Betrayal (Mortal Enemies Book 1) NOW COMPLETED

2. Random

---------------------- Keith ------------------

Πίσω στο σπίτι όλα ήταν ήσυχα όπως πάντα, κανένας δεν ήταν εκεί όταν φτάσαμε και θα ήμασταν μόνοι μας για περίπου άλλη μια ώρα και κάτι όπως συνήθως. Όλο αυτό ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια όταν ο πατέρας μας έπιασε δουλειά στο κέντρο πολεμικών τεχνών στο κομμάτι τις πόλης που ζούσαμε, ήταν ο τελευταίος που επέστρεφε σπίτι και μάλιστα πότε δεν φαινόταν κουρασμένος ακόμα και αφού κάνει μαθήματα σε δέκα δέκα διαφορετικές τάξεις χωρίς διάλειμμα, απλά η μαμά έπρεπε να τον φιλήσει λίγο παραπάνω για να σταματήσει να δείχνει κακόκεφος.

Το φαγητό ήταν το πιο εύκολο εδώ μέσα, πάντα υπήρχε έτοιμο για όταν επιστρέψουμε, το θέμα μας ήταν ποιος θα το ετοιμάσει από την προηγούμενη μέρα, αλλά συνήθως ήταν ο μπαμπάς. Ακόμα δεν πίστευα ότι εν έτρωγε τίποτα αν δεν το έφτιαχνε ο ίδιος &λ κάποιος που του είχε εμπιστοσύνη επειδή όταν ήταν άνθρωπος τον δηλητηρίασαν.

"Τουλάχιστον δεν έμειναν πολλές μέρες μέχρι να τελειώσουν τα σχολεία. Έχω βαρεθεί όλο αυτό το πράγμα". Ο Damian ήταν ξαπλωμένος στον καναπέ και είχε αφήσει τα πόδια του να κρέμονται από την μια άκρη. Έδειχνε να είχε μόλις χαθεί μέσα σε μια άβυσσο βαρεμάρας και ακινησίας, μπορούσα μέχρι και να αισθανθώ το πόσο είχε χάσει κάθε αίσθηση λόγω της βαρεμάρας του. Ήταν στα αλήθεια αστείο αν το έβλεπε κανείς από την δική μου πλευρά, δεν σταματούσε πότε να κουνιέται και να κάνει ότι θέλει και τώρα μου φαινόταν περίεργο.

"Πρέπει να έχω πεθάνει και να πήγα στον παράδεισο, δεν κάνεις τίποτα. Απλά κάθεσαι και... Βασικά μόνο αυτό κανείς". Άρχισα να γελάω με τον αδερφό μου και τότε ένα από τα μαξιλάρια πετάχτηκε προς το μέρος μου. Γύρισα και χρησιμοποίησα το πόδι μου για να σταματήσω την πορεία  του προς το κεφάλι μούσι άφησα το ποτήρι που έπλενα για να το πιάσω στον αέρα. Αμέσως το πέταξα πίσω στον αδερφό μου ο οποίος ήταν έτοιμος με ένα ακόμα μαξιλάρι και ένα χαμόγελο στο πρόσωπο του επειδή είχε βρει κάτι να κάνει.

Συνεχίσαμε έτσι για αρκετή ώρα μέχρι που στο τέλος κάναμε το σαλόνι άνω κάτω και όταν είδαμε την ώρα καταλάβαμε ότι είχαμε μόλις δέκα λεπτά μέχρι να γυρίσει κάποιος σπίτι. Το καλό με το να έχεις τις αισθήσεις ενός λυκανθρώπου ήταν ότι ήξερες ποτέ κάποιος ερχόταν, ειδικά αν ο πατέρας σου ήταν ο μαύρος λύκος και είχες πάρει ένα κομμάτι από τις ανεπτυγμένες για το είδος μας αισθήσεις του. Το κακό ήταν ότι αν ερχόταν ο μπαμπάς πρώτα θα μας άκουγε από πόσα μέτρα μακρυά. Μετά από πέντε λεπτά είχαν έρθει και οι δυο και ήταν έτοιμοι να καταβροχθησουν ο ένας τον άλλον μέχρι να κάνουμε την παρουσία μας αισθητή. Εντάξει μπορεί να μην ήταν δουλειά μας το κρεβάτι τους αλλά ήταν οι γονείς μας, ήταν ντροπιαστικό, άσε που έμοιαζαν να είναι στην ίδια ηλικία με εμάς χάρη στην ικανότητα του λυκανθρώπου να μην γερνάει όταν ωριμάσει πλήρως το σώμα του. Και το χειρότερο ήταν ότι μπορούσαμε να τους ακούσουμε και στο κρεβάτι αν επιστρέψαμε νωρίς πράγμα που ήταν κάπως... "Μπορείτε να μην είστε τόσο... Τρυφεροί όταν είστε μπροστά μας;". Ο Damian δεν ήταν τόσο ανεκτικό σε αυτόν τον τομέα όσο εγώ αλλά έπρεπε να συμφωνήσω σε αυτό, το να βλέπεις τους γονείς σου να είναι έτοιμοι να βγάλουν τα μάτια τους ακόμα δεν μπήκαν στο σπίτι ήταν αηδία.