The Letter

Chapter 14

Nagising si Julie na siya nalang mag-isa sa kanyang kama. Wala ni isang bakas na naroroon kagabi si Elmo kasama niya. Napag-isip isip niya ng mga oras na iyon na baka para kay Elmo wala lang ang nangyari sa kanila, baka para rito one night stand lang ang lahat ng iyon.

Dahil nangyari na ang nangyari at wala na siyang magagawa pa roon, tumayo nalang siya ng kama tulad ng nakasanayan niya na. Isa-isa niyang isinuot ang mga damit na nagkalat sa sahig at pagkatapos ay dumiretso na siya sa restroom para maligo.

While she’s taking a bath,hindi niya maiwasang maalala ang mga detalye sa nangyari sa kanila ni Elmo kagabi. Napapailing nalang siya dahil hindi niya iyon maialis sa kanyang isipan. It’s like those flashbacks were haunting her, killing her, and making her feel guilty.

Nang matapos niyang maligo at magbihis, muli niyang tiningnan ang kanyang sarili sa salamin habang bina-bun niya ang kanyang buhok. She can’t help but regret. Minsan talaga may mga bagay tayong magagawa na pagsisisihan natin sa huli. Mga bagay na mahirap ng itama. Mga bagay na hindi na pwedeng maibalik sa dati. Hindi na nga ba? O may pag-asa pa?

Paglabas niya ng kanyang kwarto hinintay niyang salubungin siya ni Blue dahil alam niyang ito ang palaging ginagawa ng kanyang aso sa tuwing maririnig nito ang pagsara niya ng kahit anong pinto ng kanyang condo. Makalipas ang kalahating minuto, wala parin si Blue, maski tahol nito wala. Dahil sa pag-aalala niya, kaagad niyang hinanap si Blue. Wala ito sa sala niya kaya naisipan niyang hanapin ito sa kanyang kusina.

Her nervousness vanishes when she sees Blue.. with Elmo. Kumakain ito ng dog food, habang si Elmo naman nakangiti habang pinagmamasdan ang kanyang aso. Hindi muna niya ipinaramdam ang presensya niya kahit deep inside kinikilig siya dahil all these time mali pala ang perception niya kay Elmo, na hindi pala siya iniwan nito tulad ng akala niya, na he stayed to prepare a breakfast for her.

Oo, may breakfast na nakahanda sa dining table niya. Dahan-dahan siyang lumapit doon hindi niya mapigilang mapangiti ng makita niya ng dalawang heart shaped pancakes na magkapatong at sa gilid nito ay ang heart shaped strawberries about seven pieces na nakaline-up sa isang stick at may ribbon pa sa dulo nito. Sino ba naman ang mag-aakala na si Elmo na hindi marunong magluto ang nagprepare noon? A for effort talaga.

“Good morning.”

Mabilis na inalis ni Julie ang ngiti sa kanyang mga labi ng marinig niya ang boses ni Elmo. Maganda ang ngtiti nito sa kanya, at sa sobrang ganda hindi niya maiwasang ibalik dito ang ngiting natanggap niya.

“Good morning.”

Lumapit si Elmo kay Julie, nang makalapit na siya rito kaagad niyang hinagkan ang mga labi nito na siya namang ikinagulat ni Julie.

“Wait.” Sambit ni Julie matapos niyang itulak ng very, very light si Elmo. “Kiss talaga agad?”

“Hindi ba tayo na?” Bato naman ni Elmo sa kanya.

“Tayo?” Lumayo siya ng ilang hakbang kay Elmo dahil sa sobrang dikit nila sa isa’t isa. Hindi siya makahinga sa awkwardness, or should she say, kiligness? “Tayo as in yung tayo?” Napakunot siya ng noo. “Teka lang, bakit hindi ako aware?” She said cutely.

“Oo, tayo as in yung pwedeng kiss-kiss, pwedeng cuddle-cuddle, yung pwede kitang mahalin?” Seryosong sambit nito kay Julie.

She was speechless at the moment. Elmo’s cuteness driving her crazy. His smiles making her smile back at him. His stares making her melt to death. His total package, his whole presence’s making her complete… making her happy. Perfectly happy. Just like how she aspires her life to be.

“Elmo kung ano ang-”

“Shh.” Mabilis na pinigilan ni Elmo si Julie dahil alam na niya ang sasabihin nito. He grabbed her waist and pulled her closer to his body. “I know you love me-” He smiled. “Pero kung gusto mong back to zero tayo, then, I have no other choice but to-” He looked at her eyes.“court you.”

“Paano kung hindi kita sagutin?”

“Katulad ng sinabi ko kanina-“ He smirked. “I know you love me.”Marahan niyang bnitawan si Julie para maihila niya ang uupuan nito. “Kain ka na?”

“Akala ko ba tayo na?”

Natawa siya ng magets niya ang sarkastikong tanong sa kanya ni Julie. “Okay, kain na TAYO.”

“Ayan. Ganyan.” Lumapit na siya kay Elmo para makaupo na siya sa pwestong inihanda sa kanya ni Elmo.

Pagkatapos makaupo ni Julie ay umupo narin si  Elmo sa tapat nito. Pancakes din ang sa kanya pero hindi katulad ng inihanda niya kay Julie.

“Oh bakit ganyan lang sayo?” Nagtatakang tanong ni Julie.

“Alin?” Nakanguso sa kanya si Julie habang itinuturo nito ang plato niya.

“Ayan.” Ngumuso ulit si Julie sa kanya kaya tumayo na siya, and for the time around, ginulat na naman siya ng halik ni Elmo. “Ano ba.” Hampas niya sa dibdib ni Elmo habang natawa. “Can you please stop kissing me?”

Sorry but I can’t resist your lips.” He looked down, enough to meet Julie’s gaze. “We should tell the kids.”

“Na we’re together even if we’re not?”

“We will be.” Hinalikan niya ang noo ni Julie. “I promise you.”

Saglit na napapikit si Julie ng halikan siya ni Elmo sa noo. “Please keep your promises.” Mahinang sambit niya ng magtama muli ang kanilang tingin. “Because I think, we have a chance.” She smiled.

The moment she said that, para naring nagbukas siya ng nakasarang pinto o hindi kaya nagpalaman sa isang pandesal na kailangan mo munang buksan bago mapalaman. Paano nga naman masisimulan ang isang bagay kung walang magbubukas nito? Alam ni Julie na iba ang nararanasan ni Elmo ngayon, alam niya na kailangan siya nito as much as she needs him. Marami ng napagdaanan si Elmo, at sa pagkakataong ito she’s ready to take risk with him. She’s ready to face any challenges with him. And she’s ready to bring back the memories that he had lost.

May kasabihan nga tayo na there’s always a rainbow after the rain. Parang kaligayahan din yan, pagkatapos mong masaktan tyak lalabas at lalabas yan. Just like with Elmo’s situation, matapos burahin ng memorya niya ang sakit ay siya namang dating ni Julie sa buhay para mabigyan siya ng second chance. And despite of the unkown tears and the unknown sorrows he has experienced in the past, he believes again that there is still hope when it comes to love.

To be continued…