Betrayal (Mortal Enemies Book 1) NOW COMPLETED

20. A New Voice

------------------------------- Damian ---------------------------

Είχα ξυπνήσει πολύ πιο πριν από την Belle όπως συνήθως και σκεφτόμουν τι είχε συμβεί από τότε. Τα πράγματα δεν έγιναν και πολύ καλύτερα από ττη στιγμή που γύρισα με τα αισθήματα μου πίσω. Ο πατέρας μου ακόμα δεν είχε αναρρώσει, αντίθετα έμοιαζε να είναι χειρότερα αφού δεν τον έλεγες πλέον λυκάνθρωπο, ούτε καν άνθρωπο αφού υπολειτουργεί πλέον. Και σαν να μην έφτανε αυτό μπορεί να είχα επαναφέρει τον εαυτό μου μετά από το συμβάν σε ένα βαθμό αλλά ένιωθα τα συναισθήματα μου να με αφήνουν αργά και βασανιστικά, μου ήταν δύσκολο να κρατήσω μια σταθερή λαβή επάνω τους για πάνω από λίγες ώρες χωρίς να νιώθω το κεφάλι μου να κοντεύει να εκραγεί. Για αυτό κάθε φορά που εμένα μόνος μου τα άφηνα να εξαφανιστούν μέχρι να βρω έναν τρόπο να τα κρατήσω μόνιμα. Η Belle είπε πως ήταν το τίμημα που πλήρωσα για την δύναμη που κάλεσα, νομίζει ότι δεν θα καταφέρω ποτέ να τα επαναφέρω πλήρως, ή ακόμα και μόνιμα, αλλά παρόλα αυτά δεν σταματούσα να προσπαθώ.

Άκουσα την σύντροφό μου να κατεβαίνει τις σκάλες και όταν την είδα είχε ένα τεράστιο χασμουρητό στο πρόσωπο της αν και κανονικά είχε ξυπνήσει εδώ και μισή ώρα μιας και ήταν ντυμένη. "Καλημέρα". Δεν έδωσα φωναχτά απάντηση αλλά αντίθετα κούνησε το κεφάλι καταφατικά καθώς έφερνα στην επιφάνεια το κομμάτι που μου έλειπε, ήταν η μόνη που ήξερε την κατάσταση μου οπότε μπορούσε να καταλάβει. Όσο τρώγαμε δεν είπαμε τίποτα όμως μόλις τελειώσαμε ετοιμαστήκαμε να φύγουμε για το σπίτι μου, όπου σε κάνα δυο ώρες είχαμε μάθημα με τον Keith, όχι ότι ήταν και τίποτα το τραγικό, απλά θα πολεμούσαμε για λίγο για να δούμε αν ο Keith μπορεί να καλέσει ένα θηρίο. Μέχρι τώρα όμως δεν είχαμε κάνει καμία πρόοδο, ήταν σχεδόν σαν να μην υπήρχε τίποτα για να ξυπνήσει μέσα του, αλλά ήξερα ότι είχε την δύναμη μέσα του, έπρεπε να την είχε. Κανένας δεν είχε δει την μεταμόρφωση του εκείνη την ημέρα εκτός από μένα, ήταν πέρα από τα όρια του είδους μας, άσε που είχε βγάλει και λέπια.

Ξεκινήσαμε μισή ώρα αργότερα και στον δρόμο μιλούσαμε για άσχετα θέματα, αλλά η Belle ήθελε να μιλήσει για κάτι άλλο μόνο που δεν το έκανε. Πιθανότατα ήθελε να είμαστε μόνοι μας. Ο δρόμος ήταν ήσυχος και άδειος εκτός από μερικά αυτοκίνητα που περνούσαν που και που, οπότε δεν θα μας έπαιρνε και πολύ για να φτάσουμε ακόμα και με την ελάχιστη ταχύτητα που είχαμε, σύντομα όμως άρχισα να χάνω ξανά τον εαυτό μου. Ήταν η πρώτη φορά που γινόταν τόσο γρήγορα και όσο προσπαθούσα να κρατηθώ περισσότερο τόσο πιο επώδυνο γινόταν. Χωρίς να έχω άλλη επιλογή άφησα το κενό να τυλίξει για ακόμα μια φορά το μυαλό μου και να πάρει τις αισθήσεις μου μακριά καθώς μόλις είχαμε φτάσει στο σπίτι μου. Άνοιξα την πόρτα με μια κενή έκφραση που σχεδόν κανένας δεν ήξερε τη σημασία της και μπήκαμε μέσα όπου μας υποδέχτηκε ο πατέρας μου που ακόμα μαγείρευε. Αμέσως μετά είδα επίσης τον αδερφό μου με την Beth στην κουζίνα να πλένουν τα πιάτα που είχαν χρησιμοποιήσει πριν από λίγο ενώ ταυτόχρονα έπαιζαν σαν μικρά παιδιά. Ευτυχώς δεν έκαναν την κουζίνα χάλια γιατί τότε θα ήταν που θα τους έδιωχνε με τις φωνές ο πατέρας μου από εκεί. "Καλημέρα".