Bir Küçük İzmir Hikayesi

Bir Kücük Izmir Hikayesi

Babamı kaybettiğiğmden beri hayatım hiç de iyi gitmedi.Annem üstüme eskisinden daha çok titriyordu.Işi gücü ben olmuştum neredeyse.Bense liseye başlayana kadar yaşadığımdan emin değildim.Sınav sitresi babamın ani ölümü... Hayat adeta beni avucunun arasına almış,bir robot gibi yönetiyordu.Aslında her şey sınavsonuçlarının geldiği gün başladı. Artık annemden ayrı yatılı bir okulda okuyordum.Izmir hep hayalimdeki yer olmuştu,hayranı olduğum tek şehir.Bu şehirin hikayesini nerden bilebilirdim ki?

Annemin sayamayacağım kadar uyarı ve önerilerinden sonra nihayet lise hayatım başlıyordu.Yarın için heyecanlı ve bir o kadar da yalnızdım.Ne yapacaktım ben ?Artık evde olmayacaktım.Annem yoktu.O güzelim yatağım bile olmayacaktı...

Bütün tanıdıklarımız ve sözde akrabalarımın nasihatlerinden sonra sonunda yolculuk gelmişti.Gözümden akan milyonlarca yaşı sildikten sonra otobüse bindim.Naparsın işte ayrılık ne olursa olsun etkiliyor insanı.Yol boyunca yanıma otura kızın sevgilisiyle ayrılma merasimlerini okudum.Ne yapayım canım açmış kız resmen telefonu önüme oku oku diye gözüme sokuyor.Gözlerimi açtığımda neredeyse iki saat uyuduğumu farkettim.Baktım kıza hala mesajlaşıyor,halime şükrettim.Beni böyle durumlara düşüren birerkek arkadaşım yoktu allahtan.Izmire geldik sayılırdı.Bende yavaş yavaş toparlanıp anneme geldiğimizi mesaj attım.

Evet artık üiversitede hayalini kurduğum ama lisede geldiğim Izmirdi burası.Çok geçmeden Izmire Kolejine giden otobüs geldi.Yolculuk boyunca bu harika şehri izledim.Insanlar sahilde dolaşıyor bir grup genc ellerinde gitar etraflarında insan şarkı söylüyor,kimiside köpeğini dolaştırıyordu.Işte tam aradığım hayatı bulmuş gibiydim.