The Neighbors

Κεφάλαιο 18

Ημέρα 4η

*Λούι*

Έχουν περάσει 4 μέρες και πραγματικά βαριέμαι τόσο πολύ τη ζωή μου.
Το να είσαι κλεισμένος σε ενα αθλιο νοσοκομειο είναι ο,τι χειρότερο!
Δεν έχει τιποτα εδωμέσα!
Ουτε τηλεόραση, ούτε ραδιόφωνο ,ούτε τίποτα!
Μόνο λάμπες να τραμοπαιζουν,βήματα , κλάματα και φωνες στους διαδρόμους .
Θα ηταν κρίμα να ζήσω από τρακάρισμα και να πεθάνω από κατάθλιψη σε ένα νοσοκομείο.

Χωρίς να έχω κάτι να κάνω,ξεριζωσα μια σελίδα από ένα τετράδιο που βρισκόταν από διπλα μου και πήρα  ένα στυλό που ήταν ακριβώς από πάνω.

Μμ...τι να γράψω?,σκέφτηκα και έβαλα την ακρη του στυλό στο στομα μου
Ω έλα τώρα Louis!Σκέψου!Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό?
Χα...ποιον κοροϊδεύω?
Ο Χάρι φυσικά.
Λοιπον...σκεψου κατι καλο...κατι ιδιαίτερο για εκεινον.

Με το που πήγα να τοποθετήσω την μύτη του στυλό πάνω στο χαρτί ,η πόρτα χτύπησε και μπήκε μέσα μια νοσοκόμα.
-Κύριε Tomlinson ,έχει έρθει να σας δει ένας κύριος.
Εγώ με χαρά σηκώθηκα με την σκεψει ότι θα είναι ο Χάρι,γιατί έχει να ερθει δύο μέρες περίπου και πραγματικά μου λείπει τόσο πολυ.

Ξαφνικά ομως ,μπαίνει ένας κύριος μέσα ,γύρω στο 55,με άσπρα μαλλιά και μούσι.
Κάτι μου θύμιζε ...και όχι με την καλή έννοια...αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ με τίποτα!

-Louis?Είσαι καλά?
-Όχι!,απάντησα αποτομα σαν να φωναζω, αλλα ηταν αυθόρμητο.Τότε έκλεισα το στόμα μου με τα δυο χέρια και γουρλωσα τα μάτια...πραγματικά δεν ήθελα να το πω αυτό.
-Ωχ...θυμάσαι..,ψιθύρισε και χαμήλωσε το βλέμμα του.
-Να θυμάμαι τι?,ρώτησα με περιέργεια.
-Να ξέρεις...κοιτα... πάντα θα είσαι ο γιος μου ο,τι κι αν γίνει...Και αν εσένα σου αρέσει αυτός ο ηλίθιος...μου...μου αρέσει κι εμενα και συγγνώμη για όλα..
-Ποιος ηλιθιος?Ποια όλα?Για ποιο πραγμα μιλάς?,ρώτησα
-Για το αγόρι σου...Και γενικά για όλα αυτά που σου έχω κάνει...ξέρεις..Δεν ήταν εύκολο για μένα να αποδεχτώ ότι του γιου μου του αρέσουν οι άντρες...και με έφτασες σε σημείο να κάνω απάνθρωπα πράγματα σε σένα και στην μητέρα σου.
-Μονο και μονο επειδη ημουν γκει?
-Ίσως...Δεν ξέρω..
-Ή μήπως απλά ήταν αυτό ένα κίνητρο απλά για να εκδικηθείς την μαμα?,τον ρώτησα χωρίς να σκέφτομαι αυτά που λεω...σιγά σιγά όμως στην μνήμη μου ...επανέρχονται διάσπαρτες σκηνές βίας ανάμεσα σε μένα και σε εκεινον ...και στα αφτιά μου βουιζαν ήχοι  κλάματος.
Εκείνος δεν απάντησε στη ερώτησή μου και είδα ένα δάκρυ να τρέχει στο μάγουλό του.
-Είσαι καλά?
-Ναι Ναι...Μια χαρα ειμαι!,είπε και σκούπισε το δάκρυ
-Δεν νομίζω ότι είσαι?τι έγινε?
-Απλά.. Λούι μου λείπει η μητέρα σου.Μου λείπεις εσυ!Μου λείπουν οι μικρές!Μου λείπετε!,χαμήλωσε το βλέμμα του.