Nasıl bi kalp bendeki hep yalnızlığa mahkumdu. Kalıcı olduğum için mi misafirdim. Ya da herşey buraya kadar denilecek kadar mı zor. İki ucu paslı bir makas Annem ile beni ayırmış buralara mahkum bırakmıştı. Zor taşıyacaktı bu beden bu havayı ama gidişine ağladığım kadar, gelişime sevinecek bir ailem vardı.
Herkese emreden, "hadi hadi" seslerine ayak uydurmakla yükümlü olan bedenime nasıl ikna ettirecektim buraları.
Sağı solu yukarı aşağası hep abilerle dolu bir cehennem. Yüzüme güneşe çevirsem elimi kolumu bağlayan bir şehirin içindeydim. Bakmasın kimse içimin yandığına kaldıramayacak kadar yorgunluğuma tek derdim GİTMEK.
Hadi gitsem nasıl gidicektim. Yüzümü bu sefer gölgelere çevirmeliydim. İçimi yaksam orman gibi alev alacak mıydı ? yarım hayatım, bitmeyen hikayem 'EVET' haklısın diyebilecek miydi.
Ben olduğum yerde sayarken kim benimle asalım olucaktı.
Ayak uydurmak kalın, bunun dışına çıkmak daha bır yaşamına kalındı.
Şimdi yukarıya çıkma zamanı.
"HAYATIM kalabalık olmasın istedikçe, bir odada 5 kişi mi kalacaktı. Aynı odayı nasıl paylaşacaktık."düşünceler korkulu kararlar çıkmaz sokaklar ve daha fazlası.
O gece geçmek bilmedi uyandırıldım, uyandım, korktum, hatta korkumdan ağladım.
Sizin hiç oldumu kendinizin bile yetemediği yerde üzerinize gelen duvarlar ....
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Gökkuşağının Son Rengi
Dla nastolatkówAynı Bedende İki Ruh.... Peki???? Kaba kuvvet her zaman haklı mıdır? Ya peki Aşık olduğunu sandığınıza ne kadar güvenecek ve daha ne kadar aşk kırıntılarınızı içinizde biriktireceksiniz ? Beklenmediklere ve İkilemlere HOŞGELDİNİZ... Sizce her rengin...
