεση για να με πειράξει δεν μπορούσα να το καταλάβω εδώ και χρόνια, ο κύριος λόγος ήταν επειδή πάντα έδειχνα να έχω κακή διάθεση αλλά και πάλι τα κατάφερνε. "Δεν είναι αστείο Keith, το να προσπαθείς να μείνεις ξύπνιος όταν ο κύριος Maxfield μιλάει είναι σχεδόν ακατόρθωτο". Τότε άφησα ένα τεράστιο χασμουρητό και άκουσα τον αδερφό μου να γελάει από πίσω μου, πράγμα που με έκανε να γελάσω ο ίδιος.

Μαζί αφήσαμε τα βιβλία μας στα ντουλάπια μας, που ήταν το ένα δίπλα στο άλλο κατά τύχη και αρχίσαμε να ψάχνουμε τα ξαδέρφια μας, που θα έπρεπε να βρίσκονται στην έξοδο του κτιρίου. Καταλήξαμε να ψάχνουμε για δέκα ολόκληρα λεπτά χωρίς κανένα αποτέλεσμα και τότε αποφασίσαμε να φύγουμε νομίζοντας ότι θα είχαν φύγει νωρίτερα, η μικρή με τα κόκκινα μαλλιά ήταν πολύ ανυπόμονα όταν ήθελε να δει τον σύντροφό της.