Dashuria E Nje Te Marri

[31]

Fliste ajo me ze te larte,duke u krijuar nje debat midis tyre qe sa vinte dhe po acarohej me shume.Fjalet e fundit te saje ishin fjale qe ne fakt skishin kuptim per te,i tha pa menduar vetem se donte te nxirte inatin.

-Nuk e dija qe kishe kete mendim.Tani e paskam fajin dhe une kur ti as e mer mundimin te besosh se gjithcka do shkoj mire apo te rrish me shpresen se gjithcka do shkoje mire.Cfare mund te presesh tjeter te bej une?Sbej dot asgje dhe pse?Sepse e dashura ime kokforte mendon se lumtuaria jote mund te ishte merzitje per prinderit.Cte beje une nese ti sme lejon te te kem per vete,ta coj lidhjen me tej,edhe ti duhet te me kuptosh mua Sara..-bertiste ai ,i acaruar ne kulm pa e lene Saren te fliste.

-Por..-u mundua Sara ta nderpriste por ishte e pamundur,rinte ashtu perball tij dhe po priste shigjetat e fjaleve qe po i nguliteshin thell ne mendje dhe po e bente ate te reflektonte.

-Mos me nderprit!Ti mendon se dhe une ekam te lehet te largohem prej teje?Po mundohem qe te jem pran teje,po mundohem shume dhe ti perseri te duket sikur spo bej asgje.Cte bej tjeter te le ate dreq pune dhe te ri ketu tek ky qytet pa pune ,pa shtepi .Ketu ku jeton familja ime dhe ti shohe cdo dite teksa me shohin perseri te mjeruar pa nje lek ne xhep,ketu ku cdo meter i tokes me sjell nje kujtim qe me hap plaget...-vazhdoi ai pa ndalur dhe me nje fryme.

-Pusho Baro te lutem!-i lutej Sara duke i vene doren tek goja dhe qe kishte syte gati ne te lotuar.Ai ia kap kyqin e dores se saj duke ia lenduar dhe po ja shtrengonte pa vetedije,tashme ai po futej ne ato skutat e errta qe i gryenin shpirtin pa meshire si me pare dhe me pas qe e ngacmonin here pas here.

-Nuk pushoj!Sa egoiste qe jane te gjithe,sikur shqetesimet e tyre jane fundi i botes.Cmund te them une qe skam asnje ne kete bote pervec teje,apo keto nuk quhen probleme,as trishtim.Do qe te largohem qe te shpetosh ,te mos stresohesh me qe je me mua ?Hee fol?Me thuaj te largohem dhe une iki ,te te le te qete ty dhe egon tende.Atij i ishin erresuar syte,ishte hera e pare pas kaq shume kohesh qe i hakerrehej dikujt .Edhe kujt?Sares ate qe i ishte betuar vetes qe sdo e lendonte per asgje ne bote.Nuk po fliaste me ,thjesht merte fryme me veshtiresi dhe e shihte fytyren e imet te Sares.

-Nuk doja te te lendoja,mos u bej kaq i eger po me lesho doren se po me vret!-i tha Sara teksa leshoi doren nga ai ,me lotet qe po i dukeshin shume te renda nese i mbante edhe pak ne sy .I reshkiten ne faqe duke i shkuar deri ne mjeker.Per te mos e pare Baro ktheu koken

menjan dhe i fshiu direkt.Ai duket sikur u qetesua dhe e vuri re qe e kishte lenduar ate tek dora dhe pa lotet e saj.I pa qe te dyja edhe pse ajo shpresonte te mos i kishte pare keto veprime.Fytyra e tij mori direkt nje pamje tjeter si me magji.

-Sara ,un...une nuk doja te te lendoja.Ma jep dorente ta shoh!Te lutem ktheje koken nga une.-i fliste ai teksa i afrohej.

-Nuk kam gje me ler te qete.-Vertet qe nuk i dhimbte dora por me shume i dhimbte fakti qe fjalet e tij ishinte verteta dhe tashme vertet mendonte se ishte egoiste duke menduar qe ankohej per gjera koti..Kur Baro kishte me shume strese nuk thoshte asgje por i kalonte me shume pozitivitet.

Te lutem me fal!-I shkoi me afer dhe i kapi doren.-Eteprova e di,por nuk durova dot.Nese...

-Jo!Mos kerko falje.Nuk eshte fali yt.Ke te drejte jam egoiste.-fliste Sara teksa ktheu koken.Syte i shkelqenin nga lotet edhe pse ereire,yjet dhe hena pasqyronindriten dhe i benin ata me te medhenj.Qendronte perball tij dhe skishte as guxim ta shihte ne sy.Ndihej keq qe nuk i kishte menduar gjerat si ai.

Jo nuk je egoiste.Une u nxitova nuk doja ta thoja ate fjale.

-Jam.Vetem se un...Nuk dua te te humbas Baro.Ti me ben te qesh,te ndihem e sigurt,vetem ti me kupton,vetem ti mund te sakrifikosh ,te dashurosh,te kujdesesh,te mendosh,gjykosh,veprosh,si askush tjeter.Me fal ti te lutem nuk doja...-lotet e saj nuk e lane me shume te fliste.Sa me shume fliste ajo,Baros i vinte nje deshire per ta puthur.Donte ta ndalte se foluri per te mos e munduar me veten.

Shkon e puth papritur,duke mos e lene as te merte fryme.Ajo shkeputet prej tij dhe e perqafon aq fort sikur kishte frike te mos largohej.I ve koken tek gjoksi i tij duke ia degjuar te rahurat e zemres.Ato te rahura qe do i dallonte ne 100zemra te tjera.

Sepse shume here kishte ndenjur ashtu me veshin ne gjoksin e tij,dhe gjithmone i kujtoheshin fjalet qe ai i kishte thene."I degjon zemren si te thote "Te dua"Kushedi sa here e perserit e shkreta kete fjale per ty por ne se degjojme se eshte brenda."Edhe kete here i kujtoi keto fjale dhe qesh.