Betrayal (Mortal Enemies Book 1) NOW COMPLETED

21. Ultimate Rage

--------------------------- Keith ----------------------

"Καιρός να πληρώσεις για όσα μου έκλεψες, αδερφέ". Τη στιγμή ακριβώς που βγήκαν οι λέξεις από το στόμα του Damian ήξερα ότι το είχε πάρει πέρα από σοβαρά, δεν πολεμούσαμε σαν αδέρφια πλέον. Τα μάτια μας άστραψαν κόκκινα όπως παλιά και δεν δίναμε καμία σημασία σε τίποτα εκτός από την μάχη μας, θα μπορούσε να έρθει το τέλος του κόσμου και πάλι να μην μας ένοιαζε καν. Ένιωθα το μίσος του να κυλάει από το σώμα του στον αέρα και να τον πλημμυρίζει, καλύπτοντας κάθε άλλη μυρωδιά.

Οι επιθέσεις του έγιναν πιο άγριες, γρήγορες αν και λίγο πιο προβλέψιμες. Στην περίπτωση μας όμως το απρόβλεπτος δεν είχε καμία σημασία. Χρειαζόταν να προσπαθήσω πραγματικά για να μην με καρφώσει ή να με κόψει, και στόχος του ήταν τα ζωτικά μου σημεία. Μέσα σε λίγο η καρδιά μου χτυπούσε τόσο γρήγορα που έμοιαζε να ήταν έτοιμη να βγει από το στήθος μου, τα μάτια μου έβλεπαν μόνο τον Damian τα σπαθιά του και το πως θα τα αποφύγω πριν επιτεθώ, τίποτε άλλο. Όσο γρήγορα και αν τον απέφευγα όμως πάντα κατάφερνε να προκαλέσει έστω και λίγη ζημιά καθώς εκείνος είχε δύο σπαθιά και έχω ένα που χρειαζόταν μεγάλη δύναμη για να το σηκώσεις. Δεν πληγωνόμουν μόνο εγώ όμως, το καλό με το δικό μου όπλο ήταν ότι άφηνε ανοίγματα στις κινήσεις του αντιπάλου, και με την ταχύτητα μου τον έκοβα με κάθε ευκαιρία που έβρισκα.

"Σταμάτα τους θα σκοτωθούν". Η φωνή της Belle ακουγόταν σιωπηλά στα αυτιά μου, και ένιωθα τον φόβο της δικής μου συντρόφου καθώς μας κοιτούσε, αλλά δεν μπορούσε κανείς να μας σταματήσει τώρα. "Δεν μπορώ, ακόμα και αν προσπαθούσα θα έπρεπε να τους βγάλω εκτός μάχης... Και δεν μπορώ σε αυτήν την κατάσταση". Τότε ένιωσα τον αέρα να αλλάζει από την κατεύθυνση που καθόντουσαν και είδα ένα μεγάλο κλαδί να έρχεται προς το μέρος μας. Αμέσως το έκοψα στην μέση με το σπαθί μου και μετά ο Damian έκοψε τα δύο μισά στην μέση με τα δικά του. Έπειτα στρέψαμε τα ξίφη μας προς εκείνους. "Μην ανακατεύεστε".

Συνεχίσαμε με ακόμα πιο γρήγορο ρυθμό, τόσο που τα πάντα έμοιαζαν θολά. Τα θυμωμένα γρυλίσματα μας ακούγονταν πάνω από κάθε ήχο και τόσο δυνατά που ήταν πιθανό να μας άκουγαν όλοι στην γειτονιά. Καθώς πληγώναμε ο ένας τον άλλον ένα και μόνο συναίσθημα κυριαρχούσε μέσα μου και με έκανε να συνεχίζω χωρίς να με νοιάζει τι γινόταν γύρω μου. Δεν ήταν η ανάγκη μου για επιβίωση, ούτε θυμός απέναντι στον αδερφό μου ή εμένα, ήταν απόλυτη οργή προς όλους και όλα γύρω μου. Δεν είχε στόχο κανέναν και όμως είχε επίκεντρο τον αντίπαλο μου που τόσο πολλοί ήθελε να με λαβώσει. Η οργή μου συνέχισε να αυξάνεται και να καίει μέσα μου σε τέτοιο βαθμό που κανονικά θα ένιωθα σαν να είχα πάρει φωτιά.