The Neighbors

Κεφάλαιο 26

*Harry*

-Now kiss me you fool!είπα και ορμηξα απάνω του αρπάζοντας το πρόσωπό του με τα δύο χερια.
Τα φιλι ήταν τόσο ζεστό και δυναμικό που νόμιζα ότι θα χάσω την ανάσα μου.

Μετά από καμία λεπτά ο Louis απομακρύνθηκε και άρχισε να παίζει με τις μπούκλες μου.
-Πώς πήγε σημερα;,ρώτησε
-Καλα...το σχολείο έχει επίσημα τελειώσει,του χαμογέλασα κι εκεινος μου έδωσε ένα μελαγχολικό χαμόγελο.
- Τι συμβαίνει;,είπα κι εκείνος δάγκωσε το ουλο του για να μην κλάψει.
Μισώ να τον βλέπω έτσι!

Η σιωπή του με έκανε να αγχωθω.
-Lou?απάντησε μου σε παρακαλώ.
-Δεν...απλα δεν έχω αποδεχτεί το γεγονός ότι θα φύγεις.
-Lou...δεν θα φύγω για πάντα!Είναι 5 χρόνια μόνο!

- Και αυτό το λες για καλο;,χαμογέλασε με ένα στραβό χαμόγελο.

- Θα μιλάμε Lou!κάθε μέρα!
Θα κάνουμε βίντεο κλήσεις και θα έρχομαι να σε βλέπω.Και θα συναντιόμαστε όταν δεν θα έχω μαθήματα.
- Δεν είναι το ίδιο να σε έχω εδώ...Δεν θα εχω να αγκαλιαζω καποιον το πρωι,δεν θα εχω τις μπούκλες σου να με γαργαλανε στον ύπνο μου,δεν θα έχω την φωνή σου να αντηχεί μέσα στο σπίτι....δεν είναι το ίδιο! είπε με βουρκωμένα μάτια και τρεμάμενη φωνή.Ενοιωθα σιγά σιγά την καρδιά μου να σπάει σε χιλιάδες κομμάτια.

-Lou...
Τοτε τον αγκάλιασα σφιχτά.
Οσο πιο σφιχτά μπορούσα.
Με χρειαζόταν.Τον χρειάζομουν!

[...]

-Louis μπορείς να φέρεις τις βαλίτσες μου από πάνω!,του φώναξα και εκείνος κατεβηκε με δύο χρωματιστές  βαλίτσες στα χέρια.

-Hazz τα πήρες ολα;,ρώτησε μελαγχολικά.
-Ναι!έι χαμόγελα λίγο!Πηγαίνω να σπουδάσω...θα έπρεπε να ήσουν χαρούμενος.
-Ειμαι...απλα δεν πιστεύω ότι θα αντέξω μακριά σου.
-Ουτε εγώ Lou...αλλα μπορει να μην μου αρέσει εκει και να φυγω.
- Μην μου δημιουργείς ψεύτικες ελπίδες Styles.

-Έλα εδώ!,του είπα και άφησα κάτω τις βαλίτσες και άνοιξα τα χέρια μου να τον αγκαλιάσω.
Εκείνος τρέχοντας από μακριά ορμηξε πάνω μου,με τα πόδια του να τυλίγονται γύρω μου.

- Μην με αφήσεις Hazz..δεν θα τα καταφέρω να μείνω μονος.Σε παρακαλώ μείνε!Θα κάνω τα πάντα αμα μείνεις...τα παντα,είπε κλαίγοντας.
Εγώ δεν του απάντησα.
Με τα μάτια του κόκκινα, άρχισε να με φιλάει ξανα και ξανα.
Έπρεπε να μείνω ψύχραιμος.Αμα άρχιζα να κλαιω κι εγώ ίσως θα κατέληγα να μην πάω στην σχολή.

-Lou..πρε-πρεπει να φύγω.Το τρένο θα φύγει σε μια ώρα και πρέπει να είμαι εκεί...να βγάλω εισιτήρια...να περιμενω...
- Μην..Μην φύγεις Harry,είπε ψιθυριστά.

-Harry!Έλα αγάπη μου πρέπει να φύγουμε!,φώναξε η μητέρα μου έξω από το σπίτι μας.
Δίνοντας ένα τελευταίο φιλι στα ζεστά του χείλη ,άνοιξα την πόρτα και βγήκα έξω κοιτώντας το αυτοκίνητο της μητέρας μου προχωρώντας προς αυτο χωρίς να κοιτάξω πισω.
Μια φωνή με σταμάτησε τότε και γύρισα το βλέμμα μου πίσω.

-HARRY!ΠΕΡΙΜΕΝΕ!φώναξε τρέχοντας.Χωρις να τον κοιτάω με γυρισμένη την πλάτη μου του απαντησα.
-Lou..πρέπει πραγματικά να φύγω.Μην κάνεις αυτόν το αποχαιρετισμό πιο δύσκολο.,είπα κάπως ψυχρά αλλά μετάνιωσα αμέσως.

-Ξε-ξεχασες το άλμπουμ μας.
-Oh...συγγνωμη δεν ήξερα..
-Shhhh...κανε με περήφανο οκ;,είπε και μου το έδωσε σε συνδυασμό με ένα απαλό φιλί στα χείλη μου.
Εγνευσα καταφατικά,σκουπίζοντας τα μάτια μου και πήγα στο αυτοκίνητο όπου ο Michael και η μητέρα μου περίμεναν.

Τον χαιρέτησα από το τζαμί και έτσι το αυτοκίνητο ξεκίνησε.
Κι εγώ έμεινα να κρατάω το άσπρο άλμπουμ.
Το άλμπουμ που μου έφτιαξε.Και εγώ το ξέχασα!Πόσο...Πόσο.. ηλίθιος...ποσο-

-Harry ελπίζω να μείνουμε στο ίδιο δωμάτιο!Δεν θα αντέξω να ειμαι μαζι άλλον. Όλοι θα είναι ψωναρες εκει και θα μιλανε μόνο για το πόσο ωραία φωνή έχουν ή πόσο καλά παίζουν την κιθάρα του και μαλακιες.,είπε o Michael από την πίσω θέση.

-Κι εγώ το ελπίζω...,του απάντησα στεγνά και ψυχρά.

-Έι...ξεκολλα ψηλε!Χαμόγελα λίγο!Δεν έχουν όλοι την τύχη να πάνε στην ίδια σχολή με τον κολλητό τους,με σκουντησε και γέλασα.

[...]

- Να με παιρνεις τηλέφωνο κάθε μέρα!Και ο,τι χρειαστείς θα έρθω εκεί όσο πιο γρήγορα μπορώ!
Να προσέχεις!,μου φώναξε η μητέρα μου από την αποβάθρα ενώ εγώ ήμουν ήδη πάνω στο τρένο,με κρεμασμένο το κεφάλι μου έξω από το παράθυρο.

-Θα τα πούμε μαμα!πρέπει να μπω μέσα!Σε λίγο ξεκινά και..
-Αντιο Harry...
-Αντιο μαμα...

Και έτσι μπήκα μεσα.
Κάθησα στο άβολο κάθισμα με δίπλα μου το Michael,χωρίς να του μιλήσω.
Εγηρα  το κεφάλι προς τα πίσω και έκλεισα τα μάτια μου.

Πίσω μου πλέον ξέρω ότι έχω αφήσει τα πάντα.
Ένα αγόρι με τα πιο λαμπερά μάτια που έχω δει,την μητέρα μου,την αδερφή μου...ακομα και τους κολλητούς μου.

Και τοτε συνειδητοποίησε...οτι ένα  νέο κεφάλαιο αρχίζει στη ζωή του.