The Neighbors

Κεφάλαιο 11

*Χαρι*

-Όχι!Φύγε!...Άσε ...μας ..ήσυχους!
-Λούι!Ξύπνα ονειρεύεσαι!,του ειπα και τον σκουντηξα καθώς με είχε ξυπνήσει από τις φωνές του.
-Λούι ξυπνά!,του ξανά είπα κι εκείνος πετάχτηκε όρθιος ,και ανακαθησε στο κρεβάτι.
-Λου..Είσαι καλά?,του ειπα και του χαιδεψα απαλά την πλάτη ,προσπαθώντας να τον ηρεμήσω.
-Είμαι καλά..,ειπε και έπιασε το χτυπημένο χέρι του(αυτο με τον γυψο).
-Μάλλον έβλεπα εφιάλτη
-Σίγουρα εισαι καλά?,τον ξαναρωτησα αυτή τη φορά ακούγομαι λίγο πιο ανήσυχος.
-Ναι είμαι οκ ...συγγνώμη που σε ξύπνησα ..Δεν το ήθελα,μου είπε και με τα λόγια του με καθησύχασε.
-Δεν πειράζει...,του απαντάω κι εκείνος με κοιτάζει και μου ριχνει ενα μικρο χαμόγελο.
Τον κοιτάω κι εγω και σηκώνομαι από το κρεβάτι.
-Που πας?,με ρωτάει απότομα!
-Τουαλέτα παω Λου..ηρεμησε,του λέω κι εκείνος γέλασε για λίγο.
Ανοίγω την πόρτα και κατευθύνομαι προς τα κάτω.Στην πραγματικότητα δεν ήθελα να πάω τουαλέτα,αλλά να του φέρω κάτι να ηρεμήσει.Και αν του το ελεγα θα το αρνιόταν οποτε..βρήκα αυτή την φτηνή δικαιολογία.
Φτάνω στην κουζίνα και ανοίγω το ψυγείο.Βγάζω από μέσα το γάλα και το βάζω μια μικρή κούπα που βρήκα μπροστά μου.Το εβαλα στα μικροκύματα και ζεστανα για 2 λεπτά περίπου,ετσι ώστε να είναι αρκετά ζεστο,και μετά το έβγαλα.
Ανέβηκα τις σκάλες προσεκτικά,για να μην το χυσω και ξανα-άνοιξα την πορτα του δωματίου του Λουι.
Είχε κοιμηθεί!
-Λου..,ψηθυρισα
-Μμμμ,μουρμούρισε
-Σου έφερα ζεστό γάλα..
-Μμμμμ,ξαναμουρμουρησε.
Ακούμπησα την ζέστη κούπα πάνω στο θρανίο και τον πλησίασα.
Ακούμπησα το ένα γόνατό μου στο κρεβάτι ,και ύστερα το άλλο.
Του εδωσα μια μικρη αγκαλιά και εκείνος γύρισε πλευρό και με κοίταξε.
-Σήκω λίγο σε παρακαλώ,του ειπα κι εκείνος το έκανε.
Σηκώθηκα κι εγώ και πήρα στα χέρια μου την κούπα με το γάλα.
-Ορίστε..πιες το και χαλάρωσε.Είχες μια πολύ δύσκολη μέρα..,του είπα και του πρόσφερα την κούπα και του χαμογέλασα.
-Ευχαριστώ χαζ..,ειπε και άρχισε να το πίνει.
-Τι ώρα είναι?,με ρώτησε και άρχισα να ψάχνω για ρολόι.
Πρώτο πρώτο βρήκα το κινητό μου το οποίο ήταν ακουμπισμένο πάνω στο θρανίο και το κοίταξα.
-5:38,του ειπα και γουρλωσε τα ματια του μέσα από την κούπα που έπινε.
-Ωου.. καλύτερα να κοιμηθούμε!Είναι πολύ αργα!
-Οτι πεις..έλα να σε βοηθήσω ,του είπα και έπιασα την άδεια πλέον κούπα και την ακούμπησα στο θρανίο ξανά.
Ξαναξαπλωσαμε έτσι ,στην ίδια θέση με πριν.Με εμένα να τον αγκαλιάζω και εκείνος να είναι χωμένος στην αγκαλιά μου.
-Δεν θέλω να φοβάσαι τίποτα όσο είμαι εγω εδω...,του ψιθύρισα .Εκείνος δεν μου απάντησε όμως αλλα μπορούσα να καταλάβω το χαμόγελό του μέσα στην αγκαλιά μου.