Betrayal (Mortal Enemies Book 1) NOW COMPLETED

15. Worry

------------------------------ Damian -------------------------

Ξύπνησα με το πρώτο φως της ημέρας και όταν γύρισα πλευρό είδα την Belle ξαπλωμένη δίπλα μου τυλιγμένη με τα σεντόνια. Μετά από εκείνη την απίστευτα ντροπιαστική σκηνή στο σπίτι μου δεν ήθελα καν να βρίσκομαι εκεί πέρα όποτε την πήρα και φύγαμε στην αρχή για οπουδήποτε. Έλα μου που στο τέλος καταλήξαμε σπίτι της και μετά στο κρεβάτι της ενώ υποτίθεται ότι έπρεπε να προσέχουμε να μην μας επιτεθούν. Σηκώθηκα να ντυθώ και τότε θυμήθηκα ότι τα μισά μου ρούχα βρίσκονταν διασκορπισμενα μέσα σε όλο το σπίτι, το μόνο που ήταν στο δωμάτιο ήταν το μποξεράκι μου και οι κάλτσες, αν και αυτές έπρεπε να είναι κοντά στην πόρτα. Μάζεψα και φόρεσα τα περισσότερα ρούχα μου και στον δρόμο πήρα και τα ρούχα της Belle και τα πήγα επάνω προσέχοντας να μην την ξυπνήσω στην πορεία. Όταν κατέβηκα ξανά κάτω άρχισε να χτυπάει το τηλέφωνο μου και η πρώτη μου αντίδραση ήταν να βρίσω όποιον και αν με έπαιρνε τόσο νωρίς. Με το που είδα όμως την αναγνώριση κλήσης και την ώρα άλλαξα γνώμη. Καταρχήν ήταν ήδη μια το μεσημέρι και νόμιζα ότι ήταν ακόμα οχτώ το πρωί, από την άλλη δεν μπορούσα να βρίσω την ίδια μου τη μάνα ότι και αν ήθελε τέτοια ώρα.

Σήκωσα το τηλέφωνο και εκεί που περίμενα ότι θα με άφηνε να απαντήσω κανονικά στην κλήση μπήκε κατευθείαν στο ψητό. "Damian ξέρεις που είναι ο Chris?". Τι ερώτηση ήταν και αυτή, Δευτέρα δεν ήταν, στο κέντρο εκπαίδευσης θα ήταν. "Δεν ξέρω γιατί ρωτάς αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι πρέπει να βρίσκεται στην δουλειά. Έγινε τίποτα?". Στην άλλη μεριά μπορούσα να ακούσω την αναπνοή της που ήταν γρήγορα και η καρδιά της χτυπούσε πολύ γρήγορα για να ήταν όλα καλά. "Μπορείς σε παρακαλώ να πας να τον βρεις νομίζω ότι κάτι έχει συμβεί. Θα σου εξηγήσω όταν γυρίσεις σπίτι".

Όλα αυτή ήταν πολύ περίεργα και κάτι δεν μου άρεσε καθόλου στην όλη ιστορία. Το καλό που του ήθελα να μην την κάνει να ανησυχεί χωρίς λόγο μόνο και μόνο για να της πάρει κάτι γιατί στο τέλος θα το φάει το χαστούκι. Εκείνη τη στιγμή άκουσα βήματα από το δωμάτιο και τα μάτια μου πήγαν στην σκάλα την οποία κατέβαινε η σύντροφός μου πλήρως ντυμένη και σαν να ήταν ξύπνια εδώ και ώρες. "Τι έγινε?". Πήγα κοντά της και της έδωσα ένα φιλί στο οποίο ανταποκρίθηκε αμέσως και μετά πήγα να βάλω τα παπούτσια μου. "Τίποτα το ιδιαίτερο, απλά λογικά ο πατέρας μου πάλι θα θέλει να κάνει κανένα δώρο στην μητέρα μου και θα έχει αποφασίσει να της το κάνει έκπληξη. Τώρα αυτή ανησυχεί και θέλει να πάω να τον ψάξω". Πήγα προς την πόρτα αλλά πριν προλάβω να την ανοίξω την άκουσα να έρχεται από πίσω μου και να παίρνει τα δικά της παπούτσια. "Τότε έρχομαι μαζί σου. Νόμιζα ότι ο πατέρας σου δεν είναι τύπος που κάνει δώρα και τέτοια πράγματα". Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο μου στην αντίδραση της, φυσικό ήταν. "Εσύ και πολλοί άλλοι. Πίστεψε με πολλοί νομίζουν ότι είναι σκληρός σαν πέτρα και ψυχρός σαν πάγο, αλλά είναι το ακριβώς αντίθετο αν δεν του δώσεις καμιά αφορμή".