Hold Me Until I Die (Ryden) (+)

-but it's better if you do-

İlk çalışmadan sonra aramızda müzik dışında bir muhabbet geçmemiş olması üzücü Ryan,lakin her gün uzun bir süre seni görmüş olduğumdan ötürü mutluyum

Spencer'ın evine varmak için yola çıktığımda bugün de her zaman yaptığımız provalardan biri olacak diye düşünüyordum,yanılmışım.

Eve geldiğimde Spencer kapıyı açtı lakin biraz huzursuz görünüyordu,içeri girdiğimde Brent vardı ama sen yoktun

"Spencer,Ryan nerede?"

"Bren,Ryan hastalanmış.Sesi berbat durumda,baya üşütmüş ve ne zaman düzelir bilmiyoruz.Bu çalışmaya gelmemesini söyledim ama gelmek konusunda ısrar etti,gelir birazdan"

Spencer cümlesini tamamladığı an omzuna bir el değdi.Kolunu sertçe bana vurdun ve

"geldim ezik" dedin

Tamam,üşütmüş olmanı anlardım ama sesinin bu kadar kötü duruma geleceğini düşünmemiştim

"Ryan,konuşmayı kes.Sesinin daha da mahvolmasını istemeyiz."

Spencer haklıydı,sen de bunu  bilincinde olduğun için sustun ve sessizce yerine oturdun.

Peki,elimizde gitarlarımız vardı lakin boş boş birbirimize bakmaktan başka bir sey yaptığımız söylenemezdi.Sessizlik o kadar uzadı ki dayanamayıp eline bir kağıt kalem aldın ve yazmaya başladın

"Bugün sesim çıkmıyor,ayrıca sesimin kısıklığı bir süre daha devam edecek,o yüzden zamanımızı boşa harcamamak için birinizin yerime geçici solistlik yapması gerekiyor"

Notu elime verdin ve ben de sesli bir şekilde okudum.Spencer gözlerini üzerimizde gezindirdi ve konuştu

"Brent,şarkı söylemeye ne dersin?"

"Kulaklarının kanamasına razı mısın? bence sen söyle"

"Hayır dostum,teşekkür ederim."

Yine bir sessizlik oluştu,uzun bir boşluktan sonra Spencer bakışlarını bana çevirdi ve sordu

"Brendon,şarkı söylemek ister misin?"

Bu cümleyi duyduğum anda gözlerim büyüdü,teklif oldukça netti ve herkes bana bakıyordu.Ellerim terlemeye başladı,sertçe yutkundum

"A-açıkçası pek sanmıyorum.Ben öyle şeyleri başaramam"

"Dostum,kendimi biliyorum ve bu konuda hiç iyi değilim.Brent de oldukça başarısız ama seni hiç şarkı söylerken duymadık.En azından bir denemiş olursun"

O kadar keskin bakıyordunuz ki diyecek hiçbir şey bulamadım.

"Peki,ne söyleyebilirim?"

Sesim çok çatallanmıştı,ergenliğine yeni girmiş bir çocuk gibi konuşuyordum.Rezil ve başarısız olmak,bu çok yaşadığım ve akıl almaz bir şekilde korktuğum bir durumdu.Ya sesini beğenmezseniz,ya çirkin bulursanız,ya yeteneksiz olduğumu düşünüp beni gruptan atmak isterseniz?

"Bugüne kadar çalıştığımız şarkılardan birini söyle,ezbere biliyorsundur değil mi?"

Çok heyecanlandım,gerçekten.Bakışlarımı destek almak istercesine sana yönlendirdim ama ifadesizdin.Aslında hiçbirinizin beklentisi büyük değildi o yüzden hayal kırıklığına uğramayacaktınız

En sonunda başınla bana 'başla' işareti verince gözlerimi kapadım ve söylemeye başladım

Söylediğim şarkıya kendimi kaptırdım,bana en büyük cesaret veren şey gözlerimi kapatmamdı.Son sözlerle şarkı bittiğinde gözlerimi yavaşça açtım.

Açıkçası bana boş bir şekilde bakmanızı bekliyordum,hatta bakmamanızı çünkü o kadar kötü söylemiş olmalıydım ki dikkatinizi başka bir yöne dağıtmış olmalıydınız.

Ama öyle olmadı.

Gözümü açtığımda Brent ve Spencer bana kocaman açılmış gözlerle bakıyorlardı.Brent elindeki cipsi yemeyi kesmişti,Spencer da bagetleri bir kenara bırakmıştı

Kafamı sana çevirdiğimde,beklediğimin aksine bana parıldayan şaşkın gözlerle bakıyordun

"şarkı söyleyebildiğini neden söylemedin?"

çatallaşmış,kısık sesinle sordun

"B-bilmiyordum ki"

Sesimi beğenmiştiniz,bu inanılmazdı ama beğenmiştiniz

"Dostum,harikasın"

"Bu akıl almaz bir şey"

Spencer ve Brent de bu yorumlarda bulununca bakıştınız ve konuştun

"Artık Brendon solist olmalı,sesi çok güzel"

Spencer hafif bir şaşkınlıkla sana baktı

"Ryan,sözler sana ait ve uzun zamandır solistliğe çalışıyorsun.Böyle kestirip atamazsın"

Haklıydı.

"Spen,sesimin ne zamana düzeleceği belli değil,bu çok uzun zaman alabilir.Benim sesim düzelene kadar Brendon da solistliğin inceliklerini kavramış olur"

Birbirimize baktık,Spencer ve Brent söylediklerin karşında kafa sallamakla yetindiler fakat hala tam anlamıyla ikna oldukları söylenemezdi.Bana döndün ve

"Hazırlanmaya başla Brendon,artık solist sensin"

"Bunu kabul edemem,ben senin kadar iyi değilim Ryan"

Bu su götürmez bir gerçekti,ben asla Ryan Ross kadar iyi olamazdım

"Olabilirsin"

"Gerek yok bile,sen zaten solistliği çok iyi bir şekilde yapabiliyorsun"

"Evet,ama sen yaparsan daha iyi olur"

Bu cümleyi kesin bir ifadeyle söylemiştin.Belirttiğine göre artık solist bendim

Spencer ve Brent de bu durumu (mecburen) onayladıktan sonra,yarın buluşmak üzere evden ayrıldık

Evime gittiğimde;gece boyu uyumayıp şarkılara çalıştım,gece boyu bana sunduğun beğeniye ve her daim senin beğenine layık olmak için çalışmaya tutundum