Betrayal (Mortal Enemies Book 1) NOW COMPLETED

28. Battle of Beasts

---------------------- Damian? -------------------------

Καθώς κοιτούσα τον αδερφό μου στα μάτια έβλεπα το πόσο πολύ ήθελα να πάρω την εκδίκηση μου. Εκδίκηση για όλους τους αιώνες που περίμενα αυτή την ευκαιρία, εκδίκηση για όλα όσα μου πήρε, εκδίκηση για τον τίτλο που μου έκλεψε. Εγώ έπρεπε να γίνω ο βασιλιάς των δράκων, εμένα έπρεπε να αναγνωρίζουν όλοι ως τον πιο δυνατό και να φοβούνται την φωνή μου. Έπρεπε να ήμουν ένας θεός για τι είδος μας και ο ίδιος μου ο αδερφός τους έστρεψε όλους εναντίων μου σαν να ήμουν προδότης. Θα πάρω την εκδίκηση μου από αυτόν και από όποιον τολμήσει να μπει ξανά στον δρόμο μου.

Με το χαμόγελο που πριν υπήρχε μόνιμα στο πρόσωπο μου να έχει δώσει την θέση του σε μια παγωμένη, θυμωμένη και τρομαχτική έκφραση έκανα την κίνηση μου. Σήκωσα τι μικρο σπαθί μου που κρατούσα στο αριστερό μου χέρι και με αυτό έριξα έναν κεραυνό με στόχο το στήθος του Keith. Τη στιγμή που η ενέργεια μου έφυγε από την κόψη του σπαθιού ένιωσα εκείνη την ενοχλητική παρουσία μέσα μου να προσπαθεί να με σταματήσει. Βρισκόταν συνεχώς εκεί, βαθιά μέσα στο υποσυνείδητο μου και προσπαθούσε να με σταματήσει με όποιον τρόπο μπορούσε, αλλά δεν θα τον άφηνα. Κανένας και τίποτα δεν θα έμπαινε εμπόδιο στον δρόμο μου, και σίγουρα όχι αυτή η εκνευριστική φωνή.

Η αντίδραση του Keith ήταν στιγμιαία, έφερε το μεγάλο του σπαθί μπροστά από τον κεραυνό και άλλαξε την πορεία του έτσι ώστε να χτυπήσει ένα δέντρο αρκετά μέτρα πιο μακρυά. Καθώς προσπαθούσε να βρει ξανά την ισορροπία του εγώ όρμησα προς το μέρος του και ξεκίνησα να προσπαθώ να τον κόψω αλλά εκεί που η λεπίδα μου θα έπρεπε να είχε βρει αντίσταση στο δέρμα του δεν ένιωσα τίποτα. Πριν προλάβω να καταλάβω πως μπροστά μου βρισκόταν μια ψευδαίσθηση ένιωσα το σπαθί του που βρήκε την πλάτη μου και ένιωσα την μεγάλη πληγή που μου προκάλεσε καθώς γονάτιζα στο έδαφος. Ένιωθα το φρέσκο αίμα που κυλούσε στην πλάτη μου βρέχοντας τα ρούχα μου και βάφοντας το ο λίγο ύφασμα της μπλε μπλούζα μου σχεδόν μαύρο όπως και το μαύρο παντελόνι μου.

Σηκώθηκα αργά από την γονατιστή μου στάση και κοίταξα στα μάτια του αδερφού μου που ήξερα πως για λίγο ακόμα θα ήταν στα αλήθεια εκεί. Πάντα όταν πολεμούσαμε προσπαθούσε να πάρει το πάνω χέρι με τις ψευδαισθήσεις του, και ακόμα και αυτές πονούσαν σαν να ήταν αληθινές. "Μην ξαφνιάζεσαι τόσο πολύ αδερφέ. Μπορώ να σε κάνω να δεις και να νιώσεις πολλά άλλα όλα θα είναι παιχνίδια του μυαλού, ψευδαισθήσεις χωρίς όρια και ενδοιασμούς". Έκανα ένα βήμα μπροστά και με τα σπαθιά ακόμα στα χέρια μου να κοιτάνε το έδαφος ένιωθα το μίσος μου να παίρνει επιτέλους μορφή μέσα μου. Ένιωθα το σκοτάδι μου να έρχεται και να με τυλίγει μέσα στην ασφάλεια του και να μου δίνει δύναμη. "Κόλπα και ψέματα δεν θα σε βοηθήσουν εναντίων μου Kilghara, μπορώ να καταλάβω ποτέ προσπαθείς να με μπερδέψεις.