Son kez üstümü düzeltip odamdan çıktım. İlk defa bu kadar şık olduğumu düşünüyordum, özeldi babam için.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Annem televizyon karşısında uyukluyordu, babam akşam yemeği saatinde buluşmak istemişti, en iyisiydi çünkü birazcık annemle vakit geçirebilmiştim.
Annemin kafasının altına yastık koyduktan sonra öpüp evden çıktım.
Babam kendisi almak istemişti, bu yüzden kapının önünde bekliyordu,
"Prenses, çok güzel olmuşsun."
"Eh işte idare eder."
Alnımı öpüp arabaya binince biraz gergindim aslında, çünkü nasıl biri olduklarını bilmiyordum.
Hep dizi ya da filmlerde kötü anne kız imajı gördüğümüz için tedirgindim.
Jungkook ile mesajlaşmak rahatlatıyordu, gergin olmamamı söylüyordu.
Evelerine geldiğimizde arabadan inip babamın yanıda yürüdüm, elini omzuma atıp destek verircesine vuruyordu, kapıyı çaldığında olabildiğinde gülümsedim.
Kapı açıldığında tatlı bir kadın gülümseyerek bana sarıldı, şaşırmıştım. Yapmacıkta değildi, samimiydi, gerçek anne gibi hissettiriyordu.
Arkasınsa gördüğüm kişi ile daha çok şaşırmıştım, Cho ri?
"Hoşgeldin, Cho na."
"Hoşbuldum, ah anlamalıydım."
"Hadi içeri geçelim."
Açıkcası Cho ri'yi görmek mutlu etmişti, rahat olmamı sağlamıştı. Şimdi adının adıma benzemesi bile mantıklı geliyordum, büyük annemin ölen iki kızının birinin adı Cho na diğerinin ise Cho ri'ymiş babamda bana bu yüzden Cho na adını vermişti.
Cho ri benden 3 ay büyüktü, tabi böyle konuları biz daha önceden konuşmuştuk, kader bizi önceden bir araya getirdi.
Babam sevdiğim yemekleri önceden söylemiş, bu yüzden hep sevdiğim yemekler vardı.
Akşam boyunca benden, Cho ri'den ve onlardan bahsetmiştik.
Babam ve annem yakında resmi olarak ayrılıyorlardı, daha sonra da onlar evleneceklermiş. Babam mutlu görünüyordu, hiç olmadığı kadar mutlu.
Geç olunca eve gitmek için kalktım kalmam için ısrar etselerde gitmek istiyordum bu yüzden bir dahaki sefere diyerek eve geldim.
Annem uyanmış ve televizyona bakıyordu, üzgün hissettim onun için. Bunca yıl babam için her şeyi yaptı fakat sanki hiçbir önemi yokmuş gibi onca yılları gidiyor.
"Geldin mi?"
"Hayır yoldayım."
"Dalga geçme benimle."
Gülümseyip dizine yattığımda saçımı okşadı, bu ağlama isteğimi daha da çıkarıyordu, kendimi zor tutuyordum.
"İyiler mi? Sana karşı nasıllar?"
"İyiler, iyi davrandılar. İşte tanıştığım Cho ri kızıymış."
"Biliyorum."
"Biliyor musun?"
"Benim onları öğrenmem seninle aynı zamanda olmadı bitanem. Ben yıllardır biliyorum."
"Yıllardır bilip hiçbir şey yokmuş gibi mutlu davrandın, neden?"
"Sizin için, ileride anne olunca anlarsın."
"Ah şu tipik sözün."
Gülümseyip öptü beni, sanki anlatamadığı şeyler vardı. Gözlerinde hüzün vardı.
"Bir şey mi var?"
"Bunu söylemek için erken mi bilemedim fakat kızım ben ve Chan Daegu'ya taşınıyoruz."
"Ben ne olacağım?"
"Aslında bu erken tanışma sebebiniz bu, baban ve Min hi onlarda kalmanı istiyorlar."
"Neden, niye gidiyorsunuz? Ben niye kalıyorum?"
"Üniversiteye başlayacaksın, bizim gitme nedenimiz ise burda yapamıyoruz tek. Orda biliyorsun teyzen de tek yaşıyor, gel birlikte yaşayalım dedi, Chan da istiyor sonuçta orda Baek var."
"Siz orda iyi olacak mısınız?"
"Ben burda kötüyüm kızım."
"Evimiz ne olacak?"
"Kalacak, biz hala bazen geleceğiz."
"Ben tek kalsam?"
"Olmaz, babanlar istiyor. Ayrıca çalışmana gerek yok."
"Üniversite ihtiyaçlarım için çalışmak istiyorum."
"Peki, hadi yat."
Kafamı sallayıp odama çıktım, bir sorun bitince diğeri çıkıyordu. Çocuk değildim tabi ki annesiz de yapabilirdim ama özlerdim.
Chan'ın mal davranışlarını, annemin yemeklerini.
-
Sabah olunca babam ve annemim oturma odasından sesleri ile uyandım, eskiden en sevdiğim tablo onların birbirlerine baktıkları anlarıydı şimdi ise o gözlerinde kırgınlık yansıması var.
Aşk böyle mi? Bir olay olunca bitiyor mu? Hemen bıkılıyor mu?
Boşanma evraklarını imzalamaları ile boşanmaları gerçekleşmişti.
Annem ve Chan birkaç gün sonra gideceklerdi ben de babamların yanına gidecektim sonra.
Cho ri, odamızın farklı odalar mı yoksa aynı odamı olmasını soruyordu, hep bir kız kardeşim ile aynı odada kalmak isterdim o yüzden aynı oda diye cevap verdiğimde çok sevinmişti.
Yeni hayatım başlıyordu, artık daha özgüvenli, güçlü ve kararlı olmalıydım, yeni bir ben olmalıydım.
