Gökkuşağının Son Rengi

Olduğu Kadar....

Kimine dokunarak, kimine ise dokunmadan anlarsın ne olduğunu. SELİM'e bakan nefret gözlerimi geceleri rüyamadan alamıyordum. Sanki bir an ona değil, kalbimin anlık atışlarına odaklanıyordum. Sevmek mi ? Nefret mi ? Kavrayamadığım bu ikili çelişki benim gözümü karartıyordu.
Sonsuzdum rüyalarımda, mutluydum hayalinde, sanki Selim yanımdayken kalp atışım noksandı. Her vurduğumun pişmanlığını gece göz yaşı delillerime soruyordum. KALBİM o kadar saftı ki beni boğmak isteyen, gözü kara , yaşadıklarımı unutturmayacak bi adama yönelmişti.
Ama o Alperenin kardeşi, Aslan ve Demetin parçasıydı. ASLAN için ne kadar korksamda, yapamazdım. Hayalime alamazdım.
Sizin hiç oldu mu ?. Kelimelerin durduğu, karanlık odalarda 'O'dediğiniz şahsı düşündüğünüz. BENİM oldu. Sorunlarla kafamda anlıktı ve saniyelikti. Unuttum ama ....
Mümkün müydü. Bedeni elle yakan, canım diyemediğin bir sebebe sığınmak. Kapılara arındı tüm vucüdümda ve olanlara göz atalım mı ?
Yüzümü yıkamak ve kendime gelmek icin anlık çıktığım odamdan tartışmayla irkildim. Sesler kulağa o kadar tanıdık ve yabancı değildi ki. Sanmakta yanılmadım.
Bu Selim ve Alperinin sesiydi. ALPEREN abisi Selimden;

'Bak abi anlamıyorsun, yardımına ihtiyacım var. Ver şu arabanı hadi.! Demet ile gidiceğim zaten. Anla beni anla!'seslenişlerini duymak mümkündü.
'Hayır diyorum Alperen, sormadın sayıyorum. Anlamadın hala. Ehliyetin yok. Sürüyo olabilmen, hadi ben gezeyim demek değil.'
'Ya hala anlamıyorsun, Demete Söz verdim. Gitmemiz gerek!'
'Otobüs, taksiyle gidin. Ne kadar gerek söyle!'dedi.
'Demete dokunmam gerek ama!'
'Lan ben sana bir dokunucam görüceksin. Mal mal konuşma. Hadi git işinin başina."
Erken bu konuşmaları duymamış, olacaklarda umrunda değildi. SELİM'in sesi kulağına hoş gelsede. Umursamak için daha erkendi.
Alpereni koşarak çıktığıni hatta arkasından Selimin,
"Alperen Dur!!! Bırak arabayı!!sesi kendisine odak olmuştu. Boş ses kaldı tabi ki.
Anlık bu anı yakalayan Erken, Selimin karşısına geçerek.
'Daha bir kişiye sözün geçmiyo, burada 100kişiye nasıl yeticeksin kim bilir.'
'Bak işine Erken.!'dese bile Erken haklıydı.
Ama umrunda şuan hiç birşey degildi. Çok istediği arabayı çalan kardeşi şuan nerede ne yapıyordu¿ kimbilirdi.
Akşama doğru yakın saatlerde Aslan ve Erken okul derslerinin kaynakları için fotokopi çıkarmaları gerekiyordu. Merkeze inmeleri hatta tek tek çıkartıp sınıftaki arkadaşlarına dağıtmaları istendi. Bunun için Erken görevlendirilmiş, hatta sınıf başkanı seçilmişti.

Erken ve Aslan hava kararmadan merkeze indiler

Erkenin ifadesiyle,

Yolun yarisindayken durduk ve bir anda bir patlama sesi oluştu. Koşar adımlarla yola ilerledik, ben ve Aslan hiç durmadık. Sonu nereye gelicekti anlamamıştık ama kaza olduğu aşikardı. Öyle bir kazadı ki herkesi oraya topladı. İnanılmaz bi karanlık ve sesin uğultusu gerçekliğini koruyordu. Aslana baktım ve şaşkındı. Ama o kadar korkunçtu ki . Tam anlamıyla ordaydık.

Kazaya karışanlari göremiyordum ama yönelmek hatta yardım etmek istiyordum. Sorunun ne olduğunu bulmaya odaklanma çalıştım. Gerçekler sahte ama büyüktü. Bu araba Selimindi.
Alperen ve Demeti görmek istemiyordum. Ama arabayı en Son Alperen almıştı.

Dudağımı ısırdım ve Aslana bakarak.

'Hadi durma çabuk yardım edelim.'

Kanlar içinde iki beden, sağlı sollu sıkışmış ve Demetin başından çokca kanlar akıyordu. Selimi görmemek mümkün değildi. Kalp atışım durdu. Ani soluk alışlarıma daha kuvvetlileri eklendi. Korkuma kaybetme korkusuda eklendi. Yapamaz duramazdım.
Acil Yardım ekiplerinın gelmeleri beni sakinleştirmedi. SELİM çok kötüydü ve ben dahada dayanamıyordum. Müdahale eksilmedi. Ama ona atan kalbim sanki durucaktı. Kalmamalıydım böyle yanında. Susmamalıydı onun için konuşan dilim.
Hastanelere taşındı yaralılar, Selimin durumu kritik hatta yaşam sansı düşünülemezdi.
Aklımdan film gibi geçen bir sahne durdurdu olay örgümü. En son Alperen ile tartişarak kaçtığı arabada , Selimin ne işi vardı.

Anlamsızdım. Alperen olmalıydı araçta, Selim sen ne alakaydın.!!!