Meant forTwo

Ghapter 5: SURREAL

Nagising ako sa liwanag na nanggagaling sa isang malaking bintana. Ang lambot ng kama na hinihigaan ko, ayoko pa sana bumagon kaso may klase pa ako. Unti unti akong nag unat ngaking katawan saka naupo. Dinilat ko ang mga mata ko at nagulat ako sa paligid ko. Asan ako? Bakit ang ganda ata ng kwarto na to? Teka ano ba nangyari?

Bigla bumukas ang pinto at bumungad ang isang matangkad na lalakeng..

"TRISTAN?! ANO GINAGAWA MO DITO?! TEKA, ASAN BA AKO? ANO BA NANGYARI?!"

"Tss. Teledrama lang ang peg? Did you not remember? You were on your way home last night when suddenly--"

"STOOOP!" shit. Oo naalala ko na nga. It was a nightmare. A real nightmare. Nakakatakot sobra. Tiningnan ko si Tristan.

"What's with that look?"

"You know sobrang thank you sa ginawa mo kagabi. As in sobrang salamat kasi kung di ka dumating baka kung ano na nangyari sa akin nun."

"Kala ko pa naman sisiga siga ka eh."

"Whatever. Pero.. bakit ako napunta dito? sa.. bahay nyo?"

"You passed out kasi umiyak ka ng sobra. Sa takot maybe. Do you usually go home late at night? And is your home that far? Wala ka bang sundo or someone to accompany you? Asan ba friends mo?"

"Hala!"

"What?"

"Thats the longest na narinig kita magsalita."

"Tss."

"Concern ka sakin no?"

"no way!"

"Hahahahaha! Jowk lang. Alam ko naman hindi ka ganung klaseng tao." oo Tristan alam kong di ka ganong klaseng tao. Ngayon alam ko na, susupla-suplado ka sa labas, lalambot lambot din naman sa loob. Napapangiti ako sayo.

"Why are you smiling?"

"Wala. Alam mo kasi, di naman talaga ako umuuwi ng gabi lagi. Kahapon lang kasi andami kong tinapos sa publication room. Tapos, malayo bahay ko. Wala akong sundo kagaya mo kasi loner na lang ako sa bahay. I mean i live alone. I dont have my parents with me anymore kasi nasa heaven na sila. Wala akong kapatid. My friends? Sus iniiwan ako nun pag uwian kasi sinusundo sila ng mga jowa nila. Teka! Yung mga dala dala ko kahapon na papel? Asan na?"

"Theyre gone."

"GONE?!"

"Yup."

Napabagon ako." Hindi pwede! Lagot ako! Dapat ipapasa ko na yun ngayon!"

"You can do it again. Sabihin mo na lang sa kanila nangyari last night."

"NO WAY! Kailangan ko na umalis! Teka, yung uniform ko? Ano ginawa mo sakin?!" napansin ko kasi iba na yung suot ko. Damit panglalaki. Kay Tristan ba to?

"Wala na din. Pinatapon ko na."

"ANO?!"

"You can have a new one."

"Can? Tss. Ang dali lang sayo sabihin yan kasi mayaman ka! Hoy Tristan Johnshohn--"

Hindi ko na natapos sasabihin ko kasi may pumasok bigla na matandang lalake. May kasamang dalawang katulong na may dalang uniform at bag. Yung isa naman may dalang mga papel.