Een blijvend litteken! [Voltooid❤]

16. waarom denk ik zo!

Heeeyooooo ik raad jullie allemaal aan om het boek flashbacks te lezen van
Roomijsje1 it let me cry 😅❤️ en ik snap nogsteeds niet hoe jullie dit stomme boek nog kunnen lezen is toch saai?!
Harm p.o.v
Langzaam open ik mijn oogleden en laat het felle licht mijn ogen binnen. Ik kijk goed rond en zie Joost op zijn mobiel Clash royale spelen "eet Joost pssst kijk hoe schattig link en Jeremy slapen" fluister ik joost toe. Ik zie Joost schrikken maar hij heeft het wel gehoord want hij kijkt naar ze, lachend kijkt hij mij aan en maakt een foto van en zet het op snapchat met als onderschrift "LIRY GUYS😍". ik grinnik van de tekst en val weer in slaap.

Joost p.o.v
Ik wil Harm aan tikken maar zie dat hii weer slaapt. Ik kruip van het matras af , en Waggel naar de keuken daar smeer ik voor iedereen drie bolletjes met chocopasta. Ik pak het bord met de bolletjes en zet het bij mijn laptop ik zet mijn geluid hard en zet #QM op. Ik zie de jongens wakker schieten. lachend kijken ze elkaar aan. "Verdomme Joost" zegt Harm die nog aan het bijkomen is van de schrik. "Als troost heb ik drie bolletjes met chocopasta gesmeerd" zeg ik op een plagerige toon en ik geef een knipoog. "HARRUMMM DOE JE MOND DICHT JE KWIJLT BIJNA!!" schreeuwt jer luidt door de kamer. Iedereen schiet in de lach

Jeremy p.o.v
Iedereen is naar huis en ik ruim de laatste spullen op. Als ik mijn snapchat open zie ik een snap van Joost ik open hem en zie mij en link samen liggen ik smelt bijna van de foto ik vind hem echt leuk. Snel maak ik een screenshot ervan.
Opeens voel ik die eenzame rilling weer over mijn rug rollen. Ik schudt mijn hoofd, ik pak mijn sleutels en telefoon en ga de hal in. Ik trek mijn jas aan en loop naar buiten. De lucht ziet grijs en het is best koud, ik loop door allerlei straten niet wetend waarheen. Ik kom in de winkelstraat er zijn veel mensen hier, ik loop er gewoon door zonde reden. Om niet meer eenzaam te zijn denk ik? Ik loop voorbij een groepje mensen ,ik voel dat ze me aanstaren ook word er iets gesmiespelt. Ik maak me kleiner maar doe alsof ik het niet gehoord heb. Een eenzame traan loop langs mijn neus af. Snel veeg ik hem weg niemand mag het zien. Ik loop langs een steegje maar besluit er niet in te gaan. Ik word aan mijn jas terug het steegje in getrokken. Iemand geeft me duw en ik knal tegen de muur. Als ik zie wie het is word ik bang het zijn de pesters Luuk Rick en Matthijs , ik laat me niet klein maken door jullie! "Blijf sterk Jer" dat is wat mijn opa zei voor zijn dood. Ik maak me groot en duw Luuk weg. "Niet zo slim ukkie" zegt de pester. Hij pakt zijn mes en richt het op mij. Hoe weten die pesters mij te vinden ? "Liry" lacht Matthijs. Ik wil iets terug zeggen maar dat is niet slim. Ik voel me alleen ,angstig en bang maar ook woedend. Ik kijk met een doordringend gezicht Rick aan. Ik let even niet op en ik krijg een stomp van Rick. Het doet pijn, wat heb ik ze misdaan. Het enige wat ik voel zijn de trappen die ik krijg tegen mijn lichaam ik krijg de genade klap van luuk tegen mijn hoofd en het wordt zwart voor me ogen het enige wat ik hoor is dat ze wegrennen en dat er iets op de grond valt. Ik kijk op mijn horloge maar die is kapot van De val. Gelukkig kan ik zien dat al 2 uur later is . Ik ga tegen de muur zitten en sla mijn hoofd in mijn handen. Verdrietig laat ik watervallen aan tranen. Ik wil niet meer. Ik verdien het niet te leven. Ik ben een miskraam! Waarom vinden die pesters mij altijd? Het voelt als een schaduw die je blijft achtervolgen, de zwarte gedaante die nooit verdwijnt wanneer je je omdraait. Een schaduw die je blijft achtervolgen en een spoor achter Laat van waar ik ben. Ik ben een teleurstelling, link vind me waarschijnlijk een slappeling. Ik mijn ooghoek zie ik iets glinsteren, dat is het mes dat luuk heeft laten vallen! Ik pak het met trillende handen vast en kijk het doordringen aan. Langzaam zet ik het mes aan de binnenkant van mijn arm. Laat me gaan van de wereld alsjeblieft. Ik duw met het mes een snee in mijn arm. Tranen stromen uit mijn ogen en vallen uit elkaar op de grond met zoals mijn hart uit elkaar gebroken is. Ik voel me verlost van de eenzaamheid en de pijn. Ik doe iedereen pijn in mijn omgeving. Ik haal het mes weer van mijn arm af. En zie bij alle 8 de sneeën heel langzaam het bloed eruit lopen, het geef me rust om het bloed te zien. Dit is wat de wereld wil! Ik denk aan mijn opa en sla weer mijn handen in mijn gezicht "het spijt me opa dat ik je teleurstel maar de enigste wens die ik nog heb is dat ik bij jou wil zijn!" Ik schreeuw het uit met de trilling in mijn stem. Ik raam mezelf op en sjok weer naar huis. Als mensen echt van me hielden hadden ze mijn angsten gezien, mijn pijn, lieten ze me nooit achter, vragen ze me elke dag hoe het met me gaat. Maar wie kijkt er naar mij om? De achtervolgende schaduw? Wat heeft mijn leven voor nut? Als me ouders van me hielen hadden ze mij mee genomen!
Ik kom aan het begin van de straat en de sneeën bloeden nog steeds. Ik word slap en zak door mijn benen. En voel mijn hoofd tegen een steen op de grond vallen. Is dit mijn einde dan? Zonder tegen te stribbelen laat ik het zwart worden voor mijn ogen. Word ik ooit nog wakker? Gaat er iemand ooit zeggen mij te gaan helpen? Van mij te houden?

Deel 16 yeaaaah. Ik was inspiratieloos is dit deel goed? Laat het me weten alsjeblieft.

Doel is in de #100 komen van fanfiction

(1030 woorden)