Gökkuşağının Son Rengi

Sarı Gülüşler

Sarılara sığdırdım rengimi , kalbimi , tenimi ve yokluğumu. Aslında bir tecrübeydi , geçmişimle aydılanan o sarı renk.

Bilmiyorum Ama  Sevmeyi bu kadar tahmin etmemiştim , ama sevilmeyi de sende görmüştüm Sarı Renk..

Normalde sarı dikkat rengidir. Hepte öyle bilinir, ama bana sarı rengi sorsalar, mesleki deformasyon derim.

Sarı, 112 , yani beni Paramediği Temsil eder. Evet A.T.T ünvanınla görev yapıyorum ama , bitirdiğim bölüm, çalıştığım seneler, aldığım sertifikalar ve eskilerden kim kaldı sözünün öznesi olmam sebebiyle, belki Paramedic'ten daha çok saygın ve maddiatım var (çok sükur) olduğu için mutluyum

Gelelim Sarı Renk Hikayesine

2009 senesi, Annem beni yaşadıklarimı unutmak , biraz olsun etraftan ve çevreden uzaklaştırmak adına,  benim adıma Sınav tercihleri yapıcağını söyledi.

Baştan inanmadım ama sonrasında ciddiydi. Tercih Ettiği okulları bile göstermemiş, Şifreleri değiştirip bekleyelim bakalım demişti.

Mezun olduğum ortaokuldan , geçtiğim OKS ile memleketimiz Susurluğa tam 180km olan başka bir ilçe'de Lise kazanmışım.

Yol o kadar uzakmış ki , Annem Yatılı Yurt kararı almıştı.

Ama ben yatılı kalıcağımı hiç bilmiyordum.

TERCIH'ler her zamankı gibi benim değildi. Annemindi. Sonra'dan öğrenmiştim.   Beni niye bu kadar uzaklara göndermek istediğini.

(18 yaşımda anladım ve hemen Adımı değiştirdim yeni isim aldım.)

Uzaktı çok uzak, çocukluğum,  ailem özlediklerim ve hayallerime çok uzaktı . Geride kalan herşeye küserek otobüse bindim. Bindirildim.

Hic unutmuyorum, hep beraber girdiğimiz yatılı yurt'ta, annem bana eliyle çenemden tutarak gözlerine doğru kaldırıp 'biz buradan gideceğiz, ama sen tek kalıcaksın, üzülmek yok oğlum' tamam mı demesiydi.

Gidicekler miydi ? Burada kalmıcak mıydınız soruları boğazımda düğümlendi. Beklemiyordum. Birlikte döneriz, ben bu kadar uzak yerde kalamam demek istiyordum, ama onlar çoktan merdivenleri inmişti.

Anne ... Bırakmayın beni burda neolur ?? Desem ve arkalarından seslensemde , Sözlerim bıçak gibi kesilen gözyaşlarıma çare olmamıştı.

Taksiye bindiklerini kapıdan çıkar çıkmaz gördüm. Arkasına bile bakmayan annem arabaya çoktan geçmişti. Hemen hızlandım , beni arkalarından koşarken gördüklerinden emindim. Ama araç durmadı, daha da hızlandı

Gözyaşım, burun deliklerimin yanından hızlıca süzülürken, koşmaktan yorulmuş bedenimi , taşlı yollarda iki dizimin üzerine düşerek son vermiştim.

'Bırakmayın beni , dönün geri' feryadım. Hazin hikayeme sadece figüran olmuştu.

Çünkü küçük yaşta, beni habersim olmadan annem terketmişti.

Bunu bilerek yapmıştı. Eğer terketmeseydi belki kızgınlığımla büyüyen bu hırslı başarıma eşlik edemeyecekti.

İnat yaptım. Beni buraya , dört duvara bırakan hayallerimle geleceğime inat yaptım.

Okulum Sağlık Meslek Lise'siydi

Okulun en başarılı Erkeklerden bi öğrencisiydim. Kızlardan da Esmaydı.

3.sınıfta okul müdürümüz. Birgün dersimize girdi. Aslında hiçte huyu olmayan bir davranıştı. Yüzünde ki mutluluk tarif edilmeyecek kadar güzel bir o kadar da merak uyandırıcıydı.

Söze çok geçmeden başlayan Müdürümüz. '

Biliyorsunuz Stajlarınız Hastane acillerinde olucak çocuklar , Ama Valilik kararıyla bizden iki başarılı öğrencimiz , ilk defa Sayılı Kanun ile 112'de staj yapmayı hak kazandılar. Bu tarifi zor ve başarısı yüksek arkadaşlarınızı açıklıyorum dedi.

112'de stajmı .? Sınıfta ki herkes birbirine bakti, Bu zamana kadar hep hastanelere giden Sağlık Meslek öğrencilerine ne oldu da 112 stajı verildiği uğultusu çoğaldı.

İbrahim ve Esma. Buraya gelin..? Dedi

Tahtaya çağrıldım. Etrafıma baktım ve Esma Hadi hadi kalk diyerek elimden tutup masadan kaldırdı.

Mutluyduk , bi o kadar da şaşkın. Beklemiyorduk.

Küçük kıskanç dolu alkışlarla, Müdürümüzün yanına gittik ve

Meslek formatında olan Üniformalarımız Sarı'ydı. Bize 112 forması hediye etti 💛

O dolu dizgin ağlayışlar yerine alkışlarla dolu mutlu sarı kalplere bıraktı 💛💛