Betrayal (Mortal Enemies Book 1) NOW COMPLETED

12. I'm not Blind

----------------------------- Damian -----------------------------

Άλλη μια μέρα γεμάτη με εξάσκηση και υποδείξεις ήταν ο τρόπος του πατέρα μου να με κάνει να δεις περισσότερο με τον Keith αν και δεν ήξερε ότι στην πραγματικότητα ήμασταν πιο δεμένοι από όσο θα φανταζόταν κανείς. Ήταν επίσης όμως και ένας τρόπος για να μας πει ότι είμαστε τιμωρημένοι, και αυτό το έκανε όταν γινόταν πιο αυστηρός στην μάχη, όπως τώρα για παράδειγμα. Ακόμα δεν είχε σταματήσει να μας πιέζει για εκείνο το περιστατικό στην εκπαίδευση με τον δικό του σχετικά διακριτικό τρόπο. Μας κρατούσε για επιπλέον εκπαίδευση μετά από το μάθημα για τουλάχιστον άλλες δύο ώρες κάθε φορά και το μόνο διάλειμμα που κάναμε ήταν όταν κάναμε αυτό που ήθελε, όταν δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε για λίγο ή όταν απλά το ήθελε αυτός και ήταν στις καλές του.

Αρχικά το έξτρα μάθημα ξεκινούσε με το να μας βάλει να παλέψουμε μεταξύ μας με σκοπό να κερδίσουμε τον άλλον μέσα σε δέκα λεπτά, πράγμα το οποίο ήταν εξαιρετικά δύσκολο καθώς πάντα μας έπαιρνε περισσότερο. Αν δεν τελειώσαμε σε αυτόν τον χρόνο τότε θα το ξανά κάναμε μέχρι να γίνει αν και πάντα μας σταματάει μετά τις πέντε φορές. Τώρα που είχε περάσει η πρώτη ώρα μας έβαζε να του επιτεθούμε και μάλιστα έπρεπε να τον ακινητοποιήσουμε μέχρι να τελειώσει το μάθημα, κάτι που ήταν ακατόρθωτο ακόμα και αφού μας έδωσε την άδεια να αξιοποιήσουμε όλη μας την δύναμη, δηλαδή τα σπαθιά μας. Φυσικά και δεν είχαμε καμία ελπίδα να κερδίσουμε τον πατέρα μας, σε σχέση με εμένα και τον Keith αυτός ήταν δέκα φορές καλύτερος πολεμιστής και είχε δεκαετίες να τελειοποιήσει ότι ξέρει, εμείς είχαμε μόλις δέκα τρία χρόνια για να μάθουμε ότι μας δίδαξε.

Για αρκετή ώρα προσπαθούσαμε να τον χτυπήσουμε έστω και λίγο, έστω και σε ένα σημείο που δεν θα είχε καθόλου σημασία. Και όμως όσες γροθιές και αν του δίναμε, όσες κλοτσιές και αν προσπαθούσαμε να ρίξουμε τις έδιωχνε όλες και σε σύγκριση με την δική μας ταχύτητα αυτός είχε ακόμα πολλά να δώσει. Όσο και αν πιέζαμε ο πατέρας μας έδειχνε απλά σαν να μην ήταν τίποτα πράγμα που μας έκανε να πιέζουμε ακόμα πιο πολύ. Δεν πέρασαν πάνω από είκοσι ακόμα λεπτά μέχρι να πάμε την μάχη στο επόμενο επίπεδο και να βγάλουμε τα σπαθιά μας, αλλά το κακό ήταν ότι δεν ήμασταν οι μόνοι που είχαν αυτό το δικαίωμα, σχεδόν αμέσως εμφάνισε το σπαθί του μέσα από τις φλόγες και το χώρισε στάδιο όταν εγώ άνοιξα την λαβή του δικού μου στην μέση για να ελευθερώσω το δικό μου ζευγάρι. Σύντομα οι πέντε συνολικά λεπίδες χόρευαν τον θανάσιμο χορό τους στον αέρα με ιλλιγγιώδη ταχύτητα ενώ έμοιαζαν να χαράζουν το κενό εκεί που ήταν η κόψη τους.  Ο καθένας μας είχε ένα πλεονέκτημα ενάντια στον άλλον, ο Keith  μιας και είχε ένα μεγάλο σπαθί μπορούσε να αντέξει αρκετά χτυπήματα χωρίς να κάνει πίσω ενώ απλά έπρεπε να βάλει το ξίφος του στην μέση. Ενάντια σε κάποιον που βασίζεται στην ταχύτητα είχε το μειονέκτημα ότι δεν θα μπορούσε να αποκρούσει κάθε χτύπημα και αυτό ακριβώς χρειαζόταν ενάντια στον πατέρα μας. Εγώ από την άλλη που αξιοποιώ την μικρή λεπίδα για αστραπιαία ανελέητα χτυπήματα για να αποσυντωνησω τον αντίπαλο μου και την μεγάλη λεπίδα για να δώσω τα πιο αποτελεσματικά και τελειωτικά χτυπήματα είχα το πλεονέκτημα ότι κανένας δεν ήξερε τι θα αποφάσιζα να κάνω από τα δύο, και είχα άπειρες επιλογές για να επιτεθώ. Το κακό ήταν ότι με την ταχύτητα μου έπρεπε να έχω περισσότερη αντοχή και για αυτό θυσίαζα το πόσα τραύματα μπορούσα να αντέξω πριν χάσω το πλεονέκτημα μου, αν δεν ήμουν προσεκτικός τα τραύματα μου θα ήταν η καταστροφή μου σε μια κανονική μάχη.