The Letter

Chapter 21

Nakatingin lang si Elmo sa mga kamay niya, nag-iisip ng mga posibleng sagot sa mga tanong na ibinabato sa kanya ng doktor na kanyang kaharap. Simple lang naman ang mga tanong nito, ang problema nga lang sa sobrang simple ng mga tanong na iyon ay tila ba’y nagiging mathematical questions ang dating nito sa kanya.

“Elmo?” Tumingin lang sa direksyon niya si Elmo. “Are you still with me?”

“Yes.” Mabilis namang tugon nito.

“So how’s life?”

“Good.”

“Are you happy?”

Napangiti siya sa tanong na iyon dahil si Julie at ang mga anak niya ang unang pumasok sa isip niya. He knows deep inside that he’s happy. He’s completely happy with Julie and his kids… but somewhere deep, deep down, he can feel that there’s something wrong going on with him. That ‘something’ is driving him really, really crazy.

“Elmo?” Muling  tanong sa kanya ng doktor na kanyang kausap.

“I don’t really know.” He finally spoke after his moment of silence. “I don’t really know.” He repeated while he was shaking his head.

“How’s your relationship with Julie?” The doctor continues.

“We’re good.” Tipid na sagot ni Elmo.

“Do you have plans with her?” Pinagmamasdan lang niya si Elmo at ang mga galaw nito. “Just like uhm-“ She paused. “Marriage?”

“Marriage.” He bit his lower lip. “Of course, I do want to marry Julie.”

“You want her to be your wife then?”

“Sooner or later?” Tumango sa tanong niya ang doktor na kanyang kausap. Napangiti siya sa idea na magiging asawa niya si Julie. Well, parang ganun narin naman ang tingin niya rito pero iba parin kapag official na. “Yes, I want her to be my wife.”

“That’s nice Elmo.” The doctor smiled back at him. “How about your twins? Are they doing well?”

“Yes, they’re doing well at school.”

“Good.” Napacross legs siya ng makalapit na siya sa gusto niyang memory na maalala ni Elmo. “So tell me about your point of view about family?”

Napakunot ng noo si Elmo dahil hindi niya alam kung ano ang isasagot.“I’m sorry pero puro ganito nalang ba ang pag-uusapan natin? Gusto ko ng gumaling kaya please give me the medications I need.”

“Elmo, hindi gamot ang magpapagaling sayo. Sarili mo ang kalaban mo. Kung hindi mo ako tutulungang pagalingin ka wala tayong mararating.” Huminga siya ng malalim. “If you’ll not going to try, I will not be able to help you. You get my point?”

Natahimik nalang si Elmo at nag-isip ng maisasagot niya. The whole process seems pointless to him. Ngayon nagsisisi na siya kung bakit pa siya pumayag sa request ni Julie. Sa tingin niya kasi hindi naman siya natutulungan ng ospital na iyon.

“Pwede bang maglakad muna ako sa labas doc?”

“No Elmo, kahapon ka pa tumatakas sa tanong na yan. May mali ba sa tanong ko?”

“Not, it’s just that-” He bit his lower lip again. “It’s hard to answer.”

“Okay sige, let’s put it this way-” Tiningnan niya ang papel na kanyang hawak-hawak. “Think about your happiest moment before you had Julie.”

“Pano? I can’t remember the last time that I was happy.”

“Hindi mo maalala o ayaw mong maalala?” Tinitingnan niya lang si Elmo habang hindi ito mapakali sa kinauupuan nito. “Come on Elmo, you have to think. Alam ko nandyan pa ang mga memories sa isip mo, think deeply Elmo. Close your eyes and just think about the last time that you were happy.”